Corpus of the Chuvash language

Хыр тӑррисене ҫил силлентерет, ҫӗр ҫинче унчченхи пекех шӑп, пӗр сас-чӳ те ҫук.

Ветер качал вершины сосен, а внизу по-прежнему стояло неподвижное безмолвие — ни шороха, ни шагов.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Пик темиҫе хӑмӑш юнашар ӳссе ларнӑ вырӑн тупрӗ, вӗсем ҫине хӑпарса тӑррисене кышласа татрӗ, ҫурмаран ҫурчӗ.

Пик выбрал несколько растущих рядом тростинок, влез на них, отгрыз верхушки и концы расщепил зубами.

Ҫурт туни // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 45–72 с.

Ожерелки ҫыннисем пӳрт тӑррисене хӑпарса красноармеецсен юлашки чаҫӗсем Атӑл леш енӗпе пыракан ҫул ҫине пӑхса тӑчӗҫ.

Некоторые ожерелковцы стояли на крышах домов и молчаливо смотрели на дорогу, по которой уходили за Волгу последние красноармейские части.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Тӑррисене улӑм витнӗ, тӗкне тӑратнӑ ватӑ тӑманасем пек курӑнаҫҫӗ вӗсем.

Они, казалось, не стояли, а сидели на черной земле, нахохлившись под соломенными крышами, как старые совы.

Иккӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Чалт кӑна пӑхса илтӗм — пӗтӗм кӳлепине курса юлтӑм: ҫурта евӗр ҫунса тӑракан вӗҫ-леке тӑррисене, пайӑрка сапса ҫиҫкӗнекен хашакӗсене…

Едва взглянув на него, я увидел остроконечные макушки, полыхающие, как свечи, наличники, рассыпающие вокруг сверкающие лучи…

Ылтӑн пан улми // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 84–97 с.

Хӑй ҫулӗ ҫинчи ватӑ тирексем хушшипе ҫӗмӗрттерсе пынӑ чух вӑл урӑм-сурӑм хаяррӑн чашкӑрса шавлать, унтан, ав, хӑй айне пулнӑ йывӑҫ тӗмӗсен тӑррисене чӳхентерме пуҫласа, темле шӑппӑн, ҫепӗҫҫӗн, тӳлеккӗн шӑнкӑртатса каять.

Она грозно шумела, прорываясь сквозь гряду вставших на пути ее старых тополей, и тихо, певуче, успокоенно лепетала, раскачивая верхушки затопленных кустов.

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ейӳ илнӗ вӑрман айлӑмӗнче, тирек йывӑҫҫисен шупка симӗс вуллисене чӑпӑл туса, юман тӗмӗсемпе ҫамрӑк ӑвӑссен аяла пулнӑ тӑррисене тикӗссӗн чӳхентерсе, шыв шӑппӑн шӗпӗлтетсе выртрӗ; ун айне пулнӑ кӳлӗсенче юхӑм авса хунӑ хӑмӑш шереписем чӑшӑлтатрӗҫ; шыв илнӗ вырӑнсенче, улах затонра, Дон таппи, ҫӑлтӑрлӑ каҫӑн тӗксӗм ҫутине хӑй ҫине ӳкерсе, такам тухатнӑ пек хускалмасӑр йӑлтӑртатса тӑнӑ вырӑнсенче, аран илтӗнмелле сасӑпа тикӗшсем кӑшкӑрчӗҫ, шӑркалчӑ аҫисем ыйхӑллӑн шӑхӑркаласа илчӗҫ, хушшӑн-хушшӑн тата ирӗк ҫӗрте ҫӗр каҫакан, урӑх вырӑнсене ҫул тытакан акӑшсем кикаклатни янӑраса кайрӗ.

Глухо ворковала вода в затопленном лесу, омывая бледно-зеленые стволы тополей, мерно раскачивая потонувшие вершинки дубовых кустов и молодого осинника; шуршали наклоненные струей метелки камыша в залитых озерах; на разливе, в глухих заводях, — там, где полая вода, отражая сумеречный свет звездного неба, стояла неподвижно, как завороженная, — чуть слышно перекликались казарки, сонно посвистывали чирковые селезни да изредка звучали серебряные трубные голоса заночевавших на приволье пролетных лебедей.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫурт тӑррисене каҫ-каҫ пӑр штыксем тире-тире тухрӗ, кӳлленчӗксене шатӑртатса тӑракан шурӑ пирпе вите-вите хучӗ, пӑс кӑларса ларакан террикон тӑррине те чӗпӗтекен сывлӑшӗпе вӗтелемесӗр хӑвармарӗ.

Ощетинилась на ночь ледяными штыками крыш, злобно захрустела под ногами ломкой белесой пленкой луж, обожгла колючим дыханием дымящуюся вершину террикона.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫумӑр пӗлӗчӗн ҫаврака тӑррисене ялтӑртаттарса, хӑй хыҫӗнчен кукӑр-макӑр авкаланчӑк йӗр хӑварса, тӳпере куҫа йӑмӑхтармалла шурӑ ҫиҫӗм ялтлатса илчӗ.

Пронизывая круглые облачные вершины, извиваясь, скользила по небу жгуче-белая молния.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫил вӑйлӑрах вӗрсе ячӗ, тирексемпе хӗрлӗ ҫӳҫесен тӑррисене хӗвеланӑҫ еннелле аврӗ.

Сильнее дул ветер, клонил на запад вершины тополей и верб.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сӑрт ҫинчен Григорий чармакласа хунӑ урасене, карттус тӑррисене, тусанпа сӑранланса ларнӑ гимнастеркӑллӑ ҫурӑмсен тарпа йӗпеннӗ лупашкисене тата хул калаккисене кӑна курчӗ.

Григорию сверху видны были одни раскоряченные ноги, верхи фуражек да спины в выдубленных пылью гимнастерках, с мокрыми от пота желобками и лопатками.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кур-ха, хапха тӑррисене те, ав, часавай юписем ҫинчи пек, чус витнӗ.

Видишь, вот ворота накрыты тесовой крышей, как часовня.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Малтан ҫатан ҫине ӳкрӗ вӑл ҫутӑ, вара пахчаналла сиксе ӳкрӗ, унта йывӑҫ тӑррисене ылтӑн сӑрпа сӑрларӗ те пӳртӗн шурӑ стенине ҫутатрӗ, Тимофей Ильичпа Ниловнӑна пӗр вӑхӑт сӗм суккӑрах туса хӑварчӗ.

Сперва оно осветило плетни, затем перекинулось в сад и, позолотив верхушки белолисток, упало на белую стену и ослепило Тимофея Ильича и Ниловну.

XXXII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ҫӳлте, ҫумӑр пӗлӗчӗсем ишсе ҫӳренӗ ҫӗрте, ҫил тачка пӗлӗтсене майӗпен ҫеҫ тӗрткелесе хӗвеланӑҫне хӑвалать; хутор таврашӗнче, Дон шывӗн тӗксӗм симӗс тӳремлӗхӗпе ҫаралса юлнӑ вӑрмансем ҫинче вара вӑл ҫӳҫепе тирек йывӑҫҫисен тӑррисене ава-ава каять, Дон шарлакне айӑн-ҫийен ҫавӑрттарса пӑтратать, хутор урамӗсем тӑрӑх сарӑхнӑ ҫулҫӑсен вӗлтӗркке кӗтӗвӗсене хӑвалать.

Там, вверху, тихий ветерок лишь слегка подталкивал тучи, сплавляя их на запад, а над хутором, над темнозеленой равниной Дона, над голыми лесами бил он мощными струями, гнул вершины верб и тополей, взрыхлял Дон, гнал по улицам табуны рыжих листьев.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Пӗр вӗҫӗмсӗр походра пулнипе халтан кайнӑ, шӑммисене витериччен шӑнса кӳтнӗ казаксем, — хӑйсемшӗн, лаптасемшӗн, ҫул ҫинче тӳссе курнӑ нушасемшӗн чӑтма ҫук тарӑхнӑскерсем, улӑм витнӗ ҫуртсен тӑррисене сӳтеҫҫӗ.

Казаки, разбитые непрестанным походом, назябшиеся и злые за себя, за лошадей, за все, что приходилось терпеть, раскрывали соломенные крыши построек.

IV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Кӗрт хӗвсе кайнӑ хула ҫине улӑхнӑ хӗвел урамсене, пӳрт тӑррисене куҫа йӑмӑхтармалла ҫутӑпа ҫутатрӗ, чӳречесенчен ҫулӑмланса кӗчӗ.

Солнце, встав над заснеженным городом, заливало слепящим светом улицы, крыши домов, билось, пламенея, в окна.

XXIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Э, тӑррисене те юр хӗвсе кайнӑ! —

— Э, замело до самых верхушек.

XVII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Хӗвел Верблюд-гора леш енне пытанчӗ, ҫакӑн хыҫҫӑн шап-шурӑ сӑрт умӗ хӗлхемленсе илчӗ те юн пек хӗрелсе кайрӗ; хӗвеланӑҫ хӗрелни чылайччен пӗлӗте, станицӑри ҫуртсен чӳречисене, юрпа витӗнсе ларнӑ пӳрт-ҫурт тӑррисене хӗрлӗ сӑн ҫапса тӑчӗ.

За Верблюд-горой скрылось солнце, и тогда белое-белое подножие заискрилось и сделалось багрово-сизым, — в небе, в окнах станичных домов, на заснеженных крышах еще долго пламенело зарево заката.

XIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ватӑ йывӑҫсем хӑйсен туратлӑ тӑррисене ансӑр ҫул тӳпинче пӗрлештерсе ларнӑ.

Кроны старых деревьев смыкались над узкой дорогой .

Иккӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Эммануил Казакевич. Ҫӑлтӑр: повесть; вырӑсларан И.С. Васильев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 1622 с.

Хурӑн тӑррисене ретӗн-ретӗн лартса тухса, комендатура алӑкӗ патне ҫитиех утмалли хушӑ туса хучӗҫ, — ҫав алӑксем патне вара тӳрех автоматлӑ часовой тухса тӑчӗ.

Из березовых вершинок был сделан проход до дверей комендатуры, — сразу около них встал часовой с автоматом.

XXII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.