Шырав

Шырав ĕçĕ:

йӑлтӑртатса (тĕпĕ: йӑлтӑртат) more information about the word form can be found here.

Ҫеҫенхир шавлать, юрлать, комбайнсемпе тырӑ вырмалли машинӑсем тулӑ, урпа выраҫҫӗ, йӗтемсенче тырӑ куписем сап-саррӑн йӑлтӑртатса выртаҫҫӗ, унтан йывӑр тиенӗ полуторкӑсем чупса тухаҫҫӗ, вырнӑ тырӑ пусси ҫӗмелсемпе чӑпарланать, — ҫакӑ пӗтӗмпех иртнӗ ҫулсенче те пулнӑ, вӑл ҫитес ҫулла та тепӗр хут пулать.
Степь гремит, поет, комбайны и жатки молотят пшеницу и ячмень, на гумне лежат и желтым блестят зерновые кучи, оттуда выбегают груженные полуторки, убранные поля пестрят копнами — все тоже самое было и в прошлые года, и также будет и в следующий год еще раз.

III // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Аниканов куҫӗсене йӑлтӑртатса тӑракан сарлака хура плащсем тӑхӑннӑ икӗ ырханкка нимӗҫ илӗртнӗ.
Внимание Аниканова привлекли два тощих немца в широких черных блестящих плащах.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Эммануил Казакевич. Ҫӑлтӑр: повесть; вырӑсларан И.С. Васильев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 1622 с.

Унӑн куҫӗсем йӑлтӑртатса тӑратчӗҫ, кӗвӗсене каласа пӗтеричченех вӑл хӑйне хӑй ҫирӗппӗн те тарӑн шухӑшлӑн тыткаларӗ, каласа пӗтерсен — темле ҫемҫелсе кайнӑн туйӑнчӗ, йӑвашшӑн та хурлӑхлӑн, телейлӗн кулса илчӗ.
Эти блестящие глаза, эта строгость, значительность выражения, пока она играла, и эта совершенная растаянность какая-то, слабая, жалкая и блаженная улыбка после того, как они кончили.

XXIII // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Майра калаҫнӑ вӑхӑтра ман хыҫра кулса е йӗрсе пӗтернӗ чухнехи пек сасӑ илтӗнсе кайрӗ, эпир ҫаврӑнса пӑхрӑмӑр та манӑн кӳрше, ялан пӗччен пулма тӑрӑшакан кӑвакарнӑ ҫӳҫлӗ те йӑлтӑртатса ҫунса тӑракан куҫлӑ господина, куртӑмӑр.
В середине речи дамы позади меня послышался звук как бы прерванного смеха или рыдания, и, оглянувшись, мы увидали моего соседа, седого одинокого господина с блестящими глазами,

II // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Вӑл хӑйӗн тимӗр татӑкӗсем пек йӑлтӑртатса тӑракан куҫӗсене Серьга ҫине тӗллесе: — Мӗншӗн салху? — тесе ыйтрӗ.
Целясь в Серьгу из-за стола острыми, как осколки, глазами, он спросил: — Что мрачный?

XX // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Вӗсем шӑршлӑ папкасене ҫӑткӑннӑн сӑха-сӑха илсе, туратсене турткалаҫҫӗ, ҫуначӗсемпе ҫапа-ҫапа шав тӑваҫҫӗ, пӗр вырӑнтан тепӗр вырӑна вӗҫеҫҫӗ; вӗсем сӑрса илнӗ хурӑнсем ҫинчен тӑкӑнакан пас хӗвел ҫутинче йӑлтӑртатса тӑрать.
Жадно ощипывая пахучие желтоватые почки, они теребили ветви и гулко хлопали крыльями, перелетая с места на место; с берез, облюбованных ими, густо порошило радужно сверкавшей на солнце снежной пылью.

II // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Кирек хӑшне! — Ирина куҫӗсем йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Хоть в какой! — глаза Ирины засверкали.

XVIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Пуҫне вӑл шурӑ кӗҫҫе шлепке тӑхӑннӑ, унӑн усӑнса аннӑ хӗррисем айӗн куҫӗсем темле кӑваккӑн йӑлтӑртатса пӑхаҫҫӗ.
На голове у него примостилась белая войлочная шляпа со спадающими полями, из-под этих полей смотрели молодые, с синим блеском глаза.

XIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Унӑн куҫӗсене Григорий ҫавӑн чухне курчӗ те ӗнтӗ; ҫав самантра вӗсен кӑмӑл-туйӑмӗ ҫӗкленсе кайрӗ те, вара вӗсем хӑйсем те йӑлтах улшӑнса ҫӗнелнӗн туйӑнчӗҫ: вӗсене ачашлакан ӑшӑ туйӑмпа темле йӑлтӑртатса ҫутатакан япала килсе кӗчӗ, вара Татьяна хумханни Григорий чӗрине те пырса ҫитрӗ…
Именно тогда Григорий и увидел ее глаза; тогда их чувства неожиданно воспылали и они в самих себя почувствовали, что полностью обновились: вместе с теплым чувством пришло что-то ослепительное, взволнованность Татьяны передалось и в сердце Григория…

IX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Татьяна ҫине айккӑн-айккӑн пӑхса, чӗнмесӗр тӑнӑ чухне унӑн хӑюллӑн пӑхакан кӑвак куҫӗсенче яланах: «эсӗ паха агроном, хӗрарӑм енӗпе илес пулсан вара — эсӗ тата лайӑх…» тесе каланӑ пек туйӑнакан темле хӗлхем йӑлтӑртатса илет.
Когда он молчал, искоса поглядывая на Татьяну, в его серых откровенно-смелых глазах всегда светился тот особенный огонек, который как бы говорил: «Агрономша ты славная, а как женщина — и вовсе хороша…»

VI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл бурка аркине ҫунат пек ҫӗклесе саркаласан, бешмет ҫине ҫакнӑ Ленин орденӗнчен кӑшт ҫӳлерехре «Ҫурлапа Мӑлатук» ылтӑн ҫӑлтӑрӗ йӑлтӑртатса илчӗ.
Когда он взмахнул полой, как крылом, на бешмете блеснула Золотая Звезда «Серп и Молот» и приколотый чуть повыше орден Ленина.

IV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Пуҫне мӑнаҫлӑн ҫӗклесе, вӑл Виктор ҫине пӑхрӗ, вара унӑн куҫӗсенче куҫҫулӗ пек тумламсем йӑлтӑртатса илчӗҫ, анчах вӑл макӑрмасть — ку унӑн хӗрелерех панӑ куҫӗсем хӗрӳллӗн йӑлтӑртатнинчен те палӑрать…
Подняв голову, она взглянула на Виктора, и на ее ресницах блеснули росинки, похожие на слезы, но она не плакала — это было заметно по болезненному горячему блеску со глаз…

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Пӗр-пӗринпе таччӑн ҫыхӑнса ӗҫлемелле пирӗн, — куҫӗсене канлӗн хӗсе-хӗсе илсе, хушса хучӗ Нарыжный, вара унӑн куҫӗсенчи усал хӗлхемсем темӗнле уйрӑммӑн йӑлтӑртатса илчӗҫ.
— Спайку, спайку нам нужно, — вставил Нарыжный, и в щелках его глаз с какой-то особой проворностью засуетились чертики.

XXI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Вӑл кӳршӗ хӗрарӑмӗ патне пӑрӑҫ илме кайрӗ, эпӗ тӗк тататӑп, — унӑн хӗсӗк куҫӗсем хӑравҫӑллӑн йӑлтӑртатса илчӗҫ.
— Она ушла к соседке за перцем, а я общипываю… — его узкие глаза боязливо заблестели.

XX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Шыв тумламӗсем унӑн куҫхаршийӗсемпе ҫӳҫӗ ҫинче тата хӑлха шӑтӑкӗнче йӑлтӑртатса тӑраҫҫӗ.
С капельками воды на бровях и на волосах, торчавших из ушей.

XIX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ҫак вӑхӑтра Марфа Игнатьевна куҫӗсем телейлӗн те савӑнӑҫлӑн йӑлтӑртатса илчӗҫ.
В это время у Марфы Игнатьевны в глазах показались счастливые искорки.

XV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ку айлӑмпа вӑл ҫӗрле кӑна пыратчӗ-ха, анчах ун чухне лаша кӗтӳне те, пӗчӗк шыв йӑлтӑртатса выртнине те, халь анчах купаланӑ утӑ капанӗсене те курман вӑл, — ун умӗнче Татьяна тӑнӑ.
По которой ехал этой ночью, но не видел ни табунов, ни блеска речонки, ни стожков свежесложенного сена, — перед ним стояла Татьяна.

Выляса тӑракан чӗрӗ куҫӗсем, сатуррӑн йӑлтӑртатса, ҫапла каланӑн туйӑнаҫҫӗ:
И ее живые, быстрые глаза сияли тем задорным блеском, который как бы говорил:

V // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл пӳрт умӗнче тӑрать, шакларах пуҫне темӗнле ҫупа сӗрнӗ, ҫавӑнпа унӑн тӑнлавӗ ҫумне ҫыпӑҫнӑ сайра ҫӳҫ пӗрчийӗсем йӑлтӑртатса курӑнаҫҫӗ.
Стоял он у подъезда; его лысая голова была смазана каким-то жиром, отчего редкие волоски прилипли к темени и блестели.

Иринӑн йӗпеннӗ пит-куҫӗ хумханса, савнӑҫлӑн йӑлтӑртатса илет; унӑн куҫхаршийӗ ҫинче те, куҫ хӑрпӑкӗ ҫинче те, ҫӳлти тути хӗрри ҫинче те шыв тумламӗсем курӑнаҫҫӗ.
Мокрое ее лицо с капельками и на бровях, и на ресницах, и на верхней губе было возбужденным и светилось радостью.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics