Шырав

Кибальчиш

Кибальчиш Ачана Кӑвак шыв хӗррине ешӗл тӗме ҫине пытарнӑ.
А Мальчиша-Кибальчиша схоронили на зелёном бугре у Синей Реки.

— Ҫапла вара пӗтрӗ Кибальчиш Ача… — терӗ Натка.
— И погиб Мальчиш-Кибальчиш… — произнесла Натка.

— Асаплантарӑр эсир, буржуйсем, ҫав нимӗн те каласа кӑтартман Кибальчиш Ачана тӗнчери пур асапсенчен те чи хӑрушӑ асаппа.
— Сделайте же, буржуины, этому скрытному Мальчишу-Кибальчишу самую страшную муку, какая только есть на свете.

— Ҫук, Аслӑ Буржуй, каласа памарӗ пире Кибальчиш Ача Вӑрҫӑ Ҫекретне.
— Нет, Главный Буржуин, не открыл нам Мальчиш-Кибальчиш Военной Тайны.

— Кала-ха, ача, мӗншӗн эсӗ ылханлӑ Кибальчиш, манӑн Ту ҫинчи буржуй ҫӗрӗнче те, тепӗр — Тӳремри Король ҫӗрӗнче те, виҫҫӗмӗш — Юрлӑ Патшалӑхра та, тӑваттӑмӗш — Шӑрӑх патшалӑх ҫӗрӗнче те ирхи ҫуркунне те пӗр кунах, хура кӗркунне те пӗр кунах тӗрле чӗлхепе пӗр юрӑсене юрлаҫҫӗ, пӗр йышши ялавсенех тӗрлӗ алӑра йӑтса пыраҫҫӗ, пӗр сӑмахсенех калаҫҫӗ, ҫавнах шухӑшлаҫҫӗ те ҫавнах тӑваҫҫӗ — терӗ.
— Отчего, Мальчиш, проклятый Кибальчиш, и в моём Высоком Буржуинстве, и в другом — Равнинном Королевстве, и в третьем — Снежном Царстве, и в четвёртом — Знойном Государстве в тот же день в раннюю весну и в тот же день в позднюю осень на разных языках, но те же песни поют, в разных руках, но те же знамёна несут, те же речи говорят, то же думают и то же делают?

Вара унта тӗтӗмпе вут кӑвар хушшинчен буржуй вӑл сиксе тухрӗ те вӑл Кибальчиш Ачана ярса тытрӗҫ, аллисене пӗтӗрсе ҫыхрӗҫ.
Но тут из-за дыма и огня налетела буржуинская сила, и скрутила и схватила она Мальчиша-Кибальчиша.

— Сутрӗҫ пире! — тесе кӑшкӑрса ячӗ Кибальчиш Ача.
— Измена! — крикнул Мальчиш-Кибальчиш.

Аслӑ Буржуй, — теҫҫӗ буржуйсем, — эпир ашшӗсене те пиччӗшсене те ҫапса салатрӑмӑр, ҫӗмӗрсе тӑкрӑмӑр, ҫӗнтересси патнех ҫитнӗччӗ, анчах вӗсене пулӑшма Кибальчиш Ача вӗҫтерсе килчӗ те, ӑна эпир халиччен ниепле те парӑнтараймастпӑр, — теҫҫӗ.
Главный Буржуин, — отвечают буржуины, — мы отцов и братьев разбили, и совсем была наша победа, да примчался к ним на подмогу Мальчиш-Кибальчиш, и никак мы с ним всё ещё не справимся.

Кибальчиш Ача урамалла пӑхрӗ: урам ҫап-ҫарах, пушӑ.
Глянул Мальчиш-Кибальчиш на улицу: пустая улица.

Пӑхать Кибальчиш Ача, курать вӑл ак ҫакна: чӳрече патӗнче юланутлӑ ҫын тӑрать.
Глянул Мальчиш-Кибальчиш, и видит он: стоит у окна всадник.

Акӑ пӗрре каҫалапа тухать Кибальчиш Ача крыльца ҫине.
Вот однажды — дело к вечеру — вышел Мальчиш-Кибальчиш на крыльцо.

Ҫав ҫуртра пирӗн Ача пурӑнать, ӑна пурте Кибальчиш теҫҫӗ.
В этом доме жил Мальчиш, по прозванию Кибальчиш.

— Нумай ӗлӗк пӗтӗм ҫӗршывра вӑрҫӑ кӗрлесе иртнӗ хыҫҫӑнах, пирӗн ҫӗршывра пурӑннӑ тет пӗр Кибальчиш Ача.
В те дальние-дальние годы, когда только что отгремела по всей стране война, жил да был Мальчиш-Кибальчиш.

Акӑ минтер ҫине ларчӗ те ӑна мӑнкӑмӑллӑ Кибальчиш Ача ҫинчен, Сутанни ҫинчен, Ҫирӗп Сӑмах ҫинчен тата никам та пӗлеймен Вӑрҫӑ Ҫекречӗ ҫинчен пит те лайӑх халлап каласа кӑтартрӗ.
Тогда, усевшись на подушку, Алька рассказал ей сказку про гордого Мальчиша-Кибальчиша, про измену, про твёрдое слово и про неразгаданную Военную Тайну.

— Мӗншӗн-ха, Мальчиш, ылханлӑ Кибальчиш, манӑн Ту Буржуинствинче те, иккӗмӗшӗнче — Тӳрем Королевствӑра та, виҫҫӗмӗшӗнче — Юрлӑ Патшалӑхра та, тӑваттӑмӗшӗнче — Шӑрӑх Государствӑра та, ир килекен ҫуркунне те, хура кӗркунне те, шӑпах пӗр вӑхӑтра тӗрлӗ чӗлхепе, анчах пӗр юрра юрлаҫҫӗ, тӗрлӗ ҫынсем пӗр ялавах ҫӗклесе пыраҫҫӗ, ҫав сӑмахсенех калаҫҫӗ, ҫав шухӑшах шухӑшлаҫҫӗ, ҫав ӗҫсенех тӑваҫҫӗ?
— Отчего, Мальчиш, проклятый Кибальчиш, и в моём Высоком Буржуинстве, и в другом — Равнинном Королевстве, и в третьем — Снежном Царстве, и в четвёртом — Знойном Государстве в тот же день, в раннюю весну, и в тот же день, в позднюю осень, на разных языках, но те же песни поют, в разных руках, но те же знамена несут, те же речи говорят, то же думают и то же делают?

Мальчиш-кибальчишпа унӑн ҫирӗп сӑмахӗ ҫинчен хывнӑ халап