Шырав

Бил

Тепӗр кунне вӑл мӗн пурӗ те икӗ миля ҫеҫ утрӗ, мӗншӗн тесен тепӗр кунне вӑл Бил пекех тӑват уран упаленчӗ.
А на следующий день — на две мили; теперь он полз на четвереньках, как Билл.

Ӗҫ тепӗр майлӑ ҫаврӑнса кайнӑ пулсан, Бил ҫапла тунӑ пулӗччӗ, анчах вӑл апла тӑвас ҫук.
А Билл стал бы, будь Билл на его месте, размышлял он, тащась дальше.

Юрӗ, Бил ӑна пӑрахса хӑварчӗ пулин те, вӑл унӑн ылттӑнне илмест, унӑн шӑммисене кышламасть.
Да, Билл его бросил, но он не возьмет золота и не станет сосать кости Билла.

Ҫак чӑнахах та Бил пулсан ӑҫтан мӑшкӑллама пултартӑр-ха вӑл унтан?
Как же он будет смеяться над Биллом, если это Билл?

Билл не бросил его до конца.

Вӑл шухӑшласа илчӗ, ку Бил йӗрӗ пулмалла, терӗ вӑл хӑй ӑшӗнче, анчах шухӑшлассине вӑл темӗнле, ытла ҫӑмӑллӑн, пӗр пӑлханмасӑр шухӑшларӗ.
Он подумал, что это, возможно, след Билла, но подумал вяло и равнодушно.

Голод упорно гнал его вперед. Но что, если… Билл тоже заблудился?

Вӑл Бил йӗрне тупаймарӗ.
Следы Билла ему не удалось найти.

Апла-тӑк, ку йӗре Бил хӑварнӑ.
Должно быть, следы Билла.

Халь ӗнтӗ вӑл текех Бил ҫинчен, «вӗтӗ хулӑсен ҫӗршывӗ» ҫинчен тата ӳпӗнтерсе хунӑ кимӗ айӗнчи апат-ҫимӗҫсем ҫинчен те шухӑшламарӗ.
Он уже не думал ни о Стране Маленьких Палок, ни о Билле, ни о тайнике у реки Диз.

Унӑн вӑйсӑр кӗлеткине халран яракан кӗрешӳ темӗн пек вӑйлӑ пулсан та, вӑл хӑйне, Бил мана пӑрахса кайман, вӑл мана ӳпӗнтерсе хунӑ кимӗ патӗнче кӗтсе тӑрать пулмалла, тесе шухӑшлаттарнӑ чухне, унӑн шухӑш-кӑмӑлӗн кӗрешӗвӗ те асӑннӑ кӗрешӳрен каях пулман.
Но как ни трудно было ему идти, еще труднее было уверить себя в том, что Билл его не бросил, что Билл, конечно, ждет его у тайника.

Унта ӑна Бил кӗтсе тӑма кирлӗ, вӗсем вара унпа кимӗ ҫине ларса кӑнтӑр еннелле, Аслӑ Упа кӳлли ҫине анаҫҫӗ.
Билл подождет его там, и они вдвоем спустятся по реке Диз до Большого Медвежьего озера.

— Бил!
— Билл!

— Бил, — пӑшӑлтатса илчӗ вӑл.
— Билл! — прошептал он и повторил опять.

Ҫакӑ вӑл, инкеке лекнӗ вӑйлӑ ҫыннӑн пулӑшу ыйтса чӗнекен сасси пулчӗ, анчах Бил ҫаврӑнса пӑхмарӗ, унӑн юлташӗ, вӑл сӗвек тӑвайккин ҫемҫе пӗлӗтсемпе пӗрлешекен йӗрӗ патнелле тӳрккессӗн сиккелесе, малалла пӗшкӗнсе, тирпейсӗр утӑмсемпе хӑпарса аяккалла мӗнле кайнине пӑхса тӑчӗ.
Это была отчаянная мольба человека, попавшего в беду, но Билл не повернул головы, его товарищ долго следил, как он неуклюжей походкой, прихрамывая и спотыкаясь, взбирается по отлогому склону к волнистой линии горизонта, образованной гребнем невысокого холма.

— Бил! — тесе кӑшкӑрчӗ вӑл.
— Билл! — крикнул он.

Бил шыв урлӑ каҫса ҫыран хӗррине сиксе тухрӗ те, ҫаврӑнса пӑхмасӑрах, малалла утрӗ.
Билл уже выбрался на другой берег и плелся дальше.

Бил сӗт пек шурӑ шыв урлӑ каҫма чарӑнмарӗ.
Билл ковылял дальше по молочно-белой воде.

— Итле-ха, Бил, эпӗ урана мӑкӑлтарӑм!
— Слушай, Билл, я вывихнул ногу!