Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тулсах (тĕпĕ: тул) more information about the word form can be found here.
Клиссон чунӗнчи вӑрӑлла хытӑлӑх тулсах ҫитрӗ.

Вороватая душевная тяжесть Клиссона достигла предела.

Акварель // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 226–232 с.

Ҫак кунхи тӗркӗшӳре пӑтрансах кайнӑскер, савӑнӑҫ ӗшенӗвӗпе тата пӑлханупа тулсах ҫитнӗскер — Алиса Августа тайӑлнӑ пуҫӗнчен мелсӗррӗн чуп турӗ те — упӑшки таврӑнасса кӗтме хӑйӗн пӳлӗмне иртрӗ.

Закруженная всем этим днем, полным волнения и усталости счастья, Алиса неумело поцеловала Эсборна в склоненную голову и пошла к себе ожидать возвращения своего мужа.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 153–160 с.

Типӗ курӑк, тӗтӗм, айлӑмсен нӳрлӗхӗн шӑрши, шӑплӑх, — ҫеҫен хирӗн ыйхӑллӑ сассисене пула тата та шӑпрахскер, ахлату, туратсен чӑштӑртатӑвӗ, кӑвайт ҫатӑртатӑвӗ, кайӑк кӗскен кӑшкӑрни е инҫетри шыв сиккин ултавлӑ ҫывӑх пӑшӑлтатӑвӗ — ҫаксем пурте вӑрттӑн тунсӑхпа, ҫут ҫанталӑк — хурланчӑк туйӑм-сисӗм амӑшӗ — пек аслӑ сӗлкӗшпе тулсах ларнӑ.

Запах сухой травы, дыма, сырости низин, тишина, еще более тихая от сонных звуков пустыни, дающей вздохи, шелест ветвей, треск костра, короткий вскрик птицы или обманчиво близкий лепет далекого водопада, — все было полно тайной грусти, величавой, как сама природа — мать ощущений печальных.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 49–57 с.

Хупах тулсах ларнӑ: унта — шавлаҫҫӗ, унта — юрлаҫҫӗ; хаваслӑха ӑсне ҫухатичченех кӗрсе ӳкнӗ пӗр-пӗр ҫын, алӑк еннелле вӑхӑт-вӑхӑтӑн сӗнкӗлтетнӗ май, ҫулӗ ҫинчи пукансене ывӑта-ывӑта хӑварать; чашӑк-тирӗк шакӑртатать, — ҫак шавра Дюк икӗ хутчен «Битт-Бой» ятне илтрӗ.

Трактир был полон; там — шумели, там — пели; время от времени какой-нибудь веселый до беспамятства человек направлялся к выходу, опрокидывая стулья на своем пути; гремела посуда, и в шуме этом два раза уловил Дюк имя «Битт-Бой».

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Вӑл ҫакна ӑсӗпе чухлать, анчах унӑн хӑйӗн чӗри сыввӑн та ыраттарса тапать, ҫавӑнпа та, ӑнланмасӑрах, хӑйӗн пурнӑҫ туйӑмне вӑл Пьер ҫине те куҫарать, уҫӑмлӑн ниепле те ӑнкараймасть: мӗнле-ха апла — Пьер чӗри чӗнмест, унӑн вара, ҫамрӑк инкекпе тулсах ларнӑскер, хӗрхенӳ-шеллев ыйта-ыйта ӗсӗклет?

Знала это умом, но собственное ее сердце билось так живо и больно, что, бессознательно, ощущение своей жизни она переносила и на Пьера, не в силах будучи ясно вообразить, как же это его сердце молчит, когда ее, полное молодого горя, взывает о милосердии?

Пьерпа Суринэ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 276–284 с.

Вырӑнтан вырӑна вӗҫӗмсӗр кумать: карап хыҫӗнчен — ун умне, буфетран — ҫӳлти палуба ҫине; ҫыран хӗррине анчӗ, унта талккӑшпе ашкӑрса ӳсекен вӗтлӗхре кӑштах уҫӑлса ҫӳрерӗ, унтан йывӑр шухӑшпа тулсах ҫитнӗскер каллех карап ҫине улӑхрӗ.

Он беспрерывно переходил с места на место, появляясь на корме, на носу, в буфете, на верхней палубе, или сходя на берег, где, сделав небольшую прогулку в пышном кустарнике, возвращался обратно, переполненный тяжелыми размышлениями.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Хура аса илӳпе тулсах ларнӑскерӗн — асаплантарса вӗлернинчен те япӑхрах терт-нуша тӳссе ирттерме тивет иккен манӑн алӑри икӗ ачапа.

Один, полный черных воспоминаний, с двумя детьми на руках, я должен был терпеть и выносить страдания худшие, чем смерть в пытке.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 211–227 с.

Каюта тулсах пырать.

Каюта наполнялась.

I. Пӗри ҫук // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Вара унӑн кӑмӑлӗ тулсах кайнӑ.

Это доставляло ему удовольствие.

I // Петӗр Хусанкай. Телешов Д.Н. Типшар: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 56 с. — 8–56 с.

Хӑшӗсен кӑмӑлӗсем тулсах кайрӗҫ, хӗпӗртерӗҫ: «Пултарать Ли Чжэнь-цзян, вӑйлӑ пачӗ те!»

Некоторые почувствовали себя удовлетворенными и восхищались: «Крепко стукнул, молодец Ли Чжэнь-цзян!»

XII // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Урамра ҫаплах та ҫутӑ пулнӑ-ха, чӳречесем умӗнче ҫӑка турачӗсем ҫинче хӗвеланӑҫӗн ҫути ялкӑшнӑ, анчах та пӳлӗм каҫхи ӗнтрӗкпе тулсах пынӑ.

На улице еще было светло, и на ветвях лип пред окнами лежал отблеск заката, но комната уже наполнилась сумраком.

IV // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

— Хулана ҫавӑрса илнӗ, — терӗ Лось хыттӑн та ҫирӗппӗн, — тӳпе карапсен ҫутипе тулсах ларнӑ.

— Город окружён, — сказал Лось громко и твёрдо, — небо полно огнями кораблей.

Лару-тӑру улшӑнать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Гусев чӗтрекен сӑнсене, куҫҫульпе тулсах ларнӑ, тархаслакан куҫсене, редис пек хӗрлӗ, кукша пуҫ купташкисене курать.

Гусев видел дрожащие лица, умоляющие глаза, полные слёз, красные, как редиски, облезлые черепа.

Гусевӑн ҫак кунхи ӗҫ-хӗлӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Унӑн куҫӗсем — Лось куҫӗсен тӗлӗнче, вӗсем ҫӑлтӑрсен тусанӗпе тулсах ларнӑ тӗпсӗр-вӗҫсӗр ҫӗрлелӗхелле чарӑлса уҫӑлнӑ: «Тӳпе ывӑлӗ, таврӑнсам ман пата, таврӑнсам…»

Её глаза у самых глаз Лося раскрывались в бездонную ночь, полную звёздной пыли: «Вернись, вернись ко мне, сын неба»…

Лось Гусева пулӑшма васкать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Аэлитӑн юр пек шурӑ кӗрӗкӗ аслатиллӗ чӗрӗлӗхпе, ту сиввипе тулсах ларнӑ.

Белая, как снег, шубка Аэлиты была пропитана грозовой свежестью, горным холодом.

Ӑрӑм-сурӑм (тухату) // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Залӑн ҫавра тӳпемӗ марсиансен ушкӑнӗсен усал кӗрлевӗпе тулсах пырать.

Своды зала наполнились зловещим ропотом толпы.

Тускуб // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Туйӑмсемпе тулсах ларнӑ Ихошка ӗшенсех ҫитет те — Гусев ӑна чӗр куҫҫи ҫине лартать, пуҫӗнчен ачашлать, хӑлхи хыҫӗнчен хыҫкалать, пуп ҫинчен юмах ярса парать, — ӑна арӑмӗ ӗҫлевҫӗпе Педрилӑпа улталани ҫинчен тата ытти те.

Когда Ихошка совсем изнемогала от переполнения чувствами, — он сажал её на колени, гладил по голове, почёсывал за ухом, рассказывал сказку про попа, — как попа обманула попадья с Педрилой, работником.

Гусев хулана сӑнать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

— Вӗрентекенӗм, — сасартӑк чӗнчӗ те вӑл — тути чӗтрет, куҫӗсем тунсӑхпа тулсах сарӑлчӗҫ, — Тӳпе ывӑлӗ ҫапларах калать: вӗсем Ҫӗр ҫинче темӗн пӗлеҫҫӗ, ку — ӑс-тӑнран ҫӳллӗрех, пӗлӳрен ҫӳллӗрех, ӑслӑх-тӑнлӑхран ҫӳллӗрех.

— Учитель, — вдруг сказала она, губы её задрожали, глаза налились тоской, — Сын Неба говорил, что на земле они знают что-то, что выше разума, выше знания, выше мудрости.

Аэлита ирӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Аэлита, пурӑнакан мӗн пурри, — салӑпа, ӳт аскӑнлӑхӗпе тулсах ларнӑскер, — чӑннипех те пӗтмеллине лӑпкӑн пӑхса-тӗмсӗлсе сӑнани ҫеҫ, санӑн чӗмӳ, пулса-ҫӗкленсе ҫитнӗскер, пурнӑҫӑн мӗскӗн сӑнавлӑхӗнче урӑх пулма килӗшменскер, ӑнунтан-ӑсунтан тухса ирӗкленни кӑна — пӗтет те…

Аэлита, только спокойное созерцание неизбежной гибели всего живущего, — этого пропитанного салом и похотью тела, только ожидание, когда твой дух, уже совершенный, не нуждающийся более в жалком опыте жизни, уйдёт за пределы сознания, перестанет быть.

Аэлита ирӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Тулсах пыракан шыва ҫурмалла уйӑракан ҫырма кунта вӑрӑммӑн та чӑнкӑ ҫыран пек явӑнса юхать.

Река, разрезающая прибой, образует здесь несколько длинных, очень крутых валов.

«Саго-мару» пӗтни // Михаил Рубцов. Диковский, С. В. Калавсем; Хв. Уярпа М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 70 с. — 16–42 с.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed