Шырав

Шырав ĕçĕ:

пурӑнӑҫ the word is in our database.

пурӑнӑҫ (тĕпĕ: пурӑнӑҫ) more information about the word form can be found here.

— Пурӑнӑҫ вӑл — Униҫҫӗ мар! — тетчӗ вӑл.
— Жизнь — не Анисья! — говорил он.

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫав пурӑнӑҫ паллисем еннелле пуҫне сула-сула кӑтартса, хуҫа мана ӑнлантарса пырать:
Кивая головой на эти признаки жизни, хозяин объясняет мне:

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Нивушлӗ петӗм пурӑнӑҫ та ҫакӑн пек?
«Неужели вся жизнь — такая?

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Манпа приказчик хушшинчи пурӑнӑҫ йывӑрланса ҫитнӗччӗ, — вӑл мана питех те кураймастчӗ, ман та ӑна курас килместчӗ, анчах эпӗ ӑнланса илесшӗнччӗ: мӗншӗн-ха вӑл манпа ҫав тери килӗшӳсӗр хӑтланать?
Мои отношения с приказчиком давно уже стали невыносимы, — он ненавидел меня упрямо и всё более остро, я тоже терпеть его не мог, но я хотел понять, почему он так нелепо относится ко мне.

Эпӗ яланах ҫавӑн пек сӑмахланисене сӗмсӗрленсех итлеттӗм, вӗсем мана хумхантаратчӗҫ, ҫынсем пурте тенӗ пек пӗрешкел калаҫни: пурӑнӑҫ — начар, лайӑхрах пурӑнмалла! тени манӑн кӑмӑла каятчӗ.
Я всегда слушал эти разговоры с жадностью, они меня волновали, мне нравилось, что почти все люди говорят одинаково: жизнь — плоха, надо жить лучше!

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Кайрантарахпа, вӗсем халапланисене итлесе, эпӗ пӗлсе илтӗм: вӗсем ҫӗрле те ҫавӑн ҫинченех, кӑнтӑрла ҫынсем мӗн ҫинчен калаҫма юратаҫҫӗ, ҫавнах тапратса калаҫаҫҫӗ иккен: турӑ ҫинчен, чӑнлӑх, телей ҫинчен, хӗрарӑмсем ухмаххи тата чейи ҫинчен, пуянсем сӗмсӗрри ҫинчен тата пӗтӗм пурӑнӑҫ арпашса кайса ӑнланмалла мар пулни ҫинчен калаҫаҫҫӗ.
Позднее, прислушавшись к их беседам, я узнал, что они говорят по ночам о том же, о чем люди любят говорить и днем: о боге, правде, счастье, о глупости и хитрости женщин, о жадности богатых и о том, что вся жизнь запутана, непонятна.

— Вӑт — пурӑнӑҫ!
— Это — житие!

— Акӑ ҫак ӗнтӗ — пурӑнӑҫ, туррӑн чурисем… ия! — терӗ.
— Вот это — житие, рабы божий… да!

Каҫсенче эпӗ пушахчӗ, ҫынсене эпӗ пароход ҫинчи пурӑнӑҫ ҫинчен каласа кӑтартаттӑм, кӗнекесенчи тӗрлӗ историсене каласа параттӑм, вара хам сисмесӗрех мастерскойра темле ӑрасна вырӑн йышӑнса тӑтӑм — каласа та вуласа паракан пултӑм.
Вечера мои были свободны, я рассказывал людям о жизни на пароходе, рассказывал разные истории из книг и, незаметно для себя, занял в мастерской какое-то особенное место — рассказчика и чтеца.

Ҫакӑ пӗртте хам кӗнекесенче вуласа пӑхнӑ пурӑнӑҫ пек мар-ҫке!
Как всё это не похоже на жизнь, о которой я читал в книгах!

XIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ман пурӑнӑҫ йӳҫӗ пулсан та, эпӗ ӑнланаймастӑп: мӗнле-ха апла пуринчен те пӑрахса тарма пулать-ха?
Хотя мне жилось горько, но я не понимал: как это можно бежать ото всего?

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Эпӗ ҫав пурӑнӑҫ учителӗсенче мӗн лайӑх маррисем пуррине пӗтӗмпех манаттӑм, вӗсем лӑпкӑн пит ҫирӗп тӑнине ҫеҫ туяттӑм, ҫавӑн хыҫӗнче учительсем хӑйсен чӑнлӑхне ним иккӗленмесӗр ӗненни, чӑнлӑхшӑн пур асапа та тӳсме хатӗр пулни пытанса тӑнӑ пек туйӑнатчӗ мана.
Я забывал всё плохое, что видел в этих учителях жизни, чувствовал только их спокойное упорство, за которым — мне казалось — скрыта непоколебимая вера учителей в свою правду, готовность принять за правду все муки.

Сасартӑк ҫав пурӑнӑҫ ним сас-чӗвӗсӗр тенӗ пекех пулнине, сасӑсем тӗлӗшӗнчен чӗлхесӗр пекех чухӑннине туятӑп.
Вдруг почувствуешь, что эта жизнь — почти беззвучна, до немоты бедна звуками.

Пурӑнӑҫ унӑн умӗнче, хурансем айӗнчи топкӑра вут ҫунса тӑнӑ пек, ҫунатчӗ, вӑл упа лаппи евӗрлӗ хытӑ аллипе йывӑҫ мӑлатук тытса топка умӗнче тӑратчӗ, вут ҫунтармаллине чакарса е хушса форсунка крантине хуллен шаккатчӗ.
Жизнь горела перед ним, как огонь в топке под котлами, он стоял перед топкой с деревянным молотком в корявой медвежьей лапе и тихонько стучал по крану форсунки, убавляя или прибавляя топлива.

XI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Пурӑнӑҫ пит йӑпатать, Иван Иванӑч…
Жить, Иван Иваныч, утешно очень…

Пит хурланмалла пекчӗ; карташӗнче праҫник кунӗ йӑлтӑртатса тӑрать, ҫуртӑн крыльцине, хапхана ҫамрӑк хурӑнсемпе капӑрлатнӑ; кашни тумба ҫумнех чӗрӗ вӗрене, пилеш турачӗсене ҫыхса лартнӑ, пӗтӗм урам савӑнӑҫлӑн ешӗрсе тӑратчӗ, пурте пит ҫамрӑк, ҫӗнӗ; иртенпех мана ҫурхи праҫник нумайлӑха килсе ҫитнӗ пек, ҫак кунтанпа пурӑнӑҫ тасарах, ҫуттӑрах, савӑнӑҫлӑрах пулса каяс пек туйӑнатчӗ.
Было горько; на дворе сияет праздничный день, крыльцо дома, ворота убраны молодыми берёзками; к каждой тумбе привязаны свежесрубленные ветки клёна, рябины, вся улица весело зазеленела, всё так молодо, ново; с утра мне казалось, что весенний праздник пришёл надолго и с этого дня жизнь пойдёт чище, светлее, веселее.

X. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Халӗ эпӗ урӑхла пурӑнӑҫ, урӑх ҫынсем, кӑмӑл-шухӑшсем пуррине пӗлнӗ чух, ҫав ҫурт, хӑйӗн мӗнпур ҫынӗсемпе пӗрле, мана тата пушшех йӗрӗнтеретчӗ.
Теперь, когда я знал, что есть другая жизнь, иные люди, чувства, мысли, этот дом, со всеми его жителями, возбуждал во мне отвращение всё более тяжёлое.

— Акӑ ӗнтӗ ҫав французла кӗнекесенче ҫырнӑ савӑнӑҫлӑ пурӑнӑҫ, — тесе шухӑшлаттӑм эпӗ, чӳречесем витӗр пӑхса.
«Вот та самая весёлая жизнь, о которой пишут во французских книгах», думал я, глядя в окна.

— Савӑк пурӑнӑҫ науки — Простой ҫыншӑн йывӑр мар!..
Жизни весёлой наука Не тяжела для простых!..

Ну, ман пурӑнӑҫ вуҫех ун пек начар мар, эппин — хуйхӑрмасан та юрать!
Ну, мне вовсе не так плохо, значит — можно не унывать!

IX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics