Шырав

Шырав ĕçĕ:

арӑмӗн (тĕпĕ: арӑм) more information about the word form can be found here.

Пӗрмеллӗ кӗпе тӑхӑннӑ тата бант ҫыхнӑ арӑмӗн портретне те хунӑ.
Портрет жены в оборках и с бантами уложен.

Карап ҫине! // Михаил Рубцов. Чумаченко А.А. Уйӑх ҫынни: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Вӑл ӗҫне пӗтермесӗрех мӑлатукне ӳкерчӗ, капӑр тумланнӑ арӑмӗн портречӗ те ҫӗре ӳкрӗ.
Он выронил свой молоток, не окончив работы, и портрет нарядной жены упал на пол.

Юлашки салют // Михаил Рубцов. Чумаченко А.А. Уйӑх ҫынни: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Ульсон, ҫӑварне пӑтасем хыпса, хӑйӗн вырӑнӗ тӗлне арӑмӗн портретне ҫакать.
Набрав гвоздей в рот, Ульсон прибивал над своей постелью портрет жены.

Вячеслав Семёнович арӑмӗн отпуск.
У Вячеслава Семеновича и у его жены отпуск.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Виссарион Синичкин. Козлов В.Ф. Чул утрав президенчӗ: повесть. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983 — 224 с.

Ку — арӑмӗн сасси пулчӗ.
Это — голос жены.

IV сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Унтан жандарм кӗр пулнӑ май кайӑксем вӗҫсе каясси ҫинчен, вӑрҫӑ тата арӑмӗн чирӗ ҫинчен, халӗ арӑмне йӑмӑкӗ пӑхса пурӑнни ҫинчен калаҫрӗ.
Потом жандарм говорил о близости осеннего перелёта птиц, о войне и болезни жены, о том, что за женою теперь ухаживает его сестра.

Эсир — пӗлместӗр, анчах тияккӑн арӑмӗн мунчинче социалистсем пухӑнаҫҫӗ, каллех пӑлхав ҫинчен калаҫаҫҫӗ, кӗнекесем вулаҫҫӗ…
Вы — не знаете, а у дьяконицы в бане собираются социалисты и опять говорят о бунте, книжки читают…

Пурте тӗлӗнмелле типтерлӗ, кӑмӑллӑ, канлӗ, хуҫа арӑмӗн илемлӗ сасси инҫетрен илтӗнекен паха, тарӑн шухӑша яракан юрӑ пек, лӑпкӑн янӑраса тӑрать.
Всё удивительно уютно, спокойно, и, точно задумчивая песня, как будто издали доходя, звучал красивый голос хозяйки.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Алексейпе унӑн арӑмӗн хулара туссем пулман, анчах праҫник кунӗсенче унӑн якалса, чӗркеленсе пӗтнӗ кивӗ япаласем лартса тултарнӑ чӑлансем евӗрлӗ тӑвӑр пӳлӗмӗсене темшӗн шанчӑклах мар ҫынсем пухӑннӑ: унта фабрика тухтӑрӗ, ылтӑн шӑллӑ Яковлев, хаяр тата ҫынсенчен тӑрӑхласа кулма юратакан ҫын; ялан кӑшкӑрса калаҫакан Коптев техник, ӗҫке ернӗ тата картла выляма юратаканскер; Мирон учителӗ, студент, полици вӗренме чарнӑскер пулнӑ; унӑн каҫӑр сӑмсаллӑ арӑмӗ пирус туртнӑ, гитара каланӑ.
В городе у Алексея и жены его приятелей не было, но в его тесных комнатах, похожих на чуланы, набитые ошарканными, старыми вещами, собирались по праздникам люди сомнительного достоинства: золотозубый фабричный доктор Яковлев, человек насмешливый и злой; крикливый техник Коптев, пьяница и картёжник; учитель Мирона, студент, которому полиция запретила учиться; его курносая жена курила папиросы, играла на гитаре.

Анчах Петр ывӑлне курман, вӑл арӑмӗн путса аннӑ куҫӗсене ҫеҫ, вилнӗ ҫын пек шурса кайнӑ сӑнне ҫеҫ курнӑ.
Но Пётр не видел сына, пред ним всё заслонялось мёртвым лицом жены, с тёмными ямами на месте глаз:

Петр, пӗшкӗнсе, питҫӑмартипе арӑмӗн хулпуҫҫине сӗртӗннӗ, мӑкӑртатса илнӗ:
Пётр наклонился, приложил щёку к плечу жены, забормотал:

Сехет ҫурӑ иртсен, хунямӑшӗ, савӑннипе тата ывӑннипе калаҫайми пулнӑскер, ӑна каллех арӑмӗн вырӑнӗ патне илсе пынӑ.
А через полтора часа тёща, немая от счастья и усталости, снова привела его к постели жены.

Арӑмӗн Петр алли айӗнчи хулпуҫҫийӗ хыттӑн сиксе илчӗ.
Плечо жены под рукою его сильно вздрогнуло.

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Арӑмӗн пичӗ йывӑҫ пек хытса ларнӑн курӑнать, анчах питҫӑмартисем тӑрӑх хуллен, вӑраххӑн куҫҫульсем юхса анаҫҫӗ.
Лицо жены было тупо, точно одеревенело, но по щекам медленно, лениво текли слёзы.

Петр ӑна тепӗр аллипе пырӗнчен тытса пӑчӑртарӗ, арӑмӗн пит-куҫӗ ҫавӑнтах хӗрелсе кайрӗ, хӑй хӑрӑлтатма тытӑнчӗ: — Ирсӗр, — терӗ те Петр, ӑна стена ҫумнелле тӗртсе хӑварса, ҫавӑнтах аяккалла пӑрӑнчӗ; Наталья та, стена ҫумӗнчен сулӑнса, упӑшки умӗнчен сӑпка патне иртсе кайрӗ, — унта паҫӑртанпах ӗнтӗ ачи макӑрнӑ.
Пётр взял её другою рукой за горло, стиснул его, лицо жены тотчас побагровело, она захрипела: — Дрянь, — сказал Пётр, тиснув её к стене, и отошёл; она тоже откачнулась от стены, и прошла мимо его к зыбке; давно уже хныкал ребёнок.

Вӑл арӑмӗн сӑмахӗсенчен ҫав тери тӗлӗнсе кайрӗ, ҫавӑнпа вӑл ӑна ҫилленме те пултараймарӗ, хӗнесшӗн те пулмарӗ.
Он был так удивлён словами жены, что не мог сердиться на неё, не хотел бить.

Каҫхи кӗпе тӑхӑннӑ арӑмӗн алӑсӑр пек курӑнакан шап-шурӑ кӗлетки хумханса, кӗҫех ирӗлсе куҫран ҫухалас пек, чӗтренсе тӑрать.
Белая, в ночной рубахе, безрукая фигура жены трепетала и струилась, угрожая исчезнуть.

Арӑмӗн сӑмахӗсене вӑл ухмахла сӑмахсем вырӑнне шутларӗ, ҫапах та унӑн хуйхи сӑлтавсӑр маррине, ку вӑл — ӑслӑ хуйхӑ пулнине чӗререн тӗлӗнсе туйса илчӗ.
Слова жены он находил глупыми, но с изумлением чувствовал законность её горя и понимал, что это умное горе.

— Вӑт, эсӗ те мана ҫавӑн пекех юрат, — терӗ чӳрече ҫинче ларакан Петр, тӗттӗм кӗтесре тӑракан арӑмӗн улшӑннӑ сӑнӗ ҫине пӑхса.
— Вот и люби меня эдак же, — предложил Пётр, сидя на подоконнике и разглядывая искажённое лицо жены в сумраке, в углу.

Вӑл ӑҫта та пулин инҫете, арӑмӗ кӑшкӑрни илтӗнмен ҫӗре кайса ҫухалма тӑрӑшрӗ, анчах арӑмӗн сассинчен ниҫта та тарса пытанаймарӗ, вӑл йынӑшни унӑн пуҫӗнче пӗрмаях янӑраса тӑчӗ, ку таранччен нихҫан пуҫа пырса кӗмен япаласем ҫинчен шухӑшлаттарчӗ.
Он старался только уйти куда-нибудь подальше, куда не достигал бы вой жены, но спрятаться от этого не удавалось, визг звучал где-то внутри головы его, возбуждая необыкновенные мысли.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics