Шырав

Питу

Романсем IV-мӗш Генриха хӑй халӑхне ҫывӑх тӑракан, ырӑ ҫын пек ӳкерсе кӑтартатчӗҫ; хӗвел пек ҫутӑскер, вӑл мана ҫапла вӗрентсе ӗнентеретчӗ: Франци вӑл — пӗтӗм ҫӗр ҫинчи пит аван ҫӗршыва, король мантине е хресчен тумтирне тӑхӑнса ҫӳресен те, пӗр пекех благородни пулакан рыцарсен ҫӗршывӗ; Анж Питу та, д`Артаньян пекех, рыцарь пулнӑ тесе шутлама вӗрентетчӗ.
Романы рисовали Генриха IV добрым человеком, близким своему народу; ясный, как солнце, он внушал мне убеждение, что Франция — прекраснейшая страна всей земли, страна рыцарей, одинаково благородных в мантии короля и одежде крестьянина: Анис Питу такой же рыцарь, как и д’Артаньян.

Халӑх Питу ятлӑ роялист-юрӑҫӑ кӑмӑллами пулчӗ, анчах апла пулсан та, унӑн гражданла паттӑрлӑхӗ пачах пулман теме юрамасть: вӑл ҫирӗм икӗ хутчен тӗрмере ларнӑ, пӗррехинче вара, «гражданла паттӑрлӑх» тесе каланӑ хыҫҫӑн, ҫемҫе вырӑнне ҫапса кӑтартнӑшӑн, ӑна революци трибуналӗ суд тума тытӑннӑ.
Толпа освистывала Питу, роялистского певца, которого двадцать два раза брали под арест и который был предан суду за то, что хлопнул себя по ляжкам, произнеся «гражданин».