Шырав

Шырав ĕçĕ:

хыттӑн the word is in our database.

хыттӑн (тĕпĕ: хыттӑн) more information about the word form can be found here.

Вӑл хӑйӗн суккӑрла сӑн-питне ывӑҫ тупанӗсемпе хыттӑн сӑтӑрать, хытӑ ҫӳҫӗ хуллен ҫӑтӑртатать; пырӑнче унӑн, таҫта шалта, ҫӗмрӗк хӑнкӑрав шӑкӑртатнӑ пек, кулӑ янтӑрать.
Он крепко трет ладонями слепое лицо, жесткие волосы тихонько хрустят, в горле у него, глубоко где-то, звучит смех, напоминая бряканье разбитого бубенчика.

XI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вараланчӑк, ленчӗркке аллипе мана куҫран хыттӑн янклаттарса ячӗ, — эпӗ ҫухӑрса ятӑм, куҫсӑр пулса тӑтӑм та аран аран ҫеҫ карташне Наталине хирӗҫ сиксе тухрӑм; вӑл Ермохина алӑран ҫавӑтса килетчӗ.
И тяжело, вялой, грязной рукою ударил меня по глазам, — я взвыл, ослеп и кое-как выскочил на двор, навстречу Наталье; она вела за руку Ермохина.

X. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑм Наталия Козловская, ҫутӑ кӑвакрах тӗслӗ ҫӗнӗ платье тӑхӑннӑскер, хулпуҫҫине шурӑ тутӑр витсе янӑскер, пырса ҫитрӗ, ҫынсене ҫиленсе сирсе салатрӗ, ҫенӗхе кӗчӗ, кукленсе ларчӗ те хыттӑн каларӗ:
Явилась прачка Наталья Козловская, в новом сиреневом платье, с белым платком на плечах, сердито растолкала людей, вошла в сени, присела на корточки и сказала громко:

Ҫав кӗнекесенчен чунӑмра: «Эпӗ ҫӗр ҫинче пӗччен мар, пӑчланас ҫук!» тесе хыттӑн шанса тӑрасси канлӗн пырса вырнаҫрӗ.
От этих книг в душе спокойно сложилась стойкая уверенность: я не один на земле и — не пропаду!

Анчах хыттӑнах каламан сӑмахсем хыттӑн каланисенчен лайӑхрах марччӗ; ман дама унпа тӑшманла пурӑнатчӗ, мӗншӗн ӑна тӑшманла пӑхнине эпӗ ӑнланмастӑм, ҫавӑ мана питех те асаплантаратчӗ.
Но слова вполголоса были не лучше громко сказанных слов; моя дама жила в облаке вражды к ней, вражды непонятной мне и мучившей меня.

— Робэр, Ро-обэр, — тетчӗ дама хуллентерех, лашана хитрен каҫӑртнӑ мӑйӗнчен хыттӑн ҫат-ҫат ҫапатчӗ.
— Робэр, Ро-обэр, — негромко говорила она и крепко хлопала коня по красиво выгнутой шее.

Хӑйӗн тӑванӗ юратнӑ искусствӑпа вӑрттӑн аппаланнӑ ҫӗре, мачча ҫине хуҫӑк ураллӑ мӗскӗн артист епле упаленсе хӑпарни ҫинчен вуланӑ чух эпӗ хыттӑн сасӑпах йӗреттӗм.
Я плакал навзрыд, читая, как несчастный артист со сломанными ногами ползёт на чердак, где его брат тайно занимается любимым искусством.

IX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Хыттӑн вуласси мана кӑмӑла каймасть, вӑл мана мӗн вуланине ӑнланма кансӗрлет; анчах ман хуҫасем тимлӗн пӑртак темле чысланӑ пек сӗмсӗрленсе итлеҫҫӗ.
Мне не нравится читать вслух, это мешает мне понимать читаемое; но мои хозяева слушают внимательно, с некоторою как бы благоговейною жадностью.

Акӑ, вара каҫсерен, чей хыҫҫӑн каҫхи апатчен эпӗ хуҫасем валли «Московский Листок» — Вашковӑн, Рокшанинӑн, Рудниковскин романӗсене тата кичем пулнипе ниҫта кайса кӗме пӗлмен ҫынсен апат илӗртмешкӗн ҫырнӑ ытти литературӑна хыттӑн вуласа ларатӑп.
И вот, вечерами, от чая до ужина, я читаю хозяевам вслух «Московский листок» — романы Вашкова, Рокшанина, Рудниковского и прочую литературу для пищеварения людей, насмерть убиенных скукой.

Ан кутӑнлашса тӑр… — терӗ те казак, хӗрарӑмшӑн намӑс сӑмах хыттӑн персе ячӗ.
Да не ломайся… — и казак громко произнёс позорное женщине слово.

VII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Хӗрарӑмӗ хыттӑн, ыратнӑ пек ахлатса илчӗ те шӑпах пулчӗ.
Она громко, болезненно охнула, и стало тихо.

Пиҫсе кайнӑ пӳрнесем ырататчӗҫ, пит чашкӑратчӗ, куҫҫуль юхатчӗ, анчах мана ыратни мар, ниме чухламасӑр хыттӑн тӗлӗнтерни аптӑратса тӑратчӗ: манпа мӗншӗн ҫавӑн пек хӑтланчӗҫ-ха?
Болели обожжённые пальцы, саднило лицо, из глаз текли слёзы, но меня угнетала не боль, а тяжёлое, тупое удивление: зачем это сделано со мной?

Вӑл пӗр утӑм аяккалларах сиксе тӑчӗ те, сасартӑк хӗрлӗ вут-ҫулӑм мана суккӑр туса пӑрахрӗ, ман пӳрнесене, сӑмсасене, куҫ харшисене ӗнтсе ячӗ; тӑварлӑ кӑвак тӗтӗм ачхулаттарса ӳсӗрттерме тапратрӗ; суккӑр пулса хӑраса ӳкнӗскер, эпӗ пӗр вырӑнта тапӑртатса тӑраттӑм, салтакӗсем мана тачӑ ункӑ пек хупӑрласа илсе хӗпӗртесе хыттӑн ахӑлтатса кулатчӗҫ.
Он отодвинулся на шаг, и вдруг красное пламя ослепило меня, обожгло мне пальцы, нос, брови; серый солёный дым заставил чихать и кашлять; слепой, испуганный, я топтался на месте, а солдаты, окружив меня плотным кольцом, хохотали громко и весело.

Эпӗ вӗренесси пӗтичченех салтаксемпе пӗрле уй тӑрӑх чупса ҫӳреттӗм, унтан вара вӗсене пӗтӗм хула урлӑ казармӑсем патне ҫити ӑсататтӑм, хыттӑн юрланисене итлесе ырӑ сӑн-питсене пӑхкаласа пыраттӑм, сӑнӗсем пурте ҫӗнӗскерсемччӗ, тин ҫеҫ ҫаптарса кӑларнӑ пилӗк пуслӑх укҫасем пекехчӗ.
Я бегал по полю с солдатами вплоть до конца учения и потом провожал их через весь город до казарм, слушая громкие песни, разглядывая добрые лица, всё такие новенькие, точно пятачки, только что отчеканенные.

Шакка сулахайпа — хуллен, сылтӑмпа — хыттӑн, трам-та-та-там! — хаяррӑн кӑшкӑратчӗ вӑл, кайӑк куҫӗ йышши куҫӗсене чарса.
Стучи ему — левы — тиха, правы — шибка, трам-та-та-там! — грозно кричал он, расширяя птичьи глаза.

Унӑн сӑмаххисем мана вӗри шывпа ҫунӑ пекех ҫӑватчӗҫ, ҫав тусла пӑшӑлтатса каланинчен намас та, ҫӑмӑл та пулса карӗ, эпӗ кукамая хыттӑн ыталарӑм, эпир чуптуса илтӗмӗр.
Слова её омывали меня, точно горячей водой, от этого дружеского шопота становилось и стыдно и легко, я крепко обнял её, мы поцеловались.

Смурый мантан хыттӑн ыйтрӗ:
Смурый грубо спросил меня:

VI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вара салтак кухня патне вутӑ ҫине ларчӗ те, хыттӑн макӑрма пуҫларӗ.
Тогда солдатик сел на дрова около кухни и горько заплакал.

Вӑл хыттӑн чӗнкелесе аслӑ посудника ман ӗҫе тумашкӑн хӑвалатчӗ, лешӗ ҫиленнипе стакансене ҫӗмӗретчӗ, буфетчикӗ тата мана йӑвашшӑн систерсе калатчӗ:
Он грубо гнал старшего посудника на мою работу, тот со зла бил стаканы, а буфетчик смиренно предупреждал меня:

V. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Йӗри-тавра пурте хуллен чӗтренет, кӗрлет, каютӑн тимӗр стени хыҫӗнче пароход урапи шывра чӑмпӑлтатса хыттӑн шампӑртатать, иллюминатор ҫумӗпе шыв анлӑн юхса выртать, инҫетре улӑхлӑ ҫыран хӗрри курӑнать, йывӑҫсем палӑркалаҫҫӗ.
Всё вокруг тихонько трясётся, гудит, за железной стенкой каюты плещет водой и бухает колесо парохода, мимо иллюминатора широкой полосой течёт река, вдали видна полоска лугового берега, маячат деревья.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics