Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Пичӗ (тĕпĕ: пит) more information about the word form can be found here.
Политрук та улшӑнчӗ, унӑн пичӗ ҫинчи гипс ҫухалнӑ пек туйӑнать, сӑнне вӑй-хал пырса кӗнӗ пек пулать, ҫутӑлма пуҫлать.

Политрук тоже изменился, с его лица как будто сходил гипс, оно оживало и светлело.

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Унӑн хаяр сӑнлӑ сарлака пичӗ пачах хускалман пек туйӑнатчӗ, ӑна та кӑвак гипспа хытарса лартнӑ теме пулатчӗ.

Его широкое суровое лицо было неподвижно, как будто тоже залитое серым гипсом.

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Столовӑйӗнчен ӳкекен ҫутӑра Серёжа пичӗ пӗчӗк те сарӑ курӑнать…

В свете, падавшем из столовой, Сережино лицо было маленькое, желтое…

Тухса каяс умӗн пӗр кун малтан // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Вӑл асаплана-асаплана йӑлтах ывӑннӑ, ҫунса тӑракан йӗпе питҫӑмартипе Коростелев пичӗ ҫумне ҫыпҫӑнса лӑпланса пычӗ.

Он измучился, он затихал, прижавшись воспаленной мокрой щекой к лицу Коростелева.

Тухса каяс умӗн пӗр кун малтан // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

— Вӑл ытла та пӗчӗк вӗт-ха! — ӳпкелешнӗ пек калать амӑшӗ, хӑйӗн пичӗ хӗрелет.

— Но он же крошечный! — с упреком сказала мама и покраснела.

Холмогор // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Вӑл ҫаралса кайнӑ хӑлхаллӑ тир ҫӗлӗк тӑхӑннӑ, пичӗ унӑн щетка пек, тумтирӗ ҫӗтӗк.

Лицо у дядьки было как щетка, одежа рваная.

Ӑнланма май ҫук япала // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Пичӗ шурка пек шурса кайнӑ; анчах хӑй вӑл кулкалать, Арҫук-паттӑр!

А лицо бледное-пребледное, но он улыбался, герой Арсентий!

Ваҫка пиччӗшпе паллашнӑ хыҫҫӑнхи ӗҫсем // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Пичӗ хӗвелпе пиҫнӗ, ҫамки шурӑ.

Лицо было загорелое, а лоб белый.

Ваҫкӑпа унӑн пиччӗшӗ // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Пичӗ лайӑх курӑнманни ним те мар-ха, анчах пиччӗш мӗн тӑхӑннине уйӑрса илме май ҫуккишӗн — шел.

Лицо — неважно, но жалко, что не разобрать, во что одет дядя.

Ваҫкӑпа унӑн пиччӗшӗ // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Пӗр куҫӗ уҫӑлчӗ, шалта тем тӗксӗм-кӑвакки курӑнчӗ, пичӗ туртӑнса илчӗ, Коростелев вара йӑвашшӑн: «Ах, эсӗ-ӗ»… терӗ те ӑна чуптурӗ.

Один глаз приоткрылся, что-то мутно-синее выглянуло в щелочку, личико скривилось, Коростелев сказал расслабленно: «Ах, ты-ы…» — и поцеловал его.

Пӗлӗт ҫинчи тата ҫӗр ҫинчи явленисем // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Ҫил ҫурӑмран вӗрет, малалла тӗкет, Серёжӑн вӑрӑм ҫӳҫӗ пичӗ ҫумне усӑна-усӑна анать.

Ветер дул в спину, толкал вперед и хлестал Сережу по лицу его длинными волосами.

Женька // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Автансем сӑхаҫҫӗ, кушаксем чӑрмалаҫҫӗ, вӗлтрен вӗтелет, арҫын ачасем тӳпелешеҫҫӗ, ҫӗр, ун ҫине ӳксен, чӗркуҫҫи тирне шӑйӑрать — Серёжа вара йӑлтах суранланса пӗтет: пӑхсан, унӑн пичӗ кӑвакарнӑ, чӗркеленсе пӗтнӗ, алли ыратать.

Петухи клюются, кошки царапаются, крапива жжется, мальчишки дерутся, земля срывает кожу с колен, когда падаешь, — и Сережа весь покрыт царапинами, ссадинами и синяками.

Ун пурнӑҫӗнчи йывӑрлӑхсем // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Чернышӑн тӑрӑхла пичӗ пушшех тӑсмакланса кайнӑ, янахӗ шӗвӗрӗлнӗ, тӗксӗм питҫӑмартийӗсем ҫинчи хӗрлӗ тӗс те ҫухалнӑ.

Сухое, удлиненное лицо Черныша еще больше вытянулось, подбородок заострился, исчез густой румянец со смуглых щек.

XXV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ку вӑл — вилнӗ ҫын пичӗ, мрамор тупӑкра нумай ӗмӗрсем хушши выртнӑ фараон мумийӗ.

Это было лицо мертвеца, лицо фараона, много веков пролежавшего в гробнице.

XVIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Пурҫӑн евӗр ҫутӑ куҫхаршийӗсем тӗтӗмпе хуралнӑ пичӗ ҫинче, кунта хӗвелтухӑҫри ҫеҫенхирсенчен тӑвӑллӑ хаяр ҫилсемпе вӗҫерсе илсе килнӗ икӗ кӑлкан ҫивӗт пек курӑнса тӑраҫҫӗ.

И шелковистые белесые брови лежали на лице, как два ковыльных стебля, занесенных сюда буйными ветрами из восточных степей.

XI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Пичӗ вӗри те ҫамрӑк юнпа ҫунса тӑнине туять Черныш; тен, хӑй те вӑл, шинельпе витсе хунӑскер, часах ак лав ҫинче ҫавӑн пек выртӗ, каруцӑн йывӑҫ кустӑрми чул ҫине пырса тӑрӑнмассеренех ыратнипе, авкалана-авкалана илӗ.

Чувствовал, что лицо его пышет молодой горячей кровью, и представлял почти с завистью, как он сам лежит на возу, накрытый шинелью, корчась от боли каждый раз, когда деревянное колесо каруцы наскакивает на камень.

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Тусана сӑтӑрса илнӗ хыҫҫӑн та унӑн пичӗ ҫав-ҫавах хура юлчӗ.

Его лицо оставалось землисто-серым, даже после того, как он стер с него пыль.

I // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Куликов кӳрши патнех пӗшкӗнчӗ те, унӑн пичӗ ҫинех сывлама пуҫларӗ.

 — Куликов совсем близко наклонился к соседу и дышал ему в лицо.

11 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

— Вальӑна хирӗҫ каятӑп, — ответ пачӗ те Степан, унӑн пичӗ ҫинче ӑшӑ, ҫутӑ кулӑ палӑрчӗ, — вӑл арӑмӗ ҫинчен шухӑшланӑ чухне яланах ҫапла пулнӑ.

— Иду Вале навстречу, — ответил Степан, и на его лице, как и всегда, когда он думал о жене, появилась теплая, светлая улыбка.

7 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Манӑн пурӑнас килет! — тесе кӑшкӑрса илчӗ те вӑл, Степана хулпуҫҫинчен ҫӑтӑрах ҫавӑрса тытса, ун пичӗ ҫинелле вӗри сывлӑшпа сывларӗ.

А я жить хочу! — вскрикнул он и вцепился в плечо Степана, жарко дыша ему в лицо.

7 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed