Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

чуна (тĕпĕ: чун) more information about the word form can be found here.
Асаилӳсемпе тертленсе ҫитнӗскер, вӑл ҫывӑрнӑ чухне те сӑнӑ аврине чӑмӑртаса тытнӑ сылтӑм алли епле чӗтресе тӑнине туйсах тӑрать; ыйхӑран вӑранса ку тӗлӗк иккенне тавҫӑрса илсенех, хӑйӗн тӗлӗкне хӑвалама тытӑнать, чуна ыраттараслах ҫатӑртаттарса хупнӑ куҫӗсене аллаппипе хуплать.

и даже во сне, отягощенный воспоминаниями, ощущал он конвульсию своей правой руки, зажавшей древко пики; просыпаясь и очнувшись, гнал от себя сон, заслонял ладонью до боли зажмуренные глаза.

10 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Тенор, картлашка ҫине пусса пынӑ пек, ҫӳлерех ҫӗкленет, чуна кайса тивекен сассипе янӑратса ярать:

Тенор берет ступенчатую высоту, хватает за самое оголенное:

7 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Вӑл арӑш-пирӗш пӑтранчӑккӑн, хулпуҫҫи ҫинче вӑй ҫитми ҫӗклем йӑтса пынӑ чухнехи евӗр, йывӑр утӑмсемпе сулкаланса пычӗ; темле ирсӗрлӗхпе тӑрлавсӑрлӑх чуна тӑрмаклаҫҫӗ.

Путано-тяжек был шаг его, будто нес за плечами непосильную кладь; гнусь и недоумение комкали душу.

5 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Ӑна халӗ йӗнер ҫинче сиктеркелесе, пиҫӗ хулӑ пек авкаланса, учӗ мар утнӑн туйӑнать, вӑл хӑй ӑшӑ хура ҫул тӑрӑх таҫталла ҫуран утнӑ пек; утмашкӑн ӑна ҫав тери ҫӑмӑл та чуна ҫӗклентересле хаваслӑ пек…

Ему казалось: не конь упруго переступает передними ногами, покачивая его в седле, а он сам идет куда-то по теплой черной дороге, и идти необычайно легко, подмывающе радостно.

5 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн Григорие хӗрӗ хӑй сӑнарлӑ пек туйӑнатчӗ, хӑш чухне чуна ыраттараслах Степана аса илтеретчӗ.

Временами ему казалось, что дочь похожа на него на Григория, иногда до боли напоминала она Степана.

21 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Анчах кичемлӗх чуна илет манӑнне…

А только скука меня убивает…

19 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Питӗ чуна сиввӗн тата тарӑхтарнӑн туйӑнать ӑна Евгений Николаевичӑн ҫутӑ куҫӗсенчен пӑхни.

Ей было досадно и неприятно глядеть в оголенные светлые глаза Евгения Николаевича.

14 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Григорий тути ҫине Аксинья тутин чуна хумхантаракан шӑрши тӑрса юлчӗ, тепле шӑршӑ вӑл; те хӗллехи ҫил шӑрши, те ҫуллахи май ҫумӑрӗпе пӗрхӗтнӗ ҫеҫенхирти уттӑн инҫетрен вӑштӑртатса килекен аран кӑна сисӗнекен шӑрши…

На губах Григория остался волнующий запах ее губ, пахнувших то ли зимним ветром, то ли далеким, неуловимым запахом степного, вспрыснутого майским дождем сена.

10 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Таҫтан чӗре тӗпӗнчен кӑна ӗмсе тунсӑхлантарать чуна ыраттаракан ҫивӗч сисӗм.

Где-то на донышке сердца сосало и томилось остренькое.

20 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Выльӑхсем выртнӑ вырӑнсенче — ҫап-ҫавракан ӳксе лапчӑнса ларнӑ тырӑсем… пӑхма хӑрушӑ, чуна йывӑр…

Там, где валялись, — круговины примятого хлеба… дико и горько глядеть.

20 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Вӑл нимӗн сӑлтавсӑр савӑнни чуна вӗчӗрхентерет.

Подмывало его беспричинное веселье.

4 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Чуна та чӗрене чӑнласах килентерет!

Истинное услаждение души и сердца!

IV. Апат // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Хӗвеланӑҫӗнчи хӗрлӗ ҫутӑ сӳннӗ вӑхӑтра, ҫӑлтӑрсем тухса ӗлкӗреймен чух, уйӑх та ҫутатман вӑхӑт ӗнтӗ ку, ҫӗрле мар пулсан та, вӑрманта ҫӳреме хӑрушӑ; йывӑҫсем ҫинелле, туратсенчен яра-яра тытса, тӗне кӗртмесӗр вилнӗ ачасем кармашаҫҫӗ, ӗсӗклесе макӑраҫҫӗ, ахӑлтатса кулаҫҫӗ, ҫулсем ҫинче те вӗлтӗрен хушшинче тикӗл-макӑль тӑваҫҫӗ; Днепр хумӗсем хушшинчен умлӑ-хыҫлӑнах вӑхӑтсӑр шыва путса вилнӗ хӗрсем чупа-чупа тухаҫҫӗ; вӗсен симӗс пуҫӗсем ҫинчен хулпуҫҫийӗсем ҫинелле ҫӳҫесем шуса анаҫҫӗ: вӑрӑм ҫӳҫсем ҫинчен ҫӗрелле шыв шӑнкӑртатса юхать, хӗр вара, шыв витӗр, кантӑк кӗпе витӗр курӑннӑ пек, янках ҫутӑлса курӑнать; ытармалла мар кулать вӑл, питҫӑмартийӗсем хӗмленсе ҫунаҫҫӗ, куҫӗсем чуна илӗртеҫҫӗ…

В час, когда вечерняя заря тухнет, еще не являются звезды, не горит месяц, а уже страшно ходить в лесу: по деревьям царапаются и хватаются за сучья некрещеные дети, рыдают, хохочут, катятся клубом по дорогам и в широкой крапиве; из днепровских волн выбегают вереницами погубившие свои души девы; волосы льются с зеленой головы на плечи, вода, звучно журча, бежит с длинных волос на землю, и дева светится сквозь воду, как будто бы сквозь стеклянную рубашку; уста чудно усмехаются, щеки пылают, очи выманивают душу…

XIII // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Чуна ҫӑмӑл, ҫав тери ирӗк; хӑвна ху райри пек туятӑн.

Любо, вольно на сердце; а душа как будто в раю.

III. Кӗтмен йӗкӗт. Кавар // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

— Ахальрен мар-мӗн ҫак ылханлӑ ярмӑрккана тухса килес умӗн чуна чӑтма ҫук йывӑррӑн туйӑнчӗ, вилӗ ӗне хӑпартса хунӑпа пӗрех, вӑкӑрӗсем те хӑйсем тӗллӗнех икӗ хутчен килелле ҫаврӑнса кайма тӑчӗҫ.

— Недаром, когда я сбирался на эту проклятую ярмарку, на душе было так тяжело, как будто кто взвалил на тебя дохлую корову, и волы два раза сами поворачивали домой.

X // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Чуна кӳрентерекен вӑрттӑнлӑха чӗрере тытса усрама йывӑр, анчах хаваслисене тата та йывӑртарах…

Тяжело носить грустные тайны, но еще тяжелее радостные…

XVI // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Ҫапӑҫура ҫар тунӑ ҫитӗнӗвӗн хӑватлӑ та чуна ҫӗклентерекен туйӑм унра ҫӗнӗ пултарулӑхсем пуррине кӑтартса пачӗ.

Волшебное, окрыляющее чувство воинского успеха в бою раскрыло в нем новые силы и новые способности.

III // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Хӗрарӑмсем патне чупма пӑрахтӑр тесе, ҫамрӑк ҫынна эпӗ сифилис больницине мар, хамӑн чуна илсе кӗнӗ пулӑттӑм, унта вӑл ман чуна таткалакан явӑлсене курнӑ пулӗччӗ!

Не в сифилитическую больницу я сводил бы молодого человека, чтобы отбить у него охоту от женщин, но в душу к себе, посмотреть на тех дьяволов, которые раздирали ее!

XXV // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Вӑл чуна ҫӗклентермест те, пусӑрӑнтармасть те — вӑл чун канӑҫне пӗтерет.

Она действует ни возвышающим, ни принижающим душу образом, а раздражающим душу образом.

XXIII // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Вӑл ҫынна питӗ хумхантарать, хӑрушӑ хумхантарать, анчах чуна ҫӗклентермест — эпӗ хам ҫинчен калатӑп.

Она действует, страшно действует, я говорю про себя, но вовсе не возвышающим душу образом.

XXIII // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed