Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫумӑр the word is in our database.

ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) more information about the word form can be found here.

Тӗттӗм ҫӗре, ҫумӑр айне сиксе тухсан, эпӗ Михаил Антонович хапха патнелле шыв юххисенчен васкамасӑр, тӗплӗн пӑрӑнса утса пынине куртӑм.
Выскочив во тьму, под дождь, я увидал, что Михаил Антонович идёт к воротам, обходя потоки воды неторопливо и тщательно.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Мужиксем малтанхи пекех вӑраххӑн калаҫрӗҫ, вӗсен сӑмахӗсенче салхуллӑх янӑраса тӑчӗ, мана та майӗпе кичем пулма пуҫларӗ, мӗншӗн тесен сӑнсӑр кӑвак пӗлӗт ҫумӑр пулассипе хӑратрӗ, ҫав вӑхӑтрах мана хуласенчи таттисӗр шав, унти тӗрлӗрен тӗрлӗ сасӑсем, ҫынсем урамра хӑвӑрт-хӑвӑрт вӗлтлетсе иртни, вӗсем хӑвӑрт калаҫни, ӑса хускатса яракан сӑмахсем: нумай пулни аса килчӗ.
Мужики говорили всё медленнее, уныние звучало в их словах, и меня тоже тихонько трогала печаль, потому что холодное небо грозило дождём, и вспоминался мне непрерывный шум города, разнообразие его звуков, быстрое мелькание людей на улицах, бойкость их речи, обилие слов, раздражающих ум.

— Ыраттармаллах ҫапрӗҫ-и сире? — тесе ыйтрӑм эпӗ унпа пӗрле тӗттӗмре, кӗрхи вӗтӗ ҫумӑр айӗн утса.
— Больно ударили вас? — спросил я, идя с ним во тьме, под мелким дождём осени.

Эпӗ килкартине тухатӑп, унта кахаллӑн, пӗр сассӑр ҫумӑр ҫуса тӑрать, анчах ҫапах та пӑчӑ, сывлӑша ҫунӑк шӑрши тулнӑ — вӑрмансем ҫунаҫҫӗ.
Я вышел на двор; там лениво, почти бесшумно сыплется мелкий дождь, но все-таки душно, воздух насыщен запахом гари — горят леса.

Халӑха пуҫҫапакансен сӑмахӗсем ман чӗре ҫине уҫӑлтаракан ҫумӑр пек ӳкетчӗҫ, ял тӗттӗмре тата хӑрушла начар пурӑннисем ҫинчен калаҫни, тата ҫав тери асап тӳссе пурӑнакан мужик ҫинчен калакан айван литература та мана питӗ пулӑшрӗҫ.
Освежающим дождем падали на сердце мое речи народопоклонников, и очень помогла мне наивная литература о мрачном житии деревни, о великомученике-мужике.

Вара ҫурри ҫарамас ҫынсем кӑнтӑрла иртни икӗ сехет ҫитиччен, пӗтӗм тавара куҫарса ҫитериччен пӗр канмасӑр, чашлаттарса ҫӑвакан ҫумӑр айӗнче, хыттӑн кастарса тӑракан ҫил ҫинче ӗҫлерӗҫ, — ҫакна пула эпӗ этем пурӑнакан ҫӗр мӗн тери хӑватлӑ вӑйсемпе пуян тӑнине пӗтӗм чӗрепе ӑнлантӑм.
И до двух часов дня, пока не перегрузили весь товар, полуголые люди работали без отдыха, под проливным дождём и резким ветром, заставив меня благоговейно понять, какими могучими силами богата человеческая земля.

Ҫынсен ӗҫӗ ҫине пӗр икӗ минут хушши пӑхса тӑнӑ хыҫҫӑн, хӗвел ҫутти пӗлӗтсен йывӑр хулӑмӑшне текех хирӗҫсе тӑраймарӗ те, вӗсен ӑшне ача тинӗсӗ путнӑ пекех путрӗ, ҫумӑр витререн чашлаттарнӑ пек ҫума тытӑнчӗ.
Посмотрев минуту, две на труд людей, солнечный луч не одолел тяжкой толщи облаков и утонул среди них, как ребёнок в море, а дождь превратился в ливень.

Баржа хыҫӗнче хумсем ташларӗҫ, палуба ҫине ҫумӑр чашлаттарса тӑчӗ.
За бортами баржи плясали волны, хлестал по палубам дождь.

Ҫумӑр тата ҫӑрарах, сивӗрех ҫума пуҫларӗ, ҫил вӑйланчӗ, кипке аркисене пуҫсем ҫинеллех ывӑтса, хырӑмсене ҫаратса, ҫурса пӑрахас пек турткаларӗ.
Дождь стал гуще, холоднее, ветер усилился, рвал рубахи, закидывая подолы на головы, обнажая животы.

Эртел, пӗр аллӑ ҫын, чӑптасемпе, брезентсемпе чӗркенсе, пушӑ баржӑн палуби ҫине вырнаҫрӗ; баржӑна пӗчӗк ҫеҫ буксирнӑй пароход хашкаса, ҫумӑр ӑшнелле хӗрлӗ хӗм кӗлтисене ывӑта-ывӑта, туртса пычӗ.
Артель, человек полсотни, угрюмо расположилась на палубе пустой баржи, кутаясь рогожами и брезентом; баржу тащил маленький буксирный пароход, задыхаясь, выбрасывая в дождь красные снопы искр.

Ун чух сентябрь уйӑхӗччӗ, — ту енчен ҫил вӗрет, сӑнсӑр кӑвак Атӑл ҫинче хумсем хаяррӑн сиккелеҫҫӗ, ҫил вӗсен тӑррисене урнӑ пек татса шыв ҫине ҫумӑр ҫутарса тӑрать.
Был сентябрь, дул верховый ветер, по серой реке сердито прыгали волны, ветер, бешено срывая их гребни, кропил реку холодным дождём.

«Пӑтранчӑк куҫлӑ каҫхине эпӗ — йывӑҫ хӑвӑлӗнчи тӑмана пек — номерте ларатӑп, Свияжск тенӗ чухӑн хулара; вӑхӑчӗ — кӗркунне, октябрь уйӑхӗ, кахаллӑн кӑна ҫумӑр ҫӑвать, ҫил вӗрет — кӳреннӗ тутар юрӑ юрланӑ пек; вӗҫӗ-хӗрри те ҫук вӑл юррӑн: о-о-о-у-у-у…
«Мутноокой ночью сижу я — как сыч в дупле — в номерах, в нищем городе Свияжске, а — осень, октябрь, ленивенько дождь идёт, ветер дышит, точно обиженный татарин песню тянет; без конца песня: о-о-о-у-у-у…

Ҫавӑнта вара кушаксемпе йытӑ виллисен шӑршине шӑршласа, ҫумӑр ҫунине тата ҫил вӗрнине итлесе, эпӗ часах университет маншӑн — фантази, пурӑнӑҫа кӗрес ҫук ӗмӗт пулнине, эпӗ Персие кайнӑ пулсан ӑслӑрах ӗҫ тума пултарнине тавҫӑрса илтӗм.
Там, обоняя запах трупов кошек и собак, под шум ливня и вздохи ветра, я скоро догадался, что университет — фантазия и что я поступил бы умнее, уехав в Персию.

Аслатиллӗ ҫумӑр хыҫҫӑнхи ир
Утро после грозы

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Фонарь ҫутатнипе, тӗттӗмрен ерипен утса пыракан пылчӑклӑ сӑран атӑсем тата ҫумӑр ҫуса тасатнӑ пӗчӗк сукмак курӑнса кайнӑ.
Освещённые им, появились из темноты облепленные грязью, медленно шагающие сапоги да маленький кусочек тропинки, размытой дождём.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Ҫумӑр кӑштах лӑпланнӑ.
Дождь уже не хлестал сплошными струями.

Ҫак ҫара туратсен айӗнче, чалӑшшӑн пырса ҫапакан ҫумӑр юххин айӗнче, пӗр-пӗрин ҫумне ҫыпӑҫса Кольӑпа Лена ӗнтӗркесе ларнӑ.
И под этими сучьями, открытые хлещущим косым струям дождя, сидели, прижавшись друг к другу, Коля и Лена.

Хӳшӗре ҫумӑр ытлашшиех шӳтермен.
В шалаше немного слабее били струи дождя.

Вӑл ҫаплах Ленӑна ҫумӑр шывӗ ан лектӗр тесе, курткӑпа лайӑхрах витме тӑрӑшнӑ.
Он все старался поплотнее закрыть Лену курткой, чтобы дождь не попадал на неё.

Ҫумӑр ӗмӗр ҫӑвас ҫук вӗт, ҫакна эсӗ лайӑх ӑнланатӑн: кӑштах ҫӑвать те чарӑнать.
Ведь ты понимаешь, что дождь не может вечно идти: пойдёт немного и перестанет.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics