Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Тусӑм (тĕпĕ: тус) more information about the word form can be found here.
Бразилие ҫитсен, мана капитан тусӑм часах хӑйӗн ҫывӑх юлташӗ патне вырнаҫтарчӗ.

Вскоре по приезде в Бразилию мой друг капитан ввел меня в дом одного своего знакомого.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Анчах манӑн инкекех темелле, капитан тусӑм, Англие таврӑнсан, часах вилсе кайрӗ, манӑн вара иккӗмӗш хут ҫул ҫӳреме кайнӑ чухне хам ҫине ҫеҫ шанмалла пулчӗ, юлташла канаш паракан ҫын пулмарӗ.

Но, на мое несчастье, мой друг капитан вскоре по возвращении в Англию умер, и мне пришлось совершить второе путешествие на свой страх, без дружеского совета и помощи.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Манӑн тусӑм (тинӗсре путнӑ карапӑн хуҫи ывӑлӗ) халӗ ӗнтӗ салхуллӑн ҫӳрет.

Мой приятель (тот самый, отцу которого принадлежало погибшее судно) был теперь угрюм и печален.

Иккӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Ҫак вӑхӑтра хайхи тусӑм, мана хӑйпе пӗрле кайма хӗтӗртнӗскер, ятарласа тенӗ пекех, ман патӑма пычӗ те хулпуҫҫинчен лӑпкаса ҫапла каларӗ:

Тут, как нарочно, подходит ко мне мой приятель, соблазнивший меня ехать вместе с ним, хлопает по плечу и говорит:

Иккӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Татах курнӑҫӑпӑр-ха, савнӑ тусӑм Бойчо, каллех пӗрле пулӑпӑр… шӑпа кӑтартнӑ ҫӗрте…

Нет, мы еще увидимся, мы будем вместе, Бойчо, милый мой… где укажет судьба…

XV. Курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Рада пӗшкӗнчӗ те вилнӗ тусне ҫамкинчен чуп турӗ, унтан куҫҫуль витӗр: «Ах, тӑванӑм, чун пек ҫывӑх тусӑм Лалка, савнӑ чӗппӗм, мӗн туса хутӑн капла!..» — тесе чӑтаймасӑр макӑрса ячӗ.

Рада, преклонив колена, обняла покойницу, поцеловала ее в лоб и, заливаясь слезами, проговорила: «Сестрица, родимая Лалка, голубка моя, что же ты наделала?..»

XXIV. Аслати умӗнхи тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Каҫар мана, Рада, каҫарсам, савнӑ тусӑм

Прости меня, прости меня, Рада!

XIII. Хаваслӑ курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Рада, савнӑ тусӑм, санран мӑкӑриччи тухать — ырӑ хыпар пӗлтерес тетӗп! — сасартӑк каласа хучӗ вӑл.

— Рада, милая, с тебя причитается — я с доброй вестью! — выпалил он вдруг.

XIII. Хаваслӑ курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Пӗччен мар ҫав вӑл, тусӑм

— Он не один, друг мой…

II. Соколов тухтӑрӑн чирлӗ ҫыннисем // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Телейсӗр Бойчо тусӑм!

Несчастный мой Бойчо!

II. Соколов тухтӑрӑн чирлӗ ҫыннисем // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

 — Халь ӗнтӗ Стефчов-Мефчов пек сӗтӗрӗнчӗксемпе аппаланса тӑмашкӑн вӑхӑт ҫук, савнӑ тусӑм

 — Теперь не до Стефчова-Мефчова и прочей подобной дряни, любезный друг…

II. Соколов тухтӑрӑн чирлӗ ҫыннисем // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Кандов, Кандов тусӑм! — студентран ыйтрӗ Ставри пуп.

— Кандов, Кандов, друже! — обратился поп Ставри к студенту.

XXII. Ставри пуп патӗнче хӑнара // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

«Савнӑ тусӑм, Милка чунӑм, Каласамччӗ-ха мана, Атлас кӗпе кам пачӗ?»

— Кто купил эту юбку тебе, Свет наш, Милка Тодоркина, Эту юбку атласную?

XXII. Ставри пуп патӗнче хӑнара // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

«Савнӑ тусӑм, Милка чунӑм, Каласамччӗ-ха мӑна, Ӗнчӗ маййа кам пачӗ?»

Кто купил ожерелье тебе, Свет наш, Милка Тодоркина, Ожерелье жемчужное?

XXII. Ставри пуп патӗнче хӑнара // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Халлӗхе ҫук та, эпир ӑна тупатпӑр, хаклӑ тусӑм.

— Пока нет, но мы ее добудем, дорогой мой.

XIV. Силистра-Йолу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

«Ку тата кам пулчӗ-ха, Викентий тусӑм?» — тетӗп те юлташӗ енне пуҫ сӗлтетӗп.

«А это кто, друже Викентий?» — спрашиваю я, кивая на его спутника.

IX. Ӑнлантарса пани // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Ҫи, тусӑм, ҫи.

— Кушай, моя голубушка.

V. Каҫ тӑсӑлать-ха // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Клеопатра, тух-ха, тусӑм!

— Клеопатра, выходи, голубушка!

V. Каҫ тӑсӑлать-ха // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Катя тусӑм, мӗнле савӑнатӑп эпӗ! — Вера Павловна хӑйӗн хӑнине ыталама ыткӑнчӗ.

— Друг мой, Катенька, как же я рада! — Вера Павловна бросилась обнимать свою гостью.

XIX // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Тен, хӗрӗ ӑна ҫапла тавӑрать пулӗ: «Тусӑм, эсир хӑвӑр ҫинчен мар, ман ҫинчен шухӑшланине куратӑп эпӗ. Эсир тӗрӗс калатӑр: эпир мӗскӗнсем пире улталаҫҫӗ, пире, улталанччӑр тесе, куҫсене ҫыхса ярса ҫавӑтса ҫӳреҫҫӗ. Анчах маншӑн ан хӑрӑр: эсир мана улталамастӑр. Манӑн телей пулатех. Эсир хӑвӑршӑн мӗнле хуйхӑрмастӑр, эпӗ те ҫавӑн пекех кулянмастӑп».

И, может быть, девушка отвечает: «Друг мой, я вижу, что вы думаете не о себе, а обо мне. Ваша правда, мы жалкие, нас обманывают, нас водят с завязанными глазами, чтобы мы обманывались. Но за меня вы не бойтесь: меня вы не обманываете. Мое счастье верно. Как вы спокойны за себя, так и я за себя».

XVIII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed