Corpus of the Chuvash language

Вӑл каллех ман пуҫа хӑйӗн кӑкӑрӗ ҫумне чӑмӑртарӗ тӑнлавран тытса тӑрса, ачашшӑн, хурлӑхлӑн Амед ҫинчен тата та каларӗ.

Он снова крепко прижимает к своему плечу мою голову, придерживая за висок, ласково и печально говорит об Амеде.

27 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Хӑйсен хуҫине палласа илнӗ пек, пружинӑсем ачашшӑн сасӑ пачӗҫ.

Будто узнав хозяйку, ласково и гулко заныв, отзываются пружины.

21 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Амед Дюльдялӗн куҫне икӗ аллипе ачашшӑн хупӑрларӗ, унтан лашин мӑйӗ ҫине тӗренсе, ӑна хулпуҫҫийӗпе ҫӑмӑллӑн тӗрткелесе, тӗрелсе, хӑлхаран темӗн пӑшӑлтатса, тирпейлӗн ҫӗре антарчӗ.

Амед обеими руками осторожно прикрыл Дюльдялю глаза и, плечом припав к шее коня, легонько подталкивая и в то же время подпирая его, что-то шепча ему в самое ухо, бережно свел коня на землю.

19 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Йӗкӗтсем каҫсах кайрӗҫ, савӑнӑҫлӑн, ачашшӑн кулкалаҫҫӗ, чӗлхисемпе шаклаттараҫҫӗ, хыттӑн, харӑссӑн алӑ ҫупаҫҫӗ.

А джигиты смотрели на меня веселыми и ласковыми глазами, щелкали языком и громко хлопали все разом в ладоши.

19 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— О, Дюльдяль! — утне мӑйран ҫупӑрласа, ачашшӑн калаҫать Амед.

— О Дюльдяль! — ласково говорил Амед, похлопывая коня по длинной шее.

19 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Слон панулмине ман ывӑҫ ҫинчен тем пысӑкӑш хобочӗпе ачашшӑн, тараватӑн ярса илчӗ, унтан усӑк ҫӑварне кап! кӑна пӑрахрӗ.

Слон вежливо и неслышно взял у меня с ладони своим огромным хоботом яблоко и бросил его в отвисший рот.

16 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Вӑл ман ҫине ачашшӑн пӑхса илчӗ.

Он весело и ласково посмотрел на меня.

16 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ҫӑмӑл, яр уҫӑ, ярӑнса вӗҫекен лӑпкӑ вальс ачашшӑн чӗрене ҫупӑрларӗ.

Легкий, прозрачный, порхающий вальс обласкал наши сердца.

14 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Мӗнле маттур пирӗн Мускавӑмӑр! — ачашшӑн каласа хучӗ капитан.

— И какая молодчина Москва наша! — с нежностью повторял капитан.

14 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ҫӳлте ҫӑлтӑрсем ачашшӑн куҫ хӗсеҫҫӗ: «Ну, ну, ҫӑлтӑрҫӑ!

И звезды над нами ласково жмурились, подмигивали сверху мальчишке, маня: «Ну, ну, звездочет!

2 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Халӗ ӗнтӗ вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн манӑн ӑна та ачашшӑн кӑна силлеме тӳрӗ килет.

Теперь уже мне приходится время от времени встряхивать его — вежливо, но упрямо.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Савельичӑм манӑн хӑй тӑвас тенине ҫав тери ҫине тӑрса тума юратнине, тӳрккессине лайӑх пӗлсе тӑнипе, эпӗ ӑна ачашшӑн, пӗтӗм кӑмӑлӑмпа каласа ӳкӗте кӗртме шухӑшларӑм.

Зная упрямство дядьки моего Савельича, я вознамерился убедить его лаской и искренностию.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк. Арӗслени // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Эпӗ, тӗлӗрсе кайма пуҫласанах, ӑна ҫав тери ҫепӗҫҫӗн те ачашшӑн аса илтӗм, вӑл манӑн чунӑма тыткӑна илчӗ, чӗрем те вара манӑн ерипен те хӑватлӑн тапма пуҫларӗ.

Я начинал дремать и вдруг с такой нежностью вспоминал ее, что даже дух захватывало и сердце начинало стучать медленно и громко.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Такам ачашшӑн мана ҫурӑмран ҫупӑрласа илчӗ.

Кто-то мягко обнял меня сзади.

11 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Вӑл мана хӑй патне ачашшӑн туртса илчӗ, ӑшӑ аллисене ман ҫине хучӗ.

Он подошел ко мне, взял мою руку, притянул к себе и накрыл ее сверху другой ладонью.

6 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Куҫӗсем ун сенкер тенипе сенкер, вӗсем илемлӗн ялтӑраса, ман енне ачашшӑн пӑхса илчӗҫ.

А глаза у него, какого-то удивительного синего цвета, очень весело сверкнули мне.

4 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Юрӗ, Катюша, пыр, — терӗ вӑл ачашшӑн.

— Хорошо, Катюша, иди, — ласково сказал он.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл кӗрхи ҫанталӑк ҫаратса хӑварнӑ улмуҫҫисене пӑхма тухнӑ мӗн; вӗсем пӗр ватӑ садовникпа пӗрле улмуҫҫисене пит те ачашшӑн тыткаласа улӑмпа чӗркеҫҫӗ.

Он осматривал яблони, обнаженные дыханием осени, и с помощию старого садовника бережно их укутывал теплой соломой.

Вуннӑмӗш сыпӑк. Хулана хупӑрлани // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Мана чӗнме пынӑ казак, ман ҫинчен пӗлтерме кӗчӗ те, часах каялла тухса, мана нумай пулмасть эпӗ Марья Ивановнӑпа ачашшӑн уйӑрӑлнӑ пӳлӗме ҫавӑтса кӗчӗ.

Казак, приведший меня, отправился про меня доложить и, тотчас же воротившись, ввел меня в ту комнату, где накануне так нежно прощался я с Марьей Ивановною.

Саккӑрмӗш сыпӑк. Чӗнмен хӑна // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

— Ман шутпа, Николай Антоныч патне, — хуравларӗ лешӗ, манӑн мулкача ачашшӑн кӑна чӳрече ҫине лартса.

— К Николаю Антонычу, по-моему, — ответил тот, осторожно ставя на подоконник моего зайца.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951