Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӗтре the word is in our database.
тӗтре (тĕпĕ: тӗтре) more information about the word form can be found here.
Унта, ҫав ҫӳхе тӗтре чаршавӗ хыҫӗнче, манӑҫми тӑван хутор, Аксинья, пӗчӗк пепкисем…

Там, за этой дымкой, был родной хутор, Аксинья, дети…

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Питӗ ҫӳле йӑсӑрланса хӑпарнӑ тӗтре карса илнӗ хӗвел кӑшт кӑна ҫутатать.

Чуть просвечивало солнце, задернутое высоко взвихренной мглою.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫеҫенхир тӗлӗнче ҫӑра тӗтре усӑнса тӑрать.

Над степью висела густая мгла.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫеҫенхире ҫутӑ кӑвак тӗтре карса илчӗ.

Над степью повисла сиреневая дымка.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тӗтре витӗр курӑнса кайнӑ таса тӳпе лаптӑкӗ Аксинйӑн куҫне хӑйӗн сивӗ кӑвак ҫутипе йӑмӑхтарчӗ.

Проглянувший сквозь туман клочок чистого неба ослепил Аксинью холодной синевой.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Палламан ҫын патӗнче нимӗн шӑрши те ҫук, анчах столярӑн хваттерӗнче яланах тӗтре тӑрать тата ҫилӗм, лак, стружка шӑрши ытармалла мар сарӑлать.

У незнакомца не пахнет ничем, у столяра же в квартире всегда стоит туман и великолепно пахнет клеем, лаком и стружками.

II. Темӗнле палламан ҫын // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Куҫӗ умне ҫавӑнтах паян кӑнтӑрла вакун чӳречинчен курнӑ шахта терриконӗ тухса тӑрать, ӑна тӗтре карать, вӑл ҫухалса-ҫухалсах пырать, ак ӗнтӗ кӗҫех ун вырӑнне табак туртса тултарнӑ шавлӑ та хаваслӑ наряднӑй, ӗҫ тумӗпе кӗрмеленнӗ шахтерсем, юлташла калаҫса, кӗрӗлти кӗпҫе патнелле утаҫҫӗ, ахӑлти саспа янӑрать ун таврашӗнчи килкарти, штрек тӑрӑх ҫил кӑларттарса шӑхӑрать пиҫӗ те чӗре сывлӑш, чӑштӑртатса шӑвать транспортер ҫинче кӑмрӑк, ялтӑраса та ҫуталса тӑкӑнать вӑл вагонеткӑна…

Перед его глазами проплывает шахтный террикон, виденный им днем из окна вагона, он застилается дымкой, тает на глазах, и вот уже вместо него шумит, смеется прокуренная нарядная, деловито переговариваясь, идут к гудящему стволу облаченные в шахтерскую робу ребята, звенит хохочущим звоном околоствольный двор, свистит по штреку упругая струя воздуха, шуршит по транспортеру уголь и, весело поблескивая, падает в вагонетки…

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сасӑсем хутӑшса, пӗрлешсе кайрӗҫ, хӗрлӗ кура тӗтре ӑшне путса ҫухалчӗҫ.

Голоса слились и потонули в красно-черном тумане.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тул ҫутӑлас умӗн Григорий крыльца ҫине тухрӗ, чӗтрекен аллисемпе чикаркка чӗркесе чӗртрӗ те чылайччен тӗтре нӳретнӗ стена ҫумне сӗвенсе тӑчӗ.

Перед рассветом Григорий вышел на крыльцо, дрожащими руками свернул папироску, закурил, долго стоял, прислонившись спиной к влажной от тумана стене.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тепӗр икӗ кунран кӗрхи тулӑ калчи хӗвел ҫине тухса сӑмсаланчӗ, сухаласа пӑрахнӑ анасем ҫийӗпе шурӑ ҫилхеллӗ тӗтре упаленсе ҫӳрерӗ.

Через два дня открылась солнцу озимая пшеница, белый туман заходил над пашнями.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Январь вӗҫӗнче, тӗтре карса илнӗ тӳлек ҫанталӑклӑ кун, Григорипе Прохор Шурӑ Тӑм (Белая Глина) слободине ҫитсе кӗчӗҫ.

В конце января, в туманный ростепельный полдень, Григорий и Прохор приехали в слободу Белую Глину.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл Григорий юнашар ларса пынине пӗтӗм ҫан-ҫурӑмӗпе туйса кулать, ҫав телей хӑйне мӗн хака ларни ҫинчен те, ҫак инҫетелле илӗртекен ҫеҫенхирти йӗри-тавралӑх пекех тӗттӗм тӗтре чаршавӗ карса илнӗ пуласлӑхӗ ҫинчен те шухӑшламасть.

Она улыбалась, ощущая всем телом присутствие Григория, и уже не думала ни о том, какой ценою досталось ей это счастье, ни о будущем, которое было задернуто такой же темной мглой, как и эти степные, манящие вдаль горизонты.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Уй хапхи патне ӑсатма тухнӑ хӗрарӑмсем чылайччен казаксен хыҫӗнчен тутӑрӗсемпе сулкаласа тӑчӗҫ, унтан ҫеҫенхирте юка вӗҫтерме тытӑнчӗ те, сӑрталла майӗпен улӑхакан лавсем те, вӗсемпе юнашар утса пыракан казаксем те айӑн-ҫийӗн пӗтӗрӗнсе юхакан юрлӑ тӗтре хыҫӗнче курӑнми пулчӗҫ.

Вышедшие на прогон бабы долго махали уезжавшим платками, а потом в степи поднялась поземка, и за снежной кипящей мглой не стало видно ни медленно взбиравшихся на гору подвод, ни шагавших рядом с ними казаков.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн тӗтре хупласа илнӗ хура куҫӗсенче куҫҫуль тумламӗсем йӑлтӑртатмаҫҫӗ, анчах вӗсем сирсе сирӗлми чун асапӗпе, сӑмахсӑр йӑлӑнупа тулнӑ та, Дуняшка, самантлӑха чарӑнса, хӑй те сисмесӗр, ним шутламан ҫӗртен каларӗ:

В затуманенных черных глазах ее не блестели слезы, но столько в них было страдания и немой мольбы, что Дуняшка, остановившись на секунду, невольно и неожиданно для себя сказала:

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унтан ҫанталӑк уяртса ячӗ, хӗвелтухӑҫ ҫилӗ вӗрчӗ, ҫеҫенхирте каллех косилкӑсем халтӑртатма пуҫларӗҫ, хуралса кайнӑ купасенчен кӑвакарнӑ уттӑн пылакрах тутӑллӑ хӗрхӳ шӑрши сарӑлчӗ, ҫеҫенхир пӑспа витӗнчӗ; унтан вара сенкертерех тӗтре витӗр хурал куринкисен, тип варсен кӑвак васанӗсемпе инҫетри пӗвӗсем хӗрринчи симӗс ҫӗлӗклӗ йӑлтӑркка хӗрлӗ ҫӳҫесен уҫӑмсӑр кӳлеписем кӑшт кӑна курӑнмалла палӑракан пулчӗҫ.

Потом установилось ведро, подул восточный ветер, в степи снова застрекотали косилки, от почерневших копен понесло сладковато-прогорклым запахом плесени, степь окуталась паром, а сквозь голубоватую дымку чуть-чуть наметились неясные очертания сторожевых курганов, синеющие русла балок и зеленые шапки верб над далекими прудами.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӗленчере юлнӑ эрехе Степан стакансене пӗр пек тултарчӗ, темле уҫӑмсӑр тӗтре карса илнӗ куҫӗсене Григорий ҫинелле ҫӗклерӗ:

Оставшееся в бутылке Степан разлил поровну в стаканы, поднял на Григория задернутые какой-то дымкой глаза.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сывлӑмпа нӳрелнӗ хупах, йӗпе ҫӗр, тӗтре шӑрши кӗрет.

Пахло мокрыми от росы лопухами, влажной землей, туманом.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дон тӗлӗнче тӗтре шӑналӑк пек ҫакӑнса тӑрать.

Над Доном наволочью висел туман.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сийлӗн-сийлӗн карса илнӗ тӗтре ӑшӗнче сапаланчӑк ретсемпе ҫӗкленсе, вӗсем сӑмах хушмасӑр Вешенски еннелле ҫул тытрӗҫ.

В слоистом тумане поднялись их цепи, молча пошли по направлению к Вешенской.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑрман тӗлӗнче тул ҫутӑлас умӗнхи шӑплӑхпа кӑвак тӗтре тӑрать.

Предутренняя тишина и голубой туман стояли над лесом.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed