Шырав

Шырав ĕçĕ:

пурӑнаҫҫӗ (тĕпĕ: пурӑн) more information about the word form can be found here.

— Вӗсем кахал, усӑсӑр халӑх пулнӑран ҫавӑн пек пурӑнаҫҫӗ, ӗҫлесси вӗсемшӗн — тем вырӑннех туйӑнать!
— Это они потому так, что — лентяи, пустой народ, работа им — горе!

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Эпӗ ӑна хам мӗнле пӗлнӗ пек: «Ҫав ҫынсем мана килӗшеҫҫӗ, вӗсем ӗҫлемесӗр, савӑнӑҫлӑн пурӑнаҫҫӗ» тесе каласа патӑм.
Я сказал ему как умел, что мне нравятся эти люди, — живут без работы, весело.

Ӑҫта турӑ чухламасть, ҫавӑнта чиновник туса ҫитерет; ҫавӑншӑн пурӑнаҫҫӗ те вӗсем…
Где господь не догадается, там чиновник домыслит; на то они и живы есть…

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Сасӑсемпе ӳсӗрӗлсе кайнӑскерсем, пурте ыттине йӑлтах маннӑ, пурте пӗр кӑкӑрпа сывлаҫҫӗ, казак хыҫҫӑн чалӑшшӑн пӑхса астуса тӑрса, пӗр кӑмӑлпа пурӑнаҫҫӗ.
Опьяненные звуками, все забылись, все дышат одной грудью, живут одним чувством, искоса следя за казаком.

XIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Тарса пурӑнаҫҫӗ, пӗрмаях ҫӗр ҫинче унта-кунта куҫса ҫӳреҫҫӗ, ҫавӑнпа та вӗсене бегунсем тесе ят панӑ.
— В бегах живут, всё странствуют по земле, затем и дано им нарицание бегуны.

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Мӗнле пурӑнаҫҫӗ вара вӗсем?
— Как же они живут?

Шухӑшпала кӑмӑл, тӗшмӗшсемпе догматсен йывӑр, тӑвӑр хуппине хӑнӑхса ҫитнӗ, хӑйсене ҫунатсӑр тӑратса хӑварса, пӑсса пӗтернӗ пулин те, ҫавах лайӑх пурӑнаҫҫӗ.
Мысль и чувство привыкли к тесной, тяжелой оболочке предрассудков и догматов и хотя обескрылены, изуродованы, но живут уютно, удобно.

— Эсӗ вӑт тиркесе калаҫатӑн, сана тиркесе калаҫма ир-ха, сан пек чухне ӑспала мар, куҫпа пӑхса пурӑнаҫҫӗ!
— Ты вот рассуждаешь, а рассуждать тебе — рано, в твои-то годы не умом живут, а глазами!

— Пурӑнаҫҫӗ ҫынсем!
— Живут люди!

— Акӑ санпа иксӗмӗр эпир шӑрӑхра ӗҫлесе пурӑнатпӑр, а вӗсем сулхӑнра пурӑнаҫҫӗ.
— А вот мы с тобой в жаре живем, в работе, а они — в прохладе.

XI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Сулхӑнра пурӑнаҫҫӗ… — тетчӗ.
— Прохладно живут…

— Ҫынсем тутӑ, пур тӗлӗшрен те кӑмӑллӑ пурӑнаҫҫӗ: ну, хӑш-пӗр чух шӳт тӑвас килет ӗнтӗ, анчах вӗсен шӳт тӑвасси тухмасть, пӗлмеҫҫӗ пек.
— Люди сытые, всем довольны; ну, иной раз хочется пошутить, а не выходит у них шутка, не умеют будто.

Ют патшалӑхсенче арҫын ачасем хӑш чухне акӑ мӗнле хӗн те асап курса пурӑнаҫҫӗ иккен!
Так вот как трудно и мучительно даже за границею живут иногда мальчики!

IX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Эпӗ хам таврашри ҫынсем паттӑрла ӗҫсемпе преступленисем тума пултарас ҫуккине кураттӑм, вӗсем кӗнекесенче ҫырнинчен таҫта аякра пурӑнаҫҫӗ, тата вӗсен пурӑнӑҫӗнче мӗн интересли пуррине те ӑнланса илме хӗн.
Я видел, что люди, окружавшие меня, не способны на подвиги и преступления, они живут где-то в стороне от всего, о чём пишут книги, и трудно понять ~ что интересного в их жизни?

Час-часах пӗтӗм фразӑсем те, пӳрнери ҫӳпӗ пек, нумайччен пуҫра пурӑнаҫҫӗ, мана урӑххи ҫинчен шухӑшлама чӑрмантараҫҫӗ.
Часто целые фразы долго живут в памяти, как заноза в пальце, мешая мне думать о другом.

Унта сирӗн килкартишӗнче, Чесноков патӗнче, ҫӗннисем пурӑнаҫҫӗ — Евсеенкӑсем; ывӑл ачи — Нюшка, пырать, ҫивӗчскер!
Тут на вашем дворе, у Чеснокова, новые живут — Евсеенки; парнишка — Нюшка, ничего, ловкий!

II. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫавӑнпа пӗрлех тата ку вӑрманӑн вӗҫӗ-хӗрри те ҫук, ҫывӑхрах хӑрушӑ йӳҫлӗхсемпе йывӑҫсен айӗнчи кӳленчӗк шывсем пур, унтах темле пысӑк та тискер чӗрчунсем пурӑнаҫҫӗ, текен хыпар сарӑлчӗ; ҫав чӑтлӑхсенче, усал сывлӑш пек, пӑс чӗтренсе тӑрать, халиччен нихҫан курман ҫӗленсем чашкӑраҫҫӗ, куҫа курӑнман сасӑсем: «Ан кил!» — тесе кӑшкӑраҫҫӗ, темле тискер тӗмсем кӗперен ярса илеҫҫӗ те вӗҫертсе ямаҫҫӗ имӗш.
Люди, заглянувшие в чащу, приносили странные слухи, будто этому лесу конца нет, что неподалеку начинаются страшные топи и какая-то спящая вода под деревьями, будто обитают там какие-то чудища, а в чаще колышутся, словно духи, какие-то испарения; шипят неведомые змеи, а невидимые голоса кричат: «Не ходи!», и какие-то дикие кусты хватают за платье и не пускают.

III // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Ыттисем Литль Рокран илсе килнӗ кукуруза ҫӑнӑхӗпе, тӑварланӑ какайпа пурӑнаҫҫӗ.
Остальные поселенцы питались преимущественно кукурузной мукой и солониной, привезенными из Литтл Рока или Кларксвилла.

Ҫапла ҫак шӑтӑкра, ӗҫсӗр те укҫасӑрскерсем, виҫҫӗмӗш уйӑх пурӑнаҫҫӗ.
Вот уже третий месяц, как они живут в этой яме без работы и без денег.

II // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Ҫапах та хулан ҫак пайӗ яланах шавлӑ, кӗрлесе ҫеҫ тӑрать, мӗншӗн тесен бараксене вӑхӑтлӑха та пулин вырнаҫайманнисем, ӗҫе юратакансен ҫурчӗ тенине кӗме килӗшменнисем е кайма пултарайман тӗрлӗ-тӗрлӗ эмигрантсем пурте ҫакӑнта лекеҫҫӗ, ҫакӑнта пурӑнаҫҫӗ те вилсе те каяҫҫӗ.
Тем не менее эта часть города всегда оживлена, так как эмигранты, которые не находят даже временного прибежища в бараках и не хотят или не могут идти в так называемые «working houses», или работные дома, попадают сюда, здесь живут и умирают.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics