Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хурлӑхлӑн the word is in our database.
хурлӑхлӑн (тĕпĕ: хурлӑхлӑн) more information about the word form can be found here.
— Ҫапах та каяр-ха, — кичемлӗн те хурлӑхлӑн каласа хучӗ Иван Атаманов.

— Давайте все же ехать, — скучающе-грустно проговорил Иван Атаманов.

XI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Юрататӑп? — Татьяна хурлӑхлӑн кулса ячӗ.

— Люблю?.. — Татьяна грустно улыбнулась.

VI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Алӑк та хурлӑхлӑн чӗриклетрӗ, Варвара Сергеевнӑна ҫенӗхре такам сасси илтӗннӗ пек туйӑнчӗ: «Кӗр, кӗр, хуҫа арӑмӗ, кунта никам та ҫук…»

Дверь тоже заскрипела жалобно, Варваре Сергеевне послышалось, как будто с сенях был чей-то голос: «Заходи, заходи, хозяйка, здесь никого нет…»

XXIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл чӳречерен нумайччен пӑхнӑ, анчах выльӑха мӗнле хӑваланин картинине куҫпа курса палӑртайман-ха, тӗрӗссипе картинӑна ҫеҫ мар, утса пыракан чӗрӗ выльӑхсен йышне те, геройсен сӑн-пичӗсене курма май пур ҫынсене те — ҫураннисене, юланутлисене курса палӑртайман; вӑл вырӑн пейзажне — тусене те, кӗрхи ҫутӑ тӗспе сӑрланнӑ ту хушшисене те; кӗпӗрленсе пыракан ӗне, сурӑх, лаша кӗтӗвӗсене те курма пултарайман; выльӑх кӗтӗвӗсем хӑваланӑ чухне янӑраса тӑракан сасӑсене: ҫӗр айӗнчен тухнӑ пек илтӗнекен пиншер ура сассисене, кӗтӳҫӗсен савӑнӑҫлӑ та кӑштах тытӑнчӑклӑ сассисене, сурӑхсем макӑрнине, ӗнесем вӑрӑммӑн та хурлӑхлӑн мӗкӗрнине, хӑйӗн кӗтӳне ертсе пыракан ӑйӑр пӑшӑрхануллӑ тулхӑрнине, йытӑсем вӗрнине, пушӑсем шартлатнине, ту ҫинчен юхакан шывсем шавланине, ту хушшисенче янӑракан сасӑсене Илья курман та, илтмен те.

Он смотрел в окно, но еще зрительно не представил себе всю картину перегона, вернее — не просто картину, а живую, движущуюся массу скота, людей, где бы можно было увидеть и лица пастухов — пеших и конных, и пейзаж местности — горы, ущелья уже в осенних красках, и идущие стада, отары, табуны, и не только увидеть, но и услышать те характерные звуки, которые всегда сопутствуют перегону: глухой, точно идущий из-под земли топот тысяч копыт, немного охрипшие голоса, блеяние овец, протяжное и грустное мычание коров, тревожное ржание жеребца, ведущего свой табун; лай собак, хлопки кнутов, шум горных рек и эхо, плывущее по ущелью.

XVIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

«Ку епле ҫӗнӗ туйӑм тата!» — хурлӑхлӑн шухӑшларӗ вӑл, хӑйсемпе пӗрле илсе килнӗ ҫимӗҫсенчен апат хатӗрлеме тытӑнса.

«Вот это так новость!» — подумала она и начала готовить обед из запасов, какие были привезены с собой.

XII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Чӳрече умӗнчи садалла вӑл шухӑшлӑн та хурлӑхлӑн пӑхрӗ.

Задумчивым, полным горечи взглядом смотрел он в садок против окна.

VIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Йывӑр, ах, епле йывӑр! — хурлӑхлӑн каларӗ Катя.

— Тяжело, ой, как тяжело! — с грустью сказала Катя.

V // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Эх, эпир тӗнчере сахал пурӑнни япӑх, — хурлӑхлӑн каларӗ Катя.

— Эх, плохо, что мы мало живем на свете, — грустно сказала Катя.

V // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Эпӗ ахаль те лӑпкӑ, — хурлӑхлӑн ответлет Анюта, тырра витрепе ӑсса илсе.

— Я и так спокойна, — с грустью ответила Анюта, вычерпывая зерно ведром.

IV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Алӑк витӗр Мархва йынӑшни тата хӗрача хурлӑхлӑн йӗни илтӗнет; унтан ҫенӗк алӑкӗ уҫӑлчӗ те Корнейӑн амӑшӗ хӗрачапа таса пӳлӗмрен тухса ҫенӗк витӗр пысӑк пӳрте кӗрсе кайни илтӗнчӗ.

Из-за дверей слышно было, как стонала Марфа и жалостно плакала девочка; потом отворилась дверь в сени, и он слышал, как мать с девочкой вышла из горницы и прошла через сени в большую избу.

I // Феодосия Ишетер. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 93–110 стр.

Вӑл мана алӑ пачӗ те кӑшт ҫеҫ кулса илчӗ, анчах питӗ хурлӑхлӑн кулчӗ, ҫакна курсан, манӑн йӗрсе ярас килчӗ.

Он подал мне руку и чуть улыбнулся, но так жалобно, что мне захотелось плакать.

XXVIII // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Унӑн куҫӗсем йӑлтӑртатса тӑратчӗҫ, кӗвӗсене каласа пӗтеричченех вӑл хӑйне хӑй ҫирӗппӗн те тарӑн шухӑшлӑн тыткаларӗ, каласа пӗтерсен — темле ҫемҫелсе кайнӑн туйӑнчӗ, йӑвашшӑн та хурлӑхлӑн, телейлӗн кулса илчӗ.

Эти блестящие глаза, эта строгость, значительность выражения, пока она играла, и эта совершенная растаянность какая-то, слабая, жалкая и блаженная улыбка после того, как они кончили.

XXIII // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

— Мӗншӗн манран кулатӑн-ха, Степан Егорыч? — хурлӑхлӑн ыйтрӗ Ерофей Кузьмич.

— Зачем ты надо мной смеешься, Степан Егорыч? — с горечью спросил Ерофей Кузьмич.

XV // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

— Ан шарла, — терӗ вӑл хурлӑхлӑн.

— Не тронь, — попросил он жалобно.

XV // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Паллах ку йывӑҫ, те ватӑскер, те ҫил-тӑвӑл хуҫса антарнӑскер: пӗр-икӗ хутчен чӗриклетет те, хӑйӗн халсӑрлӑхне пула канма чарӑнать, — унтан каллех шӑппӑн тӗлӗрекен вӑрманта пӗр-пӗччен ҫын пӗччен ларакан вилтӑпри ҫинче хурлӑхлӑн йынӑшнӑ евӗр чӗриклетни илтӗнсе каять.

Да, это, конечно, дерево, или старое, или надломленное бурей: скрипнет раз-другой, затем передохнет, справляясь со своей немощью, — и опять летит над затихшим лесом старческий, жалобный скрип, будто кто-то одинокий стонет над одинокой могилой.

XIV // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

…Киле таврӑннӑ чух Анна Лозневойран хурлӑхлӑн ыйтрӗ:

…Возвращаясь домой, Анна печально спросила Лозневого:

VI // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Ерофей Кузьмич вара халь халӑх хӑйӗнчен сивӗнни ҫинчен, ял ҫыннисем ун ҫине шанчӑксӑррӑн кӑна мар, тӑшманла та пӑхни ҫинчен хурлӑхлӑн аса илчӗ.

А теперь Ерофей Кузьмич с горечью подумал о том, что народ отвернулся от него, что все сельчане относятся к нему недоверчиво и даже враждебно.

IV // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Ашшӗ ывӑлӗн сӑмахӗсене итлесе пӗтернӗ те хурлӑхлӑн хирӗҫ каланӑ:

Отец выслушал сына и сказал печально:

II // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

«Хыҫалтан пыма тивет, — шухӑшларӗ вӑл хурлӑхлӑн.

«Придется позади идти, — подумал печально.

II // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Шухӑшлӑ ҫынна хӗллехи вӑрӑм ҫӗрсене ирттерме тата та йывӑртарах: ниҫта та пӗр хӑй ҫути курӑнмасть, йытӑсене ҫакса вӗлернӗ, автансене нимӗҫсем тытса кайнӑ, — пӗр чӗр-чун сасси те ҫук, ҫил-тӑман ҫеҫ пӗрре ҫилӗллӗн, тепре хурлӑхлӑн улать…

Особенно жутко было коротать в раздумье длинные ночи: нигде ни огонька, собаки повешены, петухи перебиты, — ни одного живого звука, только вой вьюги, то злобный, то жалобный…

I // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed