Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑван the word is in our database.

тӑван (тĕпĕ: тӑван) more information about the word form can be found here.

Ҫав кунсенче тӑван ҫӗршыв та мана пит ҫывӑхчӗ, хам вӑй-хӑватӑма та ытларах шанаттӑм, паттӑрлӑхӑм та чака пӗлместчӗ…
В те дни и родина мне была милее, и больше у меня было веры в свои силы, и мужество мое было несокрушимо…

XIV. Чун патӗнчи калаҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Стефчов халь пирӗн чи ӑслӑ ҫын, тӑван ҫӗршывшӑн чунне пама хатӗрскер… савӑнса тӑмалла вӑл пурришӗн!
— Да Стефчов у нас теперь умнейший человек, преданнейший родине… им гордиться надо!

Епле хӑрушлӑхра телейсӗр тӑван ҫӗршывӑмӑр!
До каких ужасов дожила наша несчастная родина!

XI. Башибузук // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Эх, тӑван йӑмӑкӑм, эх Лалка!..
Ох, сестрица моя родная, ох, Лалка!..

VIII. Ҫаран // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Огнянов хӑйне хӑй тарӑхрӗ, тӑван ҫӗршывӗ пирки вӗҫӗмсӗр хуйхӑрать-ҫунать пулин те, чӗри ун тепӗр хуйхӑпа та хыпса-ҫунса сурать.
Он сам на себя негодовал оттого, что сердце его, скорбя о родине, сжималось и болело и от другого горя.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак самантра, тен, пӗр чӗлӗ ҫӑкӑршӑнах тӑван аҫуна та хӗрхенсе тӑрас ҫук пуль ҫав.
В этот миг Огнянов не пощадил бы и отца родного, попытайся тот отнять у него ломоть хлеба.

II. Шур кӗрӗклӗ ҫыннӑн ҫӑкӑр чӗлли // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Чим-ха, вӑл Огнянова вилӗмрен ҫӑлса хӑварма пултараймӗ-ши, хӑй валли те тӑван ҫӗршыв валли пулӗччӗ ҫав ҫын.
А может быть, она обязана вырвать его из когтей смерти — сохранить для себя и для родины.

XXXVI. Рада // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫапла алӑ тытса вӗсем юнланнӑ тӑван ҫӗршывӗ умӗнче хӑйсем килӗштернине пӗлтерчӗҫ, кам пӗлет, тен, ӗмӗрлӗхе уйрӑлас умӗн вӗсем ҫапла килӗштерчӗҫ пуль.
Это рукопожатие двух соперников было символом их примирения перед лицом окровавленной родины, а быть может, на пороге прощания перед вечной разлукой.

XXXV. Ҫапӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тӑван ҫӗршыва пулӑшасран пӑрӑнакан пӑлхар ҫынни тупӑнать-и вара?
Да разве найдется такой болгарин, что откажется помочь родине?

XXXII. Аврам // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл вара, чӗрине канӑҫ кӳрес тесе, куҫпа курмасӑрах тӑвӑл ашӑмне ҫакланчӗ, тӑван ҫӗршыва ирӗке кӑларас кӗрешӳре хӑй вилӗмне те тупасшӑнччӗ вӑл.
Это случилось как раз тогда, когда Огнянов испытывал невыносимые душевные муки, и он слепо ринулся в пучину мятежа, чтобы в вихре борьбы заглушить душевную боль и найти смерть в рядах борцов за освобождение родины.

XXX. Стрем айлӑмӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ак ман умра мӗнле пысӑк ӗҫсем тӑраҫҫӗ иккен те — наука та тӑван ҫӗршыв — вӗсем мана хӑйсемшӗн ӗҫлемешкӗн пур майсем те кӳреҫҫӗ…
Какие широкие просторы лежат передо мною, — два огромных чудесных мира — наука и родина — раскрывают мне свои объятия…

XXII. Философипе ҫерҫи мӑшӑрӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тӑван ҫӗршыв сӑнарӗ витӗр ӑна Рада сӑнарӗ те йӗкӗлтенӗ пек палӑрса тӑчӗ; ҫав сӑнар Кандов чунне тата тарӑнрах кӗрсе вырнаҫрӗ; вӑл хӑйне кӑна шанассӑн курӑнчӗ; Рада ун чун варӗнче хуҫа пулнӑччӗ-ха, халӗ ҫеҫ кӗнӗ шухӑш ӑна вӑхӑтлӑха кӗнӗ мӗскӗн хӑна пек туйӑнчӗ.
Ее образ предательски выглядывал из-за образа родины; он глубже вошел в душу Кандова, вид у него был самоуверенный, и он с жалостью смотрел на временного гостя, который вошел в дом, где хозяйкой была она, Рада.

XVIII. Кандов // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Радӑна савас кӑмӑлӗ ӑна намӑса пӗлмен ҫынна кӑларас пек туйӑнчӗ, — хӑйӗн ҫывӑх тусӗнчен, Огняновран, намӑс, тӑван Болгаришӗн кӗрешес тенӗ чух Кандов хӑравҫӑ пек пулать, вӑл кирек мӗнле пулсан та хӑйне канӑҫ паман туйӑмран хӑвӑртрах хӑтӑлма, йӑлтах тасалса ҫитме шухӑш тытрӗ.
Страсть к Раде стала казаться ему подлостью, подлостью по отношению к Огнянову, его другу, и преступлением против Болгарии, которой он обязан был посвятить себя всецело, Кандов испугался самого себя и решил как можно скорее заглушить, смыть, вытравить из своей души это чувство.

«Таса кӗрешӳшӗн пурнӑҫна пама хатӗр пул!» тесен, тӑван ҫӗршывшӑн чиркӳ хӑйӗн пупне парать, шкул — учительне, уй-хир — сухаҫне, амӑшӗ ывӑлне парать.
И когда им говорили: «Будь готов пожертвовать своей жизнью!» — церковь отдавала родине священника, школа — учителя, поле — пахаря, мать — сына.

XVI. Ӳсӗрӗлнӗ халӑх // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Эх, Рада, Рада, хамӑр хушӑрах ырӑ ҫынсем сахал мар, ҫакӑ мана тӑван Болгарие тата ытларах юраттарать.
Ах, Рада, есть среди нас благородные люди, и это укрепляет мою любовь к Болгарии.

XIII. Хаваслӑ курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл мана хӑй патӗнче ҫывӑх тӑван пек лайӑх пӑхрӗ.
Он ухаживал за мной, как родная мать.

Левский те тӑван ҫӗршывшӑн пуҫне хунӑ.
Лувский тоже умер за родину!

XII. Симӗс енчӗк // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫамрӑк ҫын эп, пӑлхар, тӑван ҫӗршыва та хӗрӳллӗн юратнӑ пек тӑватӑп тетӗп, анчах ҫак никам пӗлмен старик, хӑрах урипе ҫӑва ҫине пуснӑскер, тӑван ҫӗршыва мӗнле хӑватпа мӗнле юратма пултарни, унӑн лӑпкӑ чунӗ мӗнле аслӑ иккенӗ мана калама ҫук тӗлӗнтерчӗ.
Я, молодой человек, болгарин, как будто горячо любящий свою родину, но я был потрясен спокойным величием души, непритязательной любовью к родине этого дряхлого старика, никому не известного, стоящего одной ногой в могиле.

Эсир мана тӑван ҫӗршыва мӗнле юратмаллине вӗрентрӗр.
На вашем примере я понял, как надо любить родину.

— Тупа тума хатӗр, турӑ таса юнӗпе тупа тӑватӑп, тӑван Болгарипе тупа тӑватӑп…
— Сущую правду, клянусь святой кровью господней и родной Болгарией…

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics