Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑм the word is in our database.
тӑм (тĕпĕ: тӑм) more information about the word form can be found here.
Слава тӑм стенана аллипе хыпашлакаласа ҫав еннелле утрӗ.

Ощупывая руками глиняные стены, Слава пошел в ту сторону.

«Калуга — Марс» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 119–137 с.

Ачасем Жиров пулӑшнипе ҫӗр хушӑкне анчӗҫ те, хулпуҫҫийӗсемпе тӑм стенана сӗртӗнсе, малалла утрӗҫ.

Ребята с помощью Жирова спустились в щель и пошли по ней, задевая плечами глиняные стенки.

«Калуга — Марс» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 119–137 с.

Трос тӑрӑх линейка патнелле шуса пыракан «хурчкана» ачасем типӗ тӑм муклашкисемпе те чӑрӑш икелӗсемпе ывӑтса печӗҫ.

«Ястреб» летел по тросу, а ребята обстреливали его в это время комками сухой глины и еловыми шишками.

Хӑйӑр // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 47–57 с.

Пӗр-пӗр ӑссӑртарах тӑм писмен илтет те ак, хӑйне хӑй те хисеплеми пулать, вара… —

Послушает иная дура такую антимонию, да так ей станет жалко саму себя, что… —

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫӗр варринче тахӑш казак таҫтан мурӗнчен ансӑр мӑйлӑ икӗ вӑрӑм тӑм кӑкшӑм ҫӗклесе пычӗ; вӗсен хырӑмӗсем ҫинче ҫурри ҫӗрӗшнӗ этикеткӑсем кӑшт ҫеҫ палӑраҫҫӗ, сӗркӗчленӗ пӑккисен чие ҫырли тӗслӗ сӗркӗч пичечӗсем айӗнчен тӑхлан пломбӑсем йывӑррӑн усӑнса тӑраҫҫӗ.

В полночь кто-то из казаков невесть откуда притащил два высоких глиняных узкогорлых кувшина; на боках их темнели полусгнившие этикетки, пробки были опечатаны сургучом, из-под вишнево-красных сургучных печатей свешивались массивные свинцовые пломбы.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Январь вӗҫӗнче, тӗтре карса илнӗ тӳлек ҫанталӑклӑ кун, Григорипе Прохор Шурӑ Тӑм (Белая Глина) слободине ҫитсе кӗчӗҫ.

В конце января, в туманный ростепельный полдень, Григорий и Прохор приехали в слободу Белую Глину.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӳлӗмре пӗр вунпилӗк беженец — вӗсем хушшинче виҫҫӗшӗ тифпа чирлӗскерсем, тепри пичӗ-куҫӗпе ал-урине тӑм илтерсе пӗтернӗскер — ҫума-ҫумӑн тӑсӑлса выртнӑ.

В комнате вповалку лежало человек пятнадцать беженцев, из них трое больных тифом и один обмороженный.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сирӗн патӑрта ҫеҫ эпӗ тӑм писмен.

Это я у вас — пробка.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Мана тӑм писмен тенипе.

— В том, что я — пробка.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Апла, тӑм писмен, терӗн-ха мана?

— Так, говоришь, стало быть, пробка я?

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Йӗркелӗхпе пӗлӳлӗх ыйтӑвӗсенче, мӗнле калас-ха, тӑм писмен ҫеҫ эсӗ! —

В вопросах приличий и грамотности ты просто пробка! —

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӗсенчен чи усалтараххи кӑшкӑр та тӑк ҫакна: «Ку санашкал тӑм писмен ӗҫӗ мар!

Самый лютый из них как зашумит: «Это не твоего ума дело!

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Эх, эсир те ҫав, тӑм писменсем! — ӳпкевлӗн мӑкӑртатса илчӗ те есаул, учӗ патне пырса, полевой сумкӑран блокнотпа картта кӑларчӗ.

Эх вы, раззявы! — укоризненно проговорил есаул и, подойдя к коню, достал из полевой сумки блокнот и карту.

V // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Типсе кайнӑ тӑм муклашкисем хушшинче тӗллӗн-тӗллӗн шӑтса туха пуҫланӑ шӳрлеке вӗҫлӗ курӑк тӑррисем те палӑрма тытӑннӑ.

Кое-где между комьями ссохшейся глины уже показались зеленые жальца выметавшейся травы.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Полюшка хӗрелсе кайрӗ: хура куҫӗсене ҫутӑлтарса, хӗрлӗармеецсем кил хушшине мӗнле килсе кӗни, чӑхсемпе кӑвакалсене мӗнле тытни, асламӑшӗ киккирикне тӑм илтернӗ сарӑ автана та пулин йӑхлӑх хӑварма тархаслани ҫинчен каласа кӑтартрӗ.

Полюшка оживилась: блестя черными глазенками, стала рассказывать, как приходили на баз красноармейцы, как они ловили кур и уток, как просила бабка Ильинична оставить на завод желтого петуха с обмороженным гребнем.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вара карчӑк пӳртӗн сарӑ тӑм сӗрнӗ, кӑштах чалӑшнӑ алӑкне шалтлаттарса хупса юлчӗ.

И старуха захлопнула окрашенную желтой глиной покосившуюся дверь хатенки.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анчах хӗрлӗрех тусан ҫинче тӗрмӗшнӗ, мӑлатукпа шакка-шакка кирпӗчсем ҫумӗнчен тӑм катӑкӗсене хӑйпӑтнӑ май вӑл кунта тахҫан кӗрленӗ пурнӑҫа, хӑйӗн мӗн пур ачисене — чӗррисене те, вилнисене те, вӑрҫӑра пуҫне хунӑ чи аслӑ ывӑлне Николая та — пӗрре ҫеҫ аса илмерӗ…

Но пока Корней суетился в красноватой пыли, сбивая молотком с кирпичей куски затвердевшего раствора, он не раз возвращался мыслями к той жизни, что когда-то шумела здесь, вспоминая всех своих детей — и живых, и тех, кто умер, и сложившего на войне голову старшего сына, первенца Николая…

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ун шатра пичӗ тӑм тӗслӗ, сӑмси тачка та пысӑк, тутисем ҫӳхе пулнӑ.

У него было бугристое, цвета глины лицо, большой мясистый нос, тонкие губы.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Тӑр-ха, тӑм пуҫ!

— Стой, дурная бишка!

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Эпӗ, каҫсерен хапха патӗнче атӑпа тӑрса, урана кӑшт ҫеҫ тӑм илтерместӗмччӗ те, вӑл ҫапах ун хыҫҫӑн никам та чупмасть тесе шутлатчӗ.

— Когда я каждый вечер чуть ноги не отмораживал в сапогах, пока стоял у ворот, она тоже считала, что за ней никто не ухаживает.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed