Шырав

Шырав ĕçĕ:

Хӗвел the word is in our database.

Хӗвел (тĕпĕ: хӗвел) more information about the word form can be found here.

Хӑва турачӗсен хушшипе хӗвел хӗсӗнсе ӑшӑтнӑ ҫӗрте хӑйӑр пӑсланса тӑрать.
Песок чуть дымился в тех местах, где солнце успело согреть его сквозь ветки ракиты.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хӗвел те, хӑвӑртрах пурне те ҫутатса илем кӳртес тесе васканӑ пек ҫӗкленчӗ.
Солнце как будто торопилось как можно скорее сделать всё сияющим, великолепным.

Кукамай мана вокзал патнелле илсе пырать те, хӗвел ҫинче ялкӑшакан ҫурхи шыва куратӑп, уҫӑ сывлӑша ҫӑтса, иртен-ҫӳрен ҫынсемпе машинӑсене курса пуҫӑм ҫаврӑнать.
Бабушка ведёт меня на вокзал, и голова моя кружится, кружится от бегущих, сверкающих на солнце ручейков талой воды вдоль дороги, от воздуха, от мельканья людей и машин.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Кунпа ҫӗр тахҫанах хутӑшнӑ та, ӗнтӗ хӗвел кисреннӗ ҫӗр ҫине хӑҫан тухасса хай те пӗлмест пуль.
Но давно смешались день и ночь, и кажется, само солнце не знает, когда, в какой час подняться над потрясённой землёй.

Анчах юр ирӗлмест-ха, хӗллехи хӗвел те хӗрхенсе ҫеҫ ӑшӑтать-ха, пушӑ хирсенче вара, пӗр юртӑран тепӗр юртта ҫити наянӑн туртӑнакан кӳмесем ҫӳренӗ ҫӗрте, ватӑ казах-кӗтӳҫӗ хӑй тӑмрине шӑрантарса кӗтӳне кӗтнӗ ҫӗрте, кунсерен ӳсен темиҫе хутлӑ ҫуртсем ҫӳлтен ҫӳле ҫӗкленеҫҫӗ.
Но ещё не тает снег, ещё скупо греет зимнее солнце, а уже в глухих, заповедных степях, где прежде одни кибитки лениво тащились от юрты до юрты, где бродили стада да старый казах-пастух играл на самодельной домбре, поднимаются, и день ото дня всё выше, корпуса многоэтажных зданий.

Вилӗ ҫумне ҫыхнӑ кӗреҫе хӗвел ҫутипе йӑлтӑртатса пырать.
Блестит на солнце привязанная к трупу лопата,

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ман пӳлӗме вара хӗвел ҫинче пиҫӗхнӗ яштака та витӗр пӑхакан куҫлӑ Петя пырса кӗчӗ, ӗлӗкхи пек пӗшкӗнерех те тӑмасть вӑл.
А в комнату вошёл крепкий, загорелый человек, не сутулый, как прежде, а прямой, с прямым, уверенным взглядом.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Темӗнле, ҫӑтмахра слива турачӗ пиҫсе ҫитнӗ кӑвак улмисемпе усӑнса аннӑ пек, витӗр курӑнӑн сарӑ персиксем хӗвел ҫинче ҫуталса, шӑранса тӑнӑ пек, пур ҫӗрте те чечексем те чечексем: табак та, левкой та, розӑсем те — туллиех.
Словно в раю, клонится вниз тяжёлая ветка сливы с матовыми синими плодами, прозрачные жёлтые персики светятся, тают на солнце, и всюду — цветы и цветы: табак, левкои, розы.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

«Ав, ҫав ката патӗнче», терӗ мана шӑлавар тӑхӑннӑ сандружинница; пилӗкӗнчен хӑй пысӑк наган ҫакса янӑ; вӑл мана вӗтлӗх вӑрманалла кӗнӗ енне тӑсса кӑтартрӗ, тата леререхре, хӗвел ҫути ҫинче ҫиҫсе, хурӑн кати курӑнатчӗ.
«Вон там, где лесочек», — сказала мне сандружинница в штанах, с большим наганом на ремне, указав в ту сторону, где луга переходили в жидкий перелесок, а за ним, сияя под солнцем, стояла берёзовая роща.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ӑҫтан асра тӑрса юлчӗ-ха ҫак самант: хӗвел ҫутатса таран Восстани площачӗ, тинӗс ҫарӗн шинельне тӑхӑннӑ ҫӳлӗ доктор пусма тӑрӑх хӑпарать те унӑн пусма картлашкинче хуҫланса пыракан мӗлки ун хыҫҫӑн хӑпарать, аслӑ хапха умӗнче чуна пӑшӑрхантаракан пушлӑх…
Удивительно, как запомнилась мне эта минута: площадь Восстания, залитая солнцем; длинный доктор в морской шинели, поднимающийся по ступеням; тень, которая сломилась на ступенях, поднималась за ним; тревожная пустота у главного входа.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хӗвел ҫинче пиҫӗхнӗ стариксем, ял ҫыннисем, тротуарсем тӑрӑх халӑх юххине хирӗҫ пӗкӗнсе утаҫҫӗ.
Негородские, загорелые старики, сгорбясь, шагали по тротуарам навстречу движению.

Выртрӑм та, куҫӑма хупсанах пӗтӗмпе ҫӗнӗрен хускалчӗ: йывӑр тӑмлӑ наҫилкке йӑтнӑ хӗрсем, хӑмасем тӑрӑх васкамасӑр пыракан тачкӑсем, чӳрече кантӑкӗсем ҫине ӳксе ҫиҫекен хӗвел те, — пурте арпашӑнчӗ.
Я легла, закрыла глаза, и сразу всё поехало: девушки, поднимающие носилки с тяжёлой, твёрдой глиной; тачки, медленно сползающие по доскам; солнце, поблёскивающее на тёмно-красных срезах окна.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Каҫӗ те, ҫу пуҫланнӑранпа чи малтанхи ашӑ каҫ, уйӑрса илмелле мар пек курӑнчӗ, тротуар тӑрӑх иртекенсен палӑрайми мӗлкисем те, хӗвел аничченех Адмиралтейство тӗлӗнче уйӑх тухса тӑни те уйӑрса илмелле мар туйӑм кӗртрӗ.
В неизвестной, загадочной жизни был этот вечер, первый тёплый вечер за лето, и эти бледные, шагающие по тротуару тени, и то, что солнце ещё не зашло, а над Адмиралтейством уже стояла луна.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Тӑрсан-тӑрсан е шурӑ кӑмака, е Игорӗн урмӑшса кайнӑ пичӗ курӑнса каять, е ҫутӑ самовар хӗвел пек ялтӑраса илет.
И свет фонарика выхватывал то край белой печки, то перекошенное от ужаса лицо Игоря, то вдруг в луче ярко загорался самовар.

25 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Сима, пӗлетӗн-и, пирӗн пӗр кӗнеке ҫинче ҫапла каланӑ: «Маншӑн пӗлӗт ҫинчи пӗр хӗвел кӑна сахал…» — тенӗ.
Сима, знаешь, как в одной книге у нас написано: «Мне мало одного солнца на небе…»

19 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ан тив хӗвел, Пурӗпӗрех…
Пускай солнце, все равно…

19 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ҫанталӑк лӑпкӑ, хӗвел пӑхать, кӑвак пӗлӗтре — хура чӗкеҫсем, вӗсем, купӑс сӗркӗчӗ пек ярӑнса, пирӗн тӗлте ҫаврӑнаҫҫӗ.
Стояла теплая погода, и светило солнце, и ласточки, вторя движению смычков, носились над нами в голубом, нежном небе.

14 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Тем пысӑкӑш кушак аҫи, хура Марсик, гусар пек мӑйӑхлӑскер, чӳрече ҫинче каҫ енне кайнӑ хӗвел ӑшшипе мӑрлатса ларать.
Огромный черный кот Марсик, усатый, как гусар, сидел в другом окне и нежился на вечернем солнышке.

11 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Хӗвел вӑрман хыҫнелле анасшӑн тӑрать.
Солнце уже стало садиться за лес.

11 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Пӗшкӗнсе ӗҫленӗ чух хӗвел пирӗн ҫурӑмсене хытӑ ӑшӑтать.
Солнце нещадно жгло наши согнутые спины.

11 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics