Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

вун (тĕпĕ: вунӑ) more information about the word form can be found here.
Пӗвери пек лӑпкӑ океанра карап вун пӗр кун тӑрать ӗнтӗ; Гетчинсон шыв нормине темӗнле чакарсан та вӑл эрнелӗхе кӑна ҫитрӗ, — апат пӗҫерме те чарӑнчӗҫ.

Судно стояло на тихой, как поверхность пруда, воде уже одиннадцать дней; как Гетчинсон ни уменьшал порции воды, ее хватило всего на неделю, тем более что пищу прекратили варить.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 398–403 с.

Вун тӑватӑ сехет ишнӗрен асаплансах-ӗшенсех ҫитнӗ Риттерпа Клаусон кимме пӑрӑсӑн малти пайӗпе хӑйӑр ҫине, чулсен хушшине, аран-аран сӗтӗрсе кӑларчӗҫ, шыв чакнӑ чух юхса каясран — хускалми чулран ҫирӗппӗн ҫыхса хучӗҫ.

Измученные четырнадцатичасовой греблей Риттер и Клаусон с трудом втащили суденышко передней частью киля на песок, между камней и накрепко привязали к камню, чтобы шлюпку не отнесло отливом.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 398–403 с.

Джой Тевис вун ултӑ ҫултан пуҫласа ҫак таранчченех хӑйне суран хыҫҫӑн суран кӳрет, сиплеме пӗлменрен е сиплес килменрен вӗсем врачсӑрах питӗ хӑвӑрт ӳтленеҫҫӗ.

Джой Тевис с шестнадцати лет по сей день наносила рану за раной, и, так как она не умела или не хотела их лечить, они без врача заживали довольно быстро.

Ҫӗлен // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 381–386 с.

Вӑл вун сакӑр ҫулта, хӑмӑр кӑвак-сарӑ ҫӳхе тутӑрӗ айӗнчи хура икӗ ҫивӗчӗ ҫинҫе мӑйӗпе кӗлетки тӑршшӗпех ӳкнӗ; пӗвӗ ытла та йӑрӑс пулнӑран куҫнӑ-хусканнӑ, пӑрӑннӑ чухне канӑҫсӑр пайӑрка евӗр туйӑнать.

Ей было лет восемнадцать, две темные косы под лиловой с желтым косынкой падали вдоль стройной шеи и почти всего тела, столь стройного, что оно в движениях и поворотах казалось беспокойным лучом.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Ҫеҫкисем кашни кун ирхине сарӑлаҫҫӗ те вун пӗр тӗлнелле хупӑнаҫҫӗ.

Венчик распускается каждый день утром, свертываясь к одиннадцати.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Ҫула ҫитнӗ вун тӑватӑ ача, куҫӗсене хӑрушла вылята-вылята, вӑрттӑн сӗмпе ӳсӗркелесе тинӗс хурахӗсен паллисем ҫинчен, шурӑ эрех тултарнӑ ылханлӑ пичке ҫул ҫӳревӗпе сиренӑсен пулӑ шӑрши ҫинчен, шыв айӗнчи ылтӑн муклашкисем тултарнӑ ҫӗр хӑвӑлӗ пирки пӗр-пӗрне кала-кала кӑтартрӗҫ.

Четырнадцать взрослых ребят, делая страшные глаза и таинственно кашляя, рассказывали друг другу о приметах пиратов, о странствиях проклятой бочки с водкой, рыбьем запахе сирен, подводном гроте, полном золотых слитков.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Ылмашӑнса, е нумайрах, е сахалрах очко пухса вӑйӑҫсем тан пыраҫҫӗ; ҫур сехетрен Гнор шучӗ ҫинче — тӑхӑр вун пиллӗк, Энниокӑн тӑхӑр вун тӑхӑр очко пуҫтарӑнчӗ.

Попеременно, делая то больше, то меньше очков, игроки шли поровну; через полчаса на счетчике у Гнора было девяносто пять, девяносто девять у Энниока.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Вун тӑваттӑ, — терӗ Энниок; унӑн тӑнлавӗсем ҫине шултра тар пӗрчисем тапса тухрӗҫ; вӑл урӑх лектереймерӗ, сывлӑш ҫавӑрса ячӗ те айккине пӑрӑнса тӑчӗ.

— Четырнадцать, — сказал Энниок; крупные капли пота выступили на его висках; он промахнулся, перевел дух и отошел в сторону.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Енчен те вун пилӗк минутран сакӑр пӑшала сулахай енчен, иллюминатор тӗлӗнчен, бортран пӑрахмасан — шыва миҫе ӳкни мана курӑнмалла пултӑр тата шутлама май килтӗр, — енчен те ҫакӑн хыҫҫӑн эсир шлюпкӑна пӗр ҫын юлмиччен ларса ҫыран патнелле акулӑлла хӑвӑрт ишсе ҫухалмасан — ҫыран, сӑмах май, горизонтра лайӑх курӑнать, — эпӗ, Стерс капитан, хамӑн сӑмаха нихӑҫан та улӑштарманскер, шӑп та лӑп иккӗ иртни ҫирӗм пилӗк минутра тара пульӑпа хаплаттаратӑп, хамӑра та, сире те шыв тӗпне ӑсататӑп.

Если через пятнадцать минут все восемь ружей не будут брошены за борт с левой стороны против иллюминатора, чтобы я мог видеть и считать, сколько их упало в воду, если затем все вы до единого не сядете в шлюпку и не отчалите восвояси к берегу, который, кстати сказать, хорошо виден на горизонте, — я, Стерс, капитан, никогда не изменявший своему слову, ровно двадцать пять минут третьего всаживаю в порох пулю и пускаю нас всех ко дну.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 293–299 с.

Боцман ыйтуллӑн пӑхса ҫаврӑнчӗ, унтан Стерс мӗн пирки каланине ӑнланса вун пилӗк баллон кӗрекен юман пичкене сарлака ал лапписемпе ярса тытрӗ, Стерс койки патӗнче каҫхи сӗтел пек ларнӑскере алӑк ҫумнех вырнаҫтарчӗ.

Боцман вопросительно оглянулся, затем, поняв, о чем говорит Стерс, схватил широкими своими ладонями дубовый бочонок, вместительностью пятнадцать галлонов, стоявший у койки Стерса в виде ночного столика, и переставил его поблизости двери.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 293–299 с.

Эпӗ кӑнтӑрла тӗлнелле вӑранса каяттӑм, яланах ҫав бухтӑра, эсӗ манпа тӗл пулнӑ ҫӗрте; «Этна» нихӑҫан та унтан тухман пек, манпа пӗрле вара — чӑн-чӑн суккӑрсем, хӑйсемшӗн хӑнӑхман кӑткӑс пӳлӗмсенче хыпашла-хыпашла куҫакансем; вӗсем пурнӑҫӗ тӑруках ҫапла улшӑннӑшшӑн хыттӑн кулянатчӗҫ, ҫывӑратчӗҫ, нумай ҫиетчӗҫ тата вӗҫӗмсӗр харкашатчӗҫ; эпӗ вара — ӑнлантарсам мана ҫакна? — каяймастӑп, кимӗ пин метр ҫӳллӗшӗнче ҫакӑнса тӑрать тейӗн; анчах хӗвел аннӑ-анманах, ыйха путсанах, тӗлӗкре ҫакна кураттӑм: хушусем паратӑп, суккӑрсем вун виҫҫӗшӗ те — чӑн-чӑн морякла ҫаврӑнӑҫуллӑ, опытлӑ, ӗҫре вӗресе тӑраҫҫӗ; тата — паллӑ мар ҫар флочӗ тӑнӑ тӗле чее маневрсемпе пырса кӗретпӗр те карапсене путаратпӑр, кашнинчех каялла тухса шӑвӑнатпӑр, ҫакӑн хыҫҫӑн вара шанӑҫ пуҫӗпех пӗтнӗн макӑратпӑр.

Я просыпался около полудня, всегда в той бухте, где ты встретил меня, как будто «Этна» никогда не покидала ее, и со мной были подлинные слепые, бродившие ощупью в непривычном им сложном помещении военного судна; они громко жаловались на диковинную перемену жизни, спали, много ели и вечно ссорились, и я — объясни мне это? — не мог уйти, как если бы лодка висела на высоте тысячи метров; но, мгновенно засыпая с закатом солнца, видел во сне, что отдаю приказания, что все тринадцать слепых с быстротой и опытностью истинных моряков кипят в боевой работе и что, выплывая рядом хитрых маневров к самому пеклу неизвестного военного флота, мы топим суда, всегда ускользая обратно, а после этого плачем в безысходном отчаянии.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 285–292 с.

Ҫав самантрах сад ассӑн сывланипе тата чӑштӑртатупа тулса ларчӗ, — вара мана майӗпен суккӑр вун виҫӗ арҫын ҫавӑрса карталарӗ, вӗсем курман куҫссемпе тӗсенине туятӑп.

Тогда вздохи и шорохи наполнили сад, и тринадцать слепых мужчин медленно окружили меня, всматриваясь слепыми глазами.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 285–292 с.

Унта вун виҫӗ ҫын пурӑнать; вӗсем пурте суккӑр — кун йӑлтӑртатӑвӗпе каҫсен алмазла ҫулӑмне синкерлӗ ҫуралӑвӑн сивлек сӗмлӗхӗнче пытарнӑскерсем.

Там жили слепые, тринадцать человек, схоронивших блеск дня и алмазные огни ночей в унылой тьме трагического рождения.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 285–292 с.

Тӑшман флочӗ пулӑҫсемпе суту-илӗвӗн ҫӗр сакӑр вунӑ карапне путарсан, ҫакӑн ҫумне пассажир турттаракан вун тӑватӑ пӑрахут хушӑнсан, — вӗсем ҫинче ишнӗ мӗн пур ҫынпа, ҫав шутра хӗрарӑмсемпе тата ачасемпе; унтан йывӑр залпсен чарӑнми ӗҫӗпе тинӗс хӗрринчи темиҫе хулана аркатсан — чечекленекен тинӗс хӗрри пурнӑҫсӑрланчӗ; вӑл сывлама чарӑнчӗ, малтан пурнӑҫӑн тӑнӑҫ-тӳлек сехечӗ ҫирӗппӗн шакканӑ вырӑнта тӗтӗмпе тусанӑн шуранка мӗлкисем явӑнма пуҫларӗҫ.

Когда неприятельский флот потопил сто восемьдесят парусных судов мирного назначения, присоединив к этому четырнадцать пассажирских пароходов, со всеми плывшими на них, не исключая женщин, стариков и детей; затем, после того как он разрушил несколько приморских городов безостановочным трудом тяжких залпов — часть цветущего побережья стала безжизненной; ее пульс замер, и дым и пыль бледными призраками возникли там, где ранее стойко отстукивали мирные часы жизни.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 285–292 с.

Пӗр вун пилӗк минутран, сумлӑ иртен-ҫӳрен кӑтартнипе, полици ҫак хваттере шӑнкӑртаттарчӗ.

Минут через пятнадцать указания почтенных прохожих надоумили полицию позвонить в эту квартиру.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

— Анна! — терӗ Гелли йӑмӑкне — хӑйӗн вун пилӗк ҫулӗн, паянтан ҫирӗп те хӑрушӑ вӑрттӑнлӑхпа ҫыхӑнакан ҫулсен, тӳпинчен туйӑмсӑр ҫынна тӗсесе пӑхаканскере.

— Анна! — сказала Гелли сестре, смотревшей на бесчувственного человека с высоты своих пятнадцати лет, причастных отныне строгой и опасной тайне.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Анчах вун пилӗк-ҫирӗм минутран вӑл вӑйсӑрлансах ҫитрӗ.

Однако через пятнадцать — двадцать минут наступила реакция.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Вӗсем пӗр вун пилӗк минут чӗмсӗррӗн ишрӗҫ; унтан, хӑй те выҫса ҫитнӗскер, Нок авӑсма чарӑнчӗ.

Они плыли молча минут пятнадцать; затем Нок, тоже проголодавшись, выпустил весла.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Эпӗ вӗсене дредноутсемпе цеппелинсене, аэроплансене, бетон окопсемпе броньӑланӑ фортсене сӑнласа кӑтартрӑм, вун ултӑ дюймлӑ снарядсен виҫипе е яла шӑлса ывӑтма пултаракан бомба сирпӗтсен юлакан ҫӗр шӑтӑкӗн капашӗпе хама итлекенсене аптӑратса чӗтретрӗм.

Я описывал им внешность дредноутов, цеппелинов, аэропланов, бетонных окопов и бронированных фортов, приводя слушателей в трепет весом шестнадцатидюймового снаряда или размерами земляной воронки после взрыва бомбы, способной смести деревню.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 211–227 с.

Ҫурла уйӑхӗн вун пӗрмӗшӗнче вӑл, «Юниона» журнал субсидиленипе, утрав ҫине хӑй ҫитсе килчӗ, унта ҫӗнӗ кӑтартусем тупасса шанчӗ.

11 августа он, субсидируемый журналом «Юниона», надеялся личным посещением острова добыть новые руководящие указания.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 211–227 с.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed