Шырав

Шырав ĕçĕ:

тусем (тĕпĕ: ) more information about the word form can be found here.

Вӗсем тусем ҫинчен аннине эпир Казаковпа иксӗмӗр чи малтан асӑрхарӑмӑр.
Мы с Казаковым первыми их заметили, когда они с гор спускались.

V // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Кӗперсем сывлӑшалла ҫӗкленетчӗҫ, оккупантсене турттаракан машинӑсем тӗпсӗр ҫырмана вӑркӑнатчӗҫ, вӑл тусем ҫинчи ҫиҫӗм пекехчӗ!..
Мосты летели на воздух, машины с оккупантами скатывались в пропасти… а неуловимый был, как молния в горах!..

III // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Унӑн ячӗ пирӗн тусем хушшинче ҫуркуннехи аслати пек кӗрлетчӗ!..
Его имя гремело в наших горах, словно весенний гром!..

Вӗсен партизанӗсем шӑпах тусем хушшинчен тухаҫҫӗ.
Их партизаны как раз из гор выходят…

Таҫта тусем хушшинче ҫапӑҫу пырать, кӗрлени илтӗнет, кунта, Сагайда ҫывӑхӗнче, пӗр сас-чӗв те ҫук, лӑпкӑ.
Где-то в горных глубинах глухо гремел бой, а здесь, вокруг Сагайды, было тихо и спокойно.

Каҫхине, полк вӗсем патне ҫывхарса пынӑ чух, тусем, вӑтам ӗмӗрти шӑлла стенасем евӗр, тӗксӗмӗн туйӑнатчӗҫ.
Ночью, когда полк подходил к ним, горы казались мрачными, словно зубчатые средневековые стены.

Тусем хыҫа, инҫене тӑрса юлчӗҫ, кӑвак чул вырӑнне Словакин хура тӑпраллӑ уйӗ сарӑлса выртать.
Горы остались далеко позади, серый камень сменился словацким хилым черноземом.

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Тусем урлӑ каҫнӑ чух вӑл палӑрмаллах начарланнӑччӗ, халӗ каллех хӑй нормине кӗчӗ, хулпуҫҫийӗсем сарӑлчӗҫ, ҫухи хӗвелпе пиҫнӗ тулли мӑйне касать.
В горных переходах он было заметно похудел, а теперь опять вошел в норму, даже шире раздался в плечах, загорелая тугая шея распирала воротник.

Ҫакӑ пӗтӗмпех ҫуркунне пуҫламӑшӗнче Дунай хӗрринчи хӑмӑр тусем ҫинче пулчӗ.
Все это происходило ранней весной в хмурых придунайских горах.

Санӑн тӗрленӗ шӑпчӑкусене ҫӳлӗ тусем ҫине вӗҫтерсе яратӑп!
Пускаю твоих вышитых соловейков на высокие горы!

Тем те пулма пултарать: машинӑсем кая юлма пултараҫҫӗ, унта, каҫӑ леш енче, темӗнле тусем те тӗл пулӗҫ.
Все может случиться: машины могут отстать, ведь еще неизвестно, какие горы там, за переправой.

Тусем ҫинче халӑх пурӑнакан вырӑнсем тӗл пулманпа пӗрех.
В горах почти не встречались населенные пункты.

Тӑшман тусем урлӑ Грон леш еннелле чакса пырать.
Противник откатывался через горы за Грон.

Полк ун чухне тусем ҫинче Дунайӑн ҫурҫӗр ҫыранӗпе наступлени туса пыратчӗ.
Полк тогда наступал в горах вдоль северного берега Дуная.

Ҫав таса ылтӑн тусем хушшинчи ялкӑшса тӑракан анлӑшра хӗвел шыва кӗрет.
А между этими чистыми золотыми хребтами в пылающем просторе купалось солнце.

I // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӗсем пӗр тӑтӑш шӑвакан хускалми ҫутӑ тусем пек тӑсӑлаҫҫӗ.
Протянулись друг за другом неподвижными светлыми кряжами.

Горизонт тӑрӑхӗнчи картлӑ-картлӑ пӗлӗтсем хӗп-хӗрлӗ пулса, ылтӑн тусем евӗрлӗ курӑнма пуҫларӗҫ.
Ребристые облака вдоль горизонта раскалились, стояли словно золотые горы.

Темӗнле тӗлӗнмелле япаласем ҫинчен шухӑшлатӑн, хӑвӑртрах ӳссе ҫитсе, вӑйлӑ та хӑюллӑ пулас килет, харсӑррӑн тӗрлӗрен паттӑр ӗҫсем тӑвасшӑн: сӗм тайга витӗр шӑтарса тухасшӑн, ҫӳллӗ чул тусем ҫине хӑпарасшӑн, самолетпа сенкер тӳпере вӗҫесшӗн, ҫӗр айне анасшӑн, тимӗр тӑпри тата ҫӗр кӑмрӑкӗ кӑларасшӑн, каналсем туса пушхирсене шӑварасшӑн, вармансем лартса ӳстересшӗн е заводра стахановец пулса ӗҫлесшӗн, ҫӗнӗрен тӗрлӗ чаплӑ машинӑсем тӑвасшӑн, эпӗ маттур пулнипе аттепе анне савӑнччӑр, Ольга Николаевна та хӗпӗртетӗр, хамӑрӑн чи юратнӑ тусӑмӑр тата учителӗмӗр аслӑ Сталин хӑй мана мухтатӑр.
Мечтаешь о чем-то чудесном, и хочется поскорей вырасти, стать сильным и смелым, совершать разные подвиги и геройства: пробираться сквозь глухую тайгу, карабкаться по неприступным скалам, мчаться на самолете по голубым небесам, опускаться под землю, добывать железо и уголь, строить каналы и орошать пустыни, сажать леса или работать на заводе и делать какие-нибудь новые замечательные машины.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Наум Любимов. Носов Н.Н. Витя Малеев шкулта тата килте: повесть; Н.Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 202 с.

Дунайӑн хӗвеланӑҫ ҫыранӗнче, ҫил-тӑманлӑ хӑрпӑк юр витӗр, тусем ялкӑшса ҫунаҫҫӗ.
На западном берегу сквозь порошу метели пылали горы.

XXV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫакӑнтан, ҫӗнтерсе илнӗ ют хулан ҫак ҫӳлӗ пӑнчинчен, вӑл Европа уйӗсем тӑрӑх сапаланса выртакан шутласа тухма ҫук пиншер сӑрӑ окопсене курать, минӑланӑ асфальт тӑрӑх салтак таканӗсем шаклаттарса пынине, пӗлӗт патнех ҫитекен тусем ҫинче манса юлнӑ аманнӑ боец йынӑшнине илтет.
Отсюда, с этой высокой точки чужого побежденного города, он доставал взглядом неисчислимые тысячи серых окопов, разбросанных по полям Европы, слышал перестук солдатских подков по заминированным асфальтам, стон забытого раненого в подоблачных горах.

XXIV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics