Шырав

Шырав ĕçĕ:

хыттӑн the word is in our database.

хыттӑн (тĕпĕ: хыттӑн) more information about the word form can be found here.

Ромашов ӗнерхи ҫапӑҫӑва яр-уҫҫӑн та тертлӗн-асаплӑн аса илчӗ, йӑлт курпунланса тӗршӗнсе, пит-куҫне пӗркелентерсе, хӑйне ҫав мӑшкӑлла асаилӳсен чӑтмалла мар йывӑрӑшӗпелен лапчӑнса ларнӑн туйса, хаҫат хыҫне пытанчӗ, куҫне те пулин хыттӑн хӗссе хучӗ.
Ромашов ярко и мучительно вспомнил вчерашнюю драку и, весь сгорбившись, сморщив лицо, чувствуя себя расплюснутым невыносимой тяжестью этих позорных воспоминаний, спрятался за газету и даже плотно зажмурил глаза.

XX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Пӗр Михин подпоручик ҫеҫ ун аллине шывланнӑ куҫсемпе вӑраххӑн та хыттӑн чӑмӑртарӗ, анчах ним те каламарӗ, хӗрелнӗскер, васкаса, мелсӗррӗн тумланчӗ те тухса кайрӗ.
Только один подпоручик Михин долго и крепко, с мокрыми глазами, жал ему руку, но ничего не сказал, покраснел, торопливо и неловко оделся и ушел.

Вӑл, хыттӑн, хаяррӑн кӑшкӑрса, Золотухина таҫта айккинелле чышса вӑркӑнтарчӗ те, йӑлт чӗтӗреве ӳкнӗскер, виле пӳлӗмӗнчен сирпӗнсе тухрӗ.
Он с пронзительным криком оттолкнул Золотухина далеко в сторону и, весь содрогаясь, выскочил из мертвецкой.

XIX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Юрлапӑр мӗ-ӗн те пу-у-лин! — тытса илсе, хыттӑн ҫӗклентерсе ячӗҫ ыттисем.
Споемте что-о-ни-и-будь! — подхватили громко остальные.

Ыттисем хыттӑн ахӑрса юрларӗҫ те ним латтисӗр кӑшкӑрашрӗҫ.
Остальные громко пели и бестолково кричали.

Кайнӑ чухне, вӗсем ӗнтӗ юнашар ларса пыратчӗҫ, Ромашов сылтӑмалла тайӑлнӑччӗ те лашасем, сакӑлталлӑн сиксе, сарлака купарчисене йӑкӑлт-йӑкӑлт ывӑтса, экипажа ту ҫинелле хӑпартнине пӑхнӑччӗ, Бег-Агамалов ун аллине сӗмлӗхпе шыраса тупрӗ те ӑна ыраттармаллах хыттӑн та вӑраххӑн чӑмӑртарӗ.
И когда они уже сидели рядом и Ромашов, наклоняясь вправо, глядел, как лошади нестройным галопом, вскидывая широкими задами, вывозили экипаж на гору, Бек-Агамалов ощупью нашел его руку и крепко, больно и долго сжал ее.

XVIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Бек-Агамалов хӗҫне хыттӑн шаклаттарса, йӗнни ӑшне персе чикрӗ.
Бек-Агамалов резко со стуком вбросил шашку в ножны.

Чӗри ун, хӑранӑ чухнехи пек, хыттӑн та ним йӗркисӗррӗн тапӑртатса тапрӗ, пуҫӗ каллех йывӑрланса та вӗриленсе кайрӗ.
Сердце его забилось быстро и беспорядочно, как во время испуга, а голова опять сделалась тяжелой и теплой.

Картишӗнче, чӳречесен хыҫӗнче шӑп-шӑпӑрт пулса кайрӗ, — ҫав тери шӑпӑрт, ҫакна пулах-тӑр ӗнтӗ, пӗр-ик утӑмра ҫех, тӗттӗмре, шӑпчӑк ним шутсӑр ирӗлӳпе сасартӑк хыттӑн тӗрлеттерсе, шӑрантарса ячӗ.
На дворе за окнами стало тихо, — так тихо, что где-то в двух шагах, в темноте, соловей вдруг залился громкой, беззаботной трелью.

Ҫирӗппӗн, хӑйӗнчен хӑй кӗтмен вӑйпа хыттӑн ярса тытрӗ Ромашов Бек-Агамалова ал сыппинчен.
Ромашов крепко, с силой, которой он сам от себя не ожидал, схватил Бек-Агамалова за кисть руки.

Чӗри ун ҫине-ҫинех хыттӑн тапрӗ, анчах вӑл хӑйӗнче, хӑранипе пӗрлех, темле сӗтеклӗ, тӑвӑллӑ та хаваслӑ сисӗм пуррине те туйрӗ.
Сердце у него часто и крепко билось, но вместе с ужасом он испытывал какое-то сладкое, буйное и веселое предчувствие.

Штатскисен сассисем, ӗнтӗ картишӗнчеччӗ, халсӑрланнӑ та ҫиллес хӑравҫӑлӑхпа хурлӑн, хыттӑн та макӑруллӑн кӑшкӑрашрӗҫ:
Голоса штатских, уже на дворе, кричали с бессильным и злым испугом, жалобно, громко и слезливо:

Вӑл, хӑйӗн мӑйӑхӗпе Ромашов питне йӗпетсе, ӑна тутинчен хыттӑн та вӑраххӑн чуптурӗ.
Он крепко и продолжительно поцеловал Ромашова в губы, смочив его лицо своими усами.

Сасартӑк ун ҫурчӗн пусми умӗнче такам сасси хыттӑн, ҫӗкленӳллӗн, анчах суян юрласа ячӗ:
Вдруг у крыльца его дома чей-то голос запел громко, с воодушевлением, но фальшиво:

Тӗлӗнсе кӑна хыттӑн: ҫак кӗреш пек мӑнттай, вӑйлӑ, тискер кайӑклӑрах ҫыннӑн калама ҫук пысӑк ирӗкӗ пӗтӗм полка хӑй хыҫӗнчен илӗртме пултарчӗ, вӑл ӑна аялта ҫаврӑнса тӑракан темле ҫаврака шӑтӑкалла сӗтӗрсе кайрӗ-кайрех, ҫав ярханахсӑр, тытамакла ӗҫкӗ-ҫикӗ вӑхӑтӗнче вара Осадчий вӗҫӗмсӗрех, хирӗҫлӳпе килӗшменлӗх шыранӑ евӗр, сӗмсӗрле хатарлӑхпа, намӑсне ҫухатсах, вилнӗскерӗн ятне ниҫта шӑнӑҫман сӑмахсемпе тылларӗ.
Странно: огромная воля этого большого, сильного и хищного, как зверь, человека увлекла за собой весь полк в какую-то вертящуюся книзу воронку, и во все время этого стихийного, припадочного кутежа Осадчий с цинизмом, с наглым вызовом, точно ища отпора и возражения, поносил скверными словами имя самоубийцы.

Николаевен хӑна пӳлӗмӗнче лампа сӳнтерсессӗн те чӳречесен хура кӗленчисем уйӑх ҫутинче тӗксӗммӗн ялтӑрама пуҫласан, вӑл, хӳме ҫумне пытанса тӑрса, аллисене кӑкӑрӗ ҫумне хыттӑн хӗссе тытатчӗ те: — Ҫывӑр, ман хитрескерӗм, ҫывӑр, юратӑвӑм манӑн. Эпӗ — юнашарах, эпӗ сыхлатӑп сана! — пӑшӑлтататчӗ тархаслакан, ӳкӗтлекен сасӑпа.
Когда в гостиной у Николаевых тушили лампу и тускло блестели от месяца черные стекла окон, он притаивался около забора, прижимал крепко к груди руки и говорил умоляющим шепотом: — Спи, моя прекрасная, спи, любовь моя. Я — возле, я стерегу тебя!

XVII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Салтак вара, офицер урисене йӗри-таврӑшпех хыттӑн ҫатӑрласа тытса та пичӗпе вӗсен ҫумне ҫыпӑҫса ларса, тӑвӑлса ҫитнӗ ӗсӗклӳпе чыхӑнса-пӳлӗнсе те хуҫлана-хуҫлана авкаланса, пӗтӗм кӗлеткипе сикме тапратрӗ.
И солдат, цепко обвив руками ноги офицера, прижавшись к ним лицом, затрясся всем телом, задыхаясь и корчась от подавляемых рыданий.

XVI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вара, хӑй хуйхине пӗчӗк те ниме тӑман евӗр кӑна курса, ҫак пӗтӗмпех хӑратса, хӗсӗрлесе ҫитернӗ мӗскӗн ҫынпа танлаштарсан, хӑшӗ ҫитӗнсе ҫитнӗн те ӑслӑрах пеклӗн туйса, Хлебникова вӑл мӑйӗнчен ачашшӑн та хыттӑн ыталарӗ, хӑй ҫумне туртса лартрӗ те вӗри ӗнентерӳпе хӗрӳллӗн калаҫма пуҫларӗ:
И, чувствуя свое личное горе маленьким и пустячным, чувствуя себя взрослым и умным в сравнении с этим забитым, затравленным человеком, он нежно и крепко обнял Хлебникова за шею, притянул к себе и заговорил горячо, со страстной убедительностью:

Ҫӑтӑ, тӗттӗм-хӗрлӗ карӑсем хыҫӗнче, пысӑк, ӑшӑ пайӑрка пулса, лампа ҫутатать, «Чунӑмҫӑм, мана мӗнлерех кичем иккенне, эпӗ тарӑхса тертленнине, хӑвна мӗнле хытӑ юратнине нивушлӗ туймастӑн эсӗ!» — питне йӗнӗ чухнехи пеклӗн чалӑштаркаласа та ик аллине кӑкӑрӗ ҫумне хыттӑн хӗссе лартса, пӑшӑлтатрӗ Ромашов.
За темно-красными плотными занавесками большим теплым пятном просвечивал свет лампы, «Милая, неужели ты не чувствуешь, как мне грустно, как я страдаю, как я люблю тебя!» — прошептал Ромашов, делая плачущее лицо и крепко прижимая обе руки к груди.

Юлашкинчен Николаев, йывӑр пулнине пач пытармасӑр, сывлӑшне анлӑн та хыттӑн ҫавӑрттарса ярса, пӗрремӗш калаҫма пуҫларӗ:
Наконец Николаев, переведя широко и громко, с видимым трудом, дыхание, заговорил первый:

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics