Corpus of the Chuvash language

Вӗсен ҫулҫисем йӑлтах пӗтнӗ, кӑмрӑкланса кайнӑ вуллисемпе хуралса ларнӑ, турачӗсем вара тискер виле шӑммисем пек курӑнса каяҫҫӗ.

Их ажурная листва исчезла без следа, а обуглившиеся стволы и почерневшие ветки стояли, как мрачные скелеты.

I сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Йӑмра хӑвӑлӗ пӗтӗмпех хуралса кайнӑ.

Все нутро ее почернело.

Йӑмра // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Улма йывӑҫҫи хупписем пӗркеленсе, хуралса кайрӗҫ.

Кора сморщилась и почернела.

Улма йывӑҫҫи // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Мария Ильинична хаклӑ йӗркесене тепӗр хут вуласа тухрӗ те камерӑри пӗчӗк сӗтел ҫине — илемсӗр ҫапса лартнӑ, вӑхӑт нумай иртнине хуралса кайнӑ виҫӗ хӑма ҫине — шухӑшлӑн пӑхса ларать.

Мария Ильинична перечитала еще раз дорогие строки и задумчиво смотрит на столик в камере — грубо сколоченные три доски, почерневшие от времени.

Камерӑри чечексем // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Ҫанталӑк сивӗ тӑрать-ха, анчах сӑрт ҫамкинче хӗвел юра ирӗлтернӗ, хӑмӑр ҫӗр тухнӑ, кӗрт хуралса пусӑрӑннӑ, кӑнтӑралли пӳрт ҫунаттисенчен пӑр ҫӳҫе евӗр ҫакӑнса тӑрать, вӗсен вӗҫӗнчен тумла тумлать.

По утрам еще морозило, но на пригорках солнце растопило снег, обнажилась бурая земля, сугробы почернели и осели, на южной стороне с крыш свешивались бахромой сосульки, звенела капель.

Пӗтӗм халӑх ӗҫӗ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Йӗлтӗрсем мал енчи хуралса ларакан вӑрман еннелле вӗҫтереҫҫӗ.

Лыжи сами несли вперед к чернеющей кромке леса.

Оля // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Мария Александровна таса хӗр Марийӑн хуралса кайнӑ сӑнӗ ҫине пӑхрӗ те чарӑнса тӑчӗ.

Мария Александровна взглянула на почерневший лик девы Марии и остановилась.

Ҫурт сутни // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Кӗсьюна эсӗ мӗншӗн кирлӗ мар япаласем чиксе тултарнӑ, — тенӗ амӑшӗ, унӑн кӗсьинчен хуралса кайнӑ пысӑк гипс татӑкӗ туртса кӑларса.

— Что у тебя за дрянь в кармане всякая, — сказала она, вытаскивая большой, ставший уже серым, кусок гипса.

8. Арӑслан ури // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Тихонов, Н. Совет ҫыннин сӑн-сӑпачӗ: Ленинград калавӗсем / Николай Тихонов. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1942. — 54 с.

Ку вӑл хӗрӗхелле ҫывхарнӑ, кӑвакрах ҫӳҫлӗ, сухаллӑ, ҫивӗч те йӑрӑ куҫлӑ, хӗвелпе пиҫсе хуралса ларнӑ арҫын пулчӗ — вӑрмансем, хирсем тӑрӑх ялан уҫӑ ҫӗрте ҫӳрекенсем кунашкал хуралма пултараҫҫӗ.

Это был рослый мужчина, лет на вид не более сорока, с седеющими волосами и бородой, с живыми, быстрыми глазами и загорелый почти до черноты — такой загар бывает у кочевников, вечно странствующих на вольном воздухе по лесам и равнинам.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Ҫыран хӗрринчи хӑйӑр ҫинче ту ишӗлчӗкӗсем хуралса выртаҫҫӗ.

Узкая песчаная полоса была усеяна черными обломками скал.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Шыв хӗрринче вутӑ тиенӗ хуралса кайнӑ баржа.

У берега — почерневшая от времени баржа, груженая лесом.

Ҫула тухни // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Пӗлӗт хуралса ҫеҫ тӑчӗ, ҫил шӑхӑрса вӗрчӗ.

Небо грозно хмурилось, пронзительно свистел ветер.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

«Вальдек» сӑмсинче пысӑк шӑтӑк хуралса тӑрать — ку вӑл пӑрахута путмаллах ҫапнин йӗрӗ.

На носу «Вальдека» зияла широкая пробоина — след рокового столкновения.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Павел Николаевичӑн пичӗ-куҫӗ хуралса кайрӗ, пит ҫӑмартисем шалалла путрӗҫ, куҫӗсем, суккӑр ҫынӑнни пек, курми пулчӗҫ.

Лицо у Павла Николаевича почернело, щеки ввалились, а глаза побелели, стали мутными, словно незрячими.

Ҫирӗм ҫиччӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Сашӑн хуралса кӑвакарнӑ ҫара урисем пуснӑ тӗлте юр ҫине хӗп-хӗрлӗ йӗр юлса пырать.

Там, где ступали босые, почерневшие ноги Саши, на снегу оставались ярко-красные следы.

Ҫирӗм улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Тавралӑх тӗксӗм те кичем: кӑвак тӳпене пӗлӗт татӑкӗсем карса илнӗ, ҫурт ҫийӗсем исленсе лараҫҫӗ, ҫанталӑк чӗрӗ пулнӑ пирки хӳмесем пӗтӗмпех хуралса кайнӑ, йывӑҫ тротуарсем шӗвӗ пылчӑкпа витӗннӗ.

Все кругом было серое, унылое: небо в клочковатых облаках, мокрые крыши домов, почерневшие от сырости заборы, покрытые жидкой грязью деревянные тротуары.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Алӑкран тухнӑ ҫӗрте, стропил ҫинче ҫакӑнса тӑракан лампа, хӑрӑмпа хуралса тӗссӗрленнӗскер, ҫӗрпӳртре аран кӑна ҫутатать.

Закопченная пятилинейная лампа висит у входа на балке стропил, тускло освещая землянку.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Чернецовӑн пичӗ-куҫӗ пӗтӗмпех хуралса ырханланнӑ, ҫап-сарӑ ҫивӗчӗсене халӗ ӗнтӗ ӗнсе хыҫне пӗр чӑмӑркка туса ҫеҫ хунӑ, анчах халӗ те ӗлӗкхи пекех илемлӗн те кӑмӑллӑн кулать, сасси те уҫӑ та ҫирӗп.

Лицо Чернецовой осунулось, потемнело, белокурые косы были теперь собраны в пучок на затылке, но улыбка была по-прежнему веселая, голос звонкий, уверенный.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Ҫак хыпара илтнӗ хыҫҫӑн амӑшӗн сӑнӗ-пичӗ темӗнле хуралса тӗксӗмленнине Витюшка асӑрхарӗ.

Витюшка заметил, как почернело при этом известии лицо матери.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Вӑл час-часах урама тухса, пӳрт умӗнчи пӗчӗкҫӗ пахчари йывӑҫсем хушшине кӗрсе ларатчӗ, инҫете, вӑрман хӗрри хуралса тӑнӑ еннелле, тинкерсе пӑхатчӗ.

Она часто выходила на улицу, садилась среди деревьев в маленьком саду перед домом и смотрел вдаль в ту сторону, где чернела кромка леса.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.