Шырав

Шырав ĕçĕ:

Куҫӗсем (тĕпĕ: куҫ) more information about the word form can be found here.

Кӗре ӳтлӗ ырханкка мӑйӗ тавра виҫӗ рет шултра шӑрҫа ҫакнӑ; кӑвакарнӑ пуҫне пӑч-пӑч хӗрлӗ тӗрӗллӗ сарӑ тутӑр ҫыхнӑ, ӑна сӳнӗк куҫӗсем ҫинех антарса лартнӑ.
Крупные дутые бусы в три ряда обвились вокруг смуглой худой шеи; седая голова повязана желтым платком с красными крапинками; низко навис он над потускневшими глазами.

Ял // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 164–165 с.

Унӑн куҫӗсем ялкӑшса илчӗҫ, питне хӗрлӗ тӗс ҫапрӗ.
Глаза у него загорелись, и на лице выступила краска.

Бирюк // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 156–163 с.

Хунар ҫутинче ӑна лайӑх курса юлтӑм: унӑн пичӗ ӗҫкӗпе тӑртаннӑ, пӗркеленнӗ, сарӑ куҫ харшисем усӑнса аннӑ, куҫӗсем канӑҫсӑррӑн пӑхкалаҫҫӗ, хӑй ырхан…
При свете фонаря я мог разглядеть его испитое, морщинистое лицо, нависшие желтые брови, беспокойные глаза, худые члены…

Хура кӑтра сухалӗ хаяр та хӑюллӑ сӑнне ҫурри таран хупланӑ; ҫӑмламас куҫ харшисем айӗн пысӑках мар хӑмӑр куҫӗсем тӳррӗн пӑхаҫҫӗ.
Черная курчавая борода закрывала до половины его суровое и мужественное лицо; из-под сросшихся широких бровей смело глядели небольшие карие глаза.

Чарӑнса тӑчӗ те пӑхать; куҫӗсем унӑн кӑйкӑрӑнни пек, сарӑ, пысӑк та ҫап-ҫутӑ.
Остановилась и смотрит; а глаза у ней, как у сокола, желтые, большие и светлые-пресветлые.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Пуҫӗ йӑлт типсе хӑрнӑ, бронза тӗслӗ, каснӑ-лартнӑ авалхи турӑш темелле; сӑмси ҫӗҫӗ пек ҫӳхелсе юлнӑ; тути пачах палӑрмасть, — шӑлӗсем те куҫӗсем кӑна шуррӑн курӑнаҫҫӗ тата тутӑр айӗнчен сайра сарӑ ҫӳҫ пайӑркисем сапаланса тухнӑ.
Голова совершенно высохшая, одноцветная, бронзовая — ни дать ни взять икона старинного письма; нос узкий, как лезвие ножа; губ почти не видать — только зубы белеют и глаза, да из-под платка выбиваются на лоб жидкие пряди желтых волос.

Зверков г-нӑн сӑн-сӑпатӗнче хӑйне савӑнӑҫ кӳрекен илем ҫукчӗ; тӑватӑ кӗтеслӗ сарлака пичӗ ҫинчен шӑши куҫӗсем чеен пӑхаҫҫӗ, пысӑк каҫӑр сӑмси шӑтӑкӗсем ялан уҫӑ тӑраҫҫӗ, кӗске кастарнӑ кӑвак ҫӳҫӗ картлӑ ҫамки ҫийӗн шӑрт пек вирелле ҫӗкленет, ҫӳхе тута хӗррисем пӗр вӗҫӗмсӗр йӑпӑлти кулӑпа ейӗлеҫҫӗ.
Наружность самого г. Зверкова мало располагала в его пользу: из широкого, почти четвероугольного лица лукаво выглядывали мышиные глазки, торчал нос, большой и острый, с открытыми ноздрями; стриженые седые волосы поднимались щетиной над морщинистым лбом, тонкие губы беспрестанно шевелились и приторно улыбались.

Ермолайпа мелник арӑмӗ // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 132–142 с.

Вӑл вӑтӑралла ҫитнӗ хӗрарӑм; хытканрах шуранка пичӗ тахҫан питӗ илемлӗ пулнӑ пулас; мана уйрӑмах унӑн куҫӗсем, тунсӑхлӑрах пысӑк куҫсем, кӑмӑла кайрӗҫ.
Ей было на вид лет тридцать; худое и бледное лицо еще хранило следы красоты замечательной; особенно понравились мне глаза, большие и грустные.

Хӑрани-шикленни йӑлтах тарнӑ унран, таҫта аяккалла пӑхакан куҫӗсем мана хӑйсем хыҫҫӑн пыма илӗртеҫҫӗ, тути кӑшт уҫӑлнӑ, ҫамки мрамор евӗр шурӑ, ҫӳҫ кӑтрисем хыҫалалла усӑннӑ, вӗсене ҫил вӗҫтерсе куҫарнӑ тейӗн.
Выражение страха исчезло с него, взор ушел куда-то далеко и увлекал меня за собою, губы слегка раскрылись, лоб побледнел как мрамор, и кудри отодвинулись назад, как будто ветер их откинул.

XVI // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

О, юратса пӑрахнӑ хӗрарӑмӑн куҫӗсем, — кам ҫырса кӑтартма пӗлӗ сире?
О, взгляд женщины, которая полюбила, — кто тебя опишет?

Чиперкке служанка, макӑрнипе куҫӗсем шывланнӑскер, мана пӗр курка сӑра пырса пачӗ, эпӗ ӑна куҫӗнченех пӑхса илтӗм.
Хорошенькая служанка с заплаканными глазами принесла мне кружку пива; я взглянул в ее лицо.

XV // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Вӑл аялти хута йӑпӑртлӑха ҫеҫ анчӗ, ҫамкине ҫыхнӑ, хӑй шуранка, ырхан, куҫӗсем те уҫӑлмаҫҫӗ, кӑшт кулам пек турӗ те: «Иртсе кайӗ-ха вӑл, темех мар, йӑлтах иртсе кайӗ», — тесе хӑварчӗ.
Она сошла вниз, на минутку, с повязанным лбом, бледная, худенькая, с почти закрытыми глазами; слабо улыбнулась, сказала: «Это пройдет, это ничего, все пройдет, не правда ли?» — и ушла.

XIII // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Унӑн куҫӗсем час-часах ман ҫинче чарӑна-чарӑна тӑчӗҫ; вӗсем теме систерсе пӑхнипе манӑн чӗре хӗсӗне-хӗсӗне илчӗ.
Ее взор часто останавливался на мне; сердце мое тихо сжималось под этим загадочным взором.

XII // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Васкамасӑр ҫаврӑнчӗҫ хӗрӗн тӗксӗм куҫӗсем ман еннелле.
Медленно обратились ко мне ее темные глаза.

XI // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Кайран манӑн алӑ унӑн ачаш пӗвӗ-сийӗн ӑшшине тахҫанччен туйса ҫӳрерӗ, вӑл ҫывӑхра хӑвӑрт-хӑвӑрт сывлани тахҫанччен илтӗнсе тӑчӗ, унӑн кӑтра ҫӳҫ пайӑркисем шуххӑн вӗлкӗшни, шуранка пичӗ ҫинчи ҫурма хунӑ, хускалман хура куҫӗсем тахҫанччен умран каймарӗҫ.
Долго потом рука моя чувствовала прикосновение ее нежного стана, долго слышалось мне ее ускоренное, близкое дыханье, долго мерещились мне темные, неподвижные, почти закрытые глаза на бледном, но оживленном лице, резво обвеянном кудрями.

IX // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Йӗкӗлтесерех кулнӑран унӑн куҫ харшисем, сӑмсипе тута хӗррисем кӑшт чӗтреҫҫӗ; тӗксӗм куҫӗсем пӗр чӑрсӑрланса та пӗр савӑнса хӗсӗнеҫҫӗ.
Странная усмешка слегка подергивала ее брови, ноздри и губы; полудерзко, полувесело щурились темные глаза.

IV // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Ася пуҫне усрӗ те, унӑн ҫӳҫ кӑтрисем куҫӗсем ҫине шуса анчӗҫ, хӑй, калаҫма пӑрахса, ассӑн сывласа илчӗ, унтан, ҫывӑрас килет тесе, пӳртелле утрӗ; анчах эпӗ куртӑм: вӑл, ҫурта ҫутмасӑр, хупӑ кантӑк умӗнче чылайччен тӑчӗ.
Ася вдруг опустила голову, так что кудри ей на глаза упали, замолкла и вздохнула, а потом сказала нам, что хочет спать, и ушла в дом; я, однако, видел, как она, не зажигая свечи, долго стояла за нераскрытым окном.

II // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Унӑн пысӑк ҫутӑ куҫӗсем тӳррӗн, хӑюллӑн пӑхаҫҫӗ, анчах хушӑран куҫ хупаххисем хӗсӗнеҫҫӗ те, куҫӗсем, тарӑна кайса, ачашшӑн пӑхакан пулаҫҫӗ.
Ее большие глаза глядели прямо, светло, смело, но иногда веки ее слегка щурились, и тогда взор ее внезапно становился глубок и нежен.

Гагинӑн сӑн-пичӗ шӑпах ҫавӑн пек, кӑмӑллӑ, савӑк, куҫӗсем пысӑк та ӑшӑ, ҫӳҫӗ ҫемҫе те кӑтра.
У Гагина было именно такое лицо, милое, ласковое, с большими мягкими глазами и мягкими курчавыми волосами.

Ҫын тӑруках пит сисчӗвленсе каять, куҫӗсем канӑҫсӑррӑн выляҫҫӗ…
Человек внезапно настораживался весь, глаз беспокойно бегал…

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics