Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӗнекесем (тĕпĕ: кӗнеке) more information about the word form can be found here.

Эпӗ япаласене юратмастӑп, манӑн нимӗн те туянас килместчӗ, кӗнекесем те мана кансӗрлетчӗҫ.
Я не люблю вещей, мне ничего не хотелось иметь, даже книги стесняли меня.

XX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Мӗнле кӗнекесем вуламалла, кала-ха! — тесе ыйтсан, вӑл мана хирӗҫ хаяррӑн тӗллесех: «Мӗн тума вуламалла?» тесе ответлерӗ.
Когда я попросил его сказать мне, какие нужно читать книги, он свирепо и в упор ответил мне вопросом: — Зачем читать?

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Хӗлле ярмаркӑра ӗҫ пулманпа пӗрехчӗ; килте эпӗ, ӗлӗкхи пекех, пит нумай вак-тӗвек ӗҫсем туса тӑраттӑм; вӗсем пӗтӗм ҫутӑ куна йышӑнса илетчӗҫ, анчах каҫсем вара пушах юлатчӗҫ, эпӗ каллех хуҫасене ним кӑмӑла кайман «Нивӑри», «Московский листокри» романсене сасӑпа вуласа параттӑм, ҫӗрлесенче вара лайӑх кӗнекесем вуласа лараттӑм тата сӑвӑсем ҫырма хӑтланаттӑм.
Зимою работы на Ярмарке почти не было; дома я нес, как раньше, многочисленные мелкие обязанности: они поглощали весь день, но вечера оставались свободными, я снова читал вслух хозяевам неприятные мне романы из «Нивы», из «Московского листка», а по ночам занимался чтением хороших книг и пробовал писать стихи.

Эпир те — ҫав господасенченех, анчах — чи аял енчен; паллах, улпут вӑл кӗнекесем тӑрӑх вӗренет, а эпӗ — шишкӑсем тӑрӑх, улпутӑн купарчи якарах — пӗтӗм уйрӑмлӑхӗ те ҫавӑ ҫеҫ.
Мы — тех же господ, только — самый испод; конешно, барин учится по книжкам, а я — по шишкам, да у барина белее задница — тут и вся разница.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Апла сире ун пек кӗнекесем вулама ир-ха!
— Значит — вам еще рано читать такие вещи!

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Манӑн унпа кӗнекесем ҫинчен калаҫас килетчӗ, анчах вӑл кӗнекесене юратмастчӗ пулмалла, темиҫе хут та мана канаш панӑччӗ:
Мне хотелось говорить с ним о книгах, но он, видимо, не любил книг и не однажды советовал:

Хӑш чухне аҫа ҫури ман пата хыҫалти ҫенӗхе пыратчӗ; унта маччана хӑпарса каймалли пусма айӗнче эпӗ ҫывӑрса пурӑнаттӑм; пусма ҫинче, чӳрече тӗлӗнче, кӗнекесем вулаттӑм.
Иногда вотчим приходил ко мне в черные сени; там, под лестницей на чердак, я спал; на лестнице, против окна, читал книги.

Эпӗ аҫа ҫуринче «Аван ӗҫӗн», хам нихҫан та манас ҫук ҫынӑн пек енсене шыраса тупма пуҫларӑм, ҫав ҫынна тата Королевӑна эпӗ хама кӗнекесем чи лайӑххи мӗн параҫҫӗ, ҫавӑнпа пуринпе те хитрелетсе хураттӑм, хамӑн чи тасине, вуланипе ҫуралса тухнӑ мӗнпур фантазисене эпӗ вӗсене парса тӑраттӑм.
Я стал находить в нем черты Хорошего Дела — человека, незабвенного для меня; его и Королеву я украшал всем лучшим, что мне давали книги, им отдавал я чистейшее мое, все фантазии, порожденные чтением.

Кӗнекесем ҫинчен, стихсем ҫинчен сӑмахлатчӗҫ, — ҫавӑ вара маншӑн та ҫывӑх, ӑнланмаллаччӗ; эпӗ вӗсенчен пуринчен те нумайтарах вулаттӑм.
Говорили о книгах, о стихах, — это было близко, понятно и мне; я читал больше, чем все они.

«Вӑхӑчӗн палли», «Утӑм хыҫҫӑн утӑм», «Мӗн тӑвас», «Смурино ялӗн хроники» ятлӑ кӗнекесем те манӑн кӑмӑла каймарӗҫ, ҫавӑн пек йышши кӗнекесем пурте ман кӑмӑла каймастчӗҫ.
«Знамение времени», «Шаг за шагом», «Что делать?», «Хроника села Смурина» — тоже не понравились мне, как и все книги этого порядка.

«Вилӗ чунсем» ятлӑ кӗнекене эпӗ вулас килмесӗрех вуласа тухрӑм; «Вилӗ ҫуртри запискӑсене» те ҫавӑн пекех; «Вилӗ чунсем», «Вилӗ ҫурт», «Вилӗм», «Виҫӗ вилӗм», «Чӗрӗ мощсем» кӗнекесем пурте ҫакнашкал пӗрешкел ятлӑ пулни — вӑл кӗнекесем патнелле тем кӑмӑл туртмалла мар туса, вӗсене ирӗксӗр астутарса пӑхтаратчӗ.
«Мертвые души» я прочитал неохотно; «Записки из мертвого дома» — тоже; «Мертвые души», «Мертвый дом», «Смерть», «Три смерти», «Живые мощи» — это однообразие названий книг невольно останавливало внимание, возбуждая смутную неприязнь к таким книгам.

Килте манӑн кӗнекесем пур; Королева Марго пурӑннӑ хваттерте халӗ пысӑк йыш пурӑнать: пилӗк барышня, пӗринчен-пӗри хитререхскерсем, икӗ гимназист, — ҫав ҫынсем маш кӗнекесем параҫҫӗ.
Дома у меня есть книги; в квартире, где жила Королева Марго, теперь живет большое семейство: пять барышень, одна красивее другой, и двое гимназистов, — эти люди дают мне книги.

Темиҫе кун хушши эпӗ коропкӑсемпе кӗнекесем килессине кӗтсе шутсӑр тертленсе пурӑнтӑм; юлашкинчен, кӗнекесем килсе ҫитрӗҫ, эпӗ вӗсене кладовойӗнче суйлама тытӑнтӑм, ман пата кӳршӗ приказчикӗ утса пыратчӗ те ӑна Псалтирь пама ыйтать.
Несколько дней я жестоко мучился, ожидая, когда придут короба с книгами; наконец они пришли, я разбираю их в кладовой, ко мне подходит приказчик соседа и просит дать ему Псалтырь.

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вӑл мана лавкара кӗнекесем вулама хушмарӗ.
Он запретил мне читать в лавке книги, сказав:

— Кӗнекесем илӗттӗм.
— Книг купил бы.

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫавӑн пек каҫсенче — кӗнекесем пулӑшмастчӗҫ, вара эпир Павӑлпа иксӗмӗр ҫынсене хамӑр майсемпе йӑпатса савӑнтарма тӑрӑшаттӑмӑр: хамӑр питсене хӑрӑмпа, сӑрсемпе сӗреттӗмӗр, сӳспе капӑрлататтӑмӑр та, хамӑр шухӑшласа кӑларнӑ тӗрлӗ комедисем выляса, ҫынсене култарса, кичемлӗхпе паттӑррӑн кӗрешеттӗмӗр.
В такие вечера — книги не помогали, и тогда мы с Павлом старались развлечь людей своими средствами: мазали рожи себе сажей, красками, украшались пенькой и, разыгрывая разные комедии, сочиненные нами, героически боролись со скукой, заставляя людей смеяться.

— Мӗнле-ха апла эсӗ: кӗнекесем вулатӑн, турӑ ҫыруне те вулакалатӑн, ху тата — ҫавӑн пек ашкӑнса хӑтланатӑн, э?
— Как же это ты: книжки читаешь, даже священное писание, и — такое озорство, а?

Эпӗ хӗпӗртесе карӑм: акӑ мӗнле кӗнекесем ҫинчен ыйтнӑ курӑнать пачӑшка мантан ҫылӑх каҫарттарнӑ чухне!
Я обрадовался: так вот о каких книгах спрашивал меня священник на исповеди!

— Кӗнекесем вуланипе пирӗн патӑрта ҫуркуннехи пекех, шалти рамӑсене кӑларсан, пирвайхи хут чӳречесем уҫса янӑ пекех пулса тӑчӗ, — терӗ пӗрре Ситанов.
— С книгами у нас стало как весной, когда зимние рамы выставят и первый раз окна на волю откроют, — сказал однажды Ситанов.

Эпӗ тӑрӑшсах кӗнекесем вулама пуҫларӑм, вӗсене тупаттӑм та кашни каҫах тенӗ пек вулаттӑм.
Я стал усердно искать книг, находил их и почти каждый вечер читал.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics