Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

алӑк the word is in our database.
алӑк (тĕпĕ: алӑк) more information about the word form can be found here.
Анчах тепӗр минутран вӑл, каллех алӑка уҫрӗ те хӑйне ҫав шӑршӑ тек ан хӑраттӑр тесе, тӳрех алӑк урлӑ йӑванса пӳрте кӗрсе ӳкрӗ.

Было ясно, что дом пуст, но Дегтярев, помедлив еще немного, перевалился через его порог.

X // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Хуньашшӗ горница алӑкӗсене яри уҫрӗ те, алӑк сули урлӑ каҫмасӑрах, сӑмах хушрӗ:

Свекор распахнул двери горницы и, не переступая порога, сказал:

XIII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Вӑл ура ҫине сиксе тӑчӗ те, алӑка хупас тесе, алӑк патнелле утса кайрӗ, анчах та ку ӑна темле килӗшӳсӗр япала пек туйӑнчӗ, вара вӑл тусанланса пӗтнӗ чаршава карса хучӗ.

Тогда он поспешно встал и пошел запирать двери, но тут спохватился, что это было бы слишком грубо, и ограничился тем, что опустил пыльную штору.

Телейлӗ ҫемье // Николай Петров. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 93–104 стр.

Евдокия Тимофеевна, алӑк еннелле ҫаврӑнса, пукан ҫинче ҫаплах тем ҫине шанса, анчах халех алӑк уҫӑлӗ те, пӳрте амӑшӗшӗн тӗнчере ҫук, пулма та пултарайми хӑрушӑ та йывӑр хыпар кӗрсе ан тӑтӑрах тесе хӑраса ларать.

Евдокия Тимофеевна все сидела на табурете, обернувшись к двери, еще надеясь на что-то, но страшась, что сейчас дверь раскроется и впустит в дом весть, ужаснее и горше которой для матери нет и не может быть на свете…

Володя урамӗ (Эпилог) // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Амӑшӗ алӑк умне тӑчӗ те икӗ аллипе алӑк янаххинчен тытрӗ:

Мать встала в дверях, взявшись за косяк:

Володя урамӗ (Эпилог) // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Алӑк хыҫӗнче ура сасси, алӑка питӗрнӗ тимӗр япалана кӑларнӑ сасӑ илтӗнчӗ.

За дверью раздались шаги, загремел железный шкворень.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Вӑл уҫҫине алӑк ҫӑри шӑтӑкне чикме ӗлкӗричченех, алӑка яр уҫса ячӗҫ.

Прежде чем он успел вставить ключ в дверной замок, ему уже открыли дверь, распахнули ее.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

— Кӗрӗр, Ефим Леонтьевич, — терӗ алӑк хыҫӗнче учительница, унтан алӑкне яр уҫса, Ефим Леонтьевича малтан кӗртсе ячӗ.

— Вот пожалуйте, Ефим Леонтьевич, — сказала учительница за дверью, распахнула ее и пропустила вперед Ефима Леонтьевича.

Улттӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Питӗркӗч хускалчӗ, алӑк чӗриклетрӗ, душица тата кавӑн шӑрши ҫапрӗ, вара алӑк хушшинче Марьянкӑн пӗтӗм ӳт-пӗвӗ курӑнчӗ.

Зашевелилась щеколда, скрипнула дверь, пахнуло запахом душницы и тыквы, и на пороге показалась вся фигура Марьянки.

XXXII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Тепӗр темиҫе минутран алӑк уҫӑлчӗ те, кӗрен ҫанӑллӑ, хӗвелпе пиҫнӗ ҫамрӑк алӑ алӑкран стакан тӑсрӗ.

Через несколько минут дверь отворилась, и загорелая молодая рука в розовом рукаве высунулась с стаканом из двери.

XVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Тӗп алӑк ҫине те, тӗттӗм пӗчӗк пӳлӗмсене кӗмелли тепӗр виҫӗ алӑк ҫине те сарӑ чечек ҫыххисемлӗ хӗрлӗ ҫитсӑран ҫӗленӗ вӑрӑм портьерӑсам ҫакса хунӑ.

Над входной дверью и над тремя другими дверьми, ведущими в темные каморки, висели длинные ситцевые портьеры, красные, в желтых букетах.

XVIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Тимӗрпе хирӗлнӗ алӑк хӑмисем мӗнле шатӑртатса хуҫӑлнине Рада илтех кайрӗ, ҫавӑнтах алӑк урлӑ тем пысӑкӑш ура ярса пусни курӑнчӗ…

Рада услышала, как под напором железа затрещали сухие доски, увидела, как огромная ножища просунулась в дверь…

XXXVI. Рада // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Акӑ тинех алӑк шатӑртатса илчӗ те, пӗр вырӑнта хушӑк пулса тӑчӗ, алӑк ҫӗмӗрекенни пӑшал кӗпҫи чиксе сав хушӑка хайӑрма тытӑнчӗ.

Наконец дверь заскрипела, затрещала, и в одном месте образовалась щель, в которую нападавший сунул ружейный ствол, стараясь взломать развороченную створку.

XXXVI. Рада // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вилӗм кӗртнӗ алӑку хӑйне хӑех уҫӑлать; ҫут тӗнчепе уйрӑлмалли алӑк умӗнче кирек камшӑн та пӗр пек каласа ҫырнӑ: «ырӑ сунса кӗтетпӗр» тесе ҫырнӑ унта, эппин кам кӑна ан пытӑр — ватти-и, ҫамрӑкки-и, тус-и, тӑшман-и, — пур пӗрех пурне те кӗртмелле…

Там, где ступила смерть, дверные замки открываются сами собой; на пороге вечности всем одинаково говорят «добро пожаловать», кто бы ни пришел — старый или молодой, друг или недруг.

XXIV. Аслати умӗнхи тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Алӑк умне ҫитсе чарӑнсан, Кандов тарланӑ питне шӑлкаласа илчӗ те алӑка шаккарӗ.

Остановившись перед дверью, Кандов отер пот с лица и постучался.

XXIII. Эмел // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак ҫуртран тухса кайнӑ чух алӑк хупӑнса юлсан, ун чунне вара салхулӑх шӑнтса пусать, хӗрхенмест, алӑк хупӑнни те вилнӗ ҫынна асӑнса чан ҫапнӑ пек илтӗнсе юлать!..

Как холодно, неприветливо и зловеще, словно удары клепала, возвещающие о смерти человека, пронизывали его душу эти звуки, когда он уходил и ворота захлопывались за ним!..

XIX. Ирхи курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Чоно алӑк патнелле утрӗ, алӑк урати урлӑ каҫсанах чарӑнса тӑчӗ: вӑл хуҫа йӗрсе кӑшкӑрашнинчен хӑрарӗ.

Чоно направился к двери, но, едва переступив порог, остановился, испуганный громким рыдающим воплем хозяина.

IV. Хӑтипе кӗрӳшӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Уксахӗ мелник еннелле туртӑнчӗ, алӑк патӗнче ӑна чышса ӳкерчӗ, урипе тапкалашса мелнике алӑкран тӗксе кӑларасшӑн пулчӗ.

Хромой кинулся на мельника, сшиб его на пол у самого порога и, пиная ногами, стал выталкивать за дверь.

II. Тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

«Турӑҫӑм — тухтӑр, ҫынна мӗн пулнине пӗлместӗп эпӗ: хӑйӗн пӳлӗмӗнчен тахҫантанпах ӗнтӗ тухмасть, алӑка питӗрсе лартнӑ хӑй, эпӗ хушӑкран пырса пӑхрӑм та: вӑл шак юн ҫинче выртнине куртӑм; куртӑм та кӑшкӑрса ятӑм, вӑл мана алӑк урлӑ: «нимех те мар, Аграфена Антоновна», — тет.

«Батюшка-лекарь, не знаю, что с моим жильцом сделалось: не выходит долго из своей комнаты, дверь запер, я заглянула в щель: он лежит весь в крови: я как закричу, а он мне говорит сквозь дверь: «Ничего, Аграфена Антоновна».

XXIX // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Пажески корпус хапхинчен иртсен, Марья Алексевна хӑй килелле пынине туйса илчӗ, лавҫӑ тытрӗ те телейлӗн киле ҫитрӗ, алӑк патӗнче хӑйне алӑк уҫса кӗртекен Федьӑна тӳпкесе илчӗ, шкап патне ыткӑнчӗ, шавланине илтсе пуҫне кӑларнӑ Матренӑна хӗнесе илчӗ, каллех шкап патне ыткӑнчӗ, Верочка пӳлӗмне ыткӑнчӗ, тепӗр минутран шкап патне чупса тухрӗ, каллех Верочка пӳлӗмне чупса кайрӗ, унта нумайччен тӑчӗ, унтан вара, вӑрҫа-вӑрҫа, пӳлӗмсем тӑрӑх ҫӳреме пуҫларӗ, анчах ӑна хӗнеме никам та ал айӗнче пулмарӗ: Федя вараланчӑк пусма ҫине тухса тарчӗ, Матрена, Верочка пӳлӗмӗн ҫурӑкӗнчен пӑхрӗ те, Марья Алексевна хӑпарнине курса, питӗ хытӑ тарчӗ, кухньӑна лекеймерӗ, спальнӑна, Марья Алексевна кравачӗ айне, пырса лекрӗ, вара хӑйне вӑрҫмасӑр чӗнсе иличчен ҫавӑнтах выртрӗ, ӑна никам та пырса тӗкӗнмерӗ.

Она увидела, что идет домой, когда прошла уже ворота Пажеского корпуса, взяла извозчика и приехала счастливо, побила у двери отворившего ей Федю, бросилась к шкапчику, побила высунувшуюся на шум Матрену, бросилась опять к шкапчику, бросилась в комнату Верочки, через минуту выбежала к шкапчику, побежала опять в комнату Верочки, долго оставалась там, потом пошла по комнатам, ругаясь, но бить было уже некого: Федя бежал на грязную лестницу, Матрена, подсматривая в щель Верочкиной комнаты, бежала опрометью, увидев, что Марья Алексевна поднимается, в кухню не попала, а очутилась в спальной под кроватью Марьи Алексевны, где и пробыла благополучно до мирного востребования.

XXII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed