Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ӳтне (тĕпĕ: ӳт) more information about the word form can be found here.
Патша ятне чысласа хисеплемелле-и те шӑматкуна мӑшкӑлламалла е, шӑматкуна тытса, аҫун ӳтне йытӑсене ҫитермешкӗн хӑвармалла?

Почтить ли память царя и осквернить субботу или соблюсти субботу, но оставить труп твоего отца на съедение собакам?

XII сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Ӑна-кӑна чылай куркаланӑ Любишкин та, Маринӑн тӗреклӗ те шап-шура ӳтне курнипе куҫӗ-пуҫӗ алчӑраса кайнӑскер, ытла хытӑ тӗлӗннипе мӑкӑртаткаласа каялла чакрӗ:

Даже видавший виды Любишкин, ослепленный мощью и белизной Марининого тела, попятился, пораженно бормоча:

30-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Акӑ ҫакна шӑршламастӑн-и! — Марина кӗпи аркине ҫӗклесе ӑна Любишкин сӑмси умӗнче варкӑштарчӗ, ҫав хушӑра шупка-хӗрлӗн курӑнакан мӑнтӑркка та тӗксӗмрех чӗркуҫҫи кукрисене тата хӑйма пек сарӑрах тӗслӗ тӗреклӗ те тачка ӳтне ҫиҫтерсе кӑтартрӗ.

— А вот этого ты не нюхал?.. — Марина на секунду высоко подняла подол, махнула им перед носом Любишкина, сверкнула матовой округлостью розоватых колен и сливочной желтизной своего мощного и плотного, как сбитень, тела.

30-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Анчах Сет Озирис ӳтне каллех никама систермасӗр вӑрлать, вунтӑватӑ пая касса уйӑрса, ӑна Турипе Анатри Египетӑн мӗнпур хулисемпе ялӗсем тӑрӑх сапаласа ярать.

Но Сет опять тайно похищает тело Озириса, разрезает его на четырнадцать частей и рассеивает их по всем городам и селениям Верхнего и Нижнего Египта.

X сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Тунсӑхлӑн тилмӗрсе те куҫҫулӗ тӑкса, пӗтӗм ҫӗр тӑрӑх шыраса ҫӳрет Изида, халь ҫеҫ Гора ҫуратнӑскер, хӑй упӑшкин ӳтне, вӑрахчен тупаймасть.

Изида, только что родившая Гора, в тоске и слезах разыскивает по всей земле тело своего мужа и долго не находит его.

X сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Икӗ аяккинче аптекӑран илнӗ икӗ банка ӳтне сӗлӗх пекех ӗмсе лартнӑ.

По бокам пиявками торчали две аптекарские банки.

17-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Икӗ аяккинче аптекӑран илнӗ икӗ банка ӳтне сӗлӗх пекех ӗмсе лартнӑ.

По бокам пиявками торчали две аптекарские банки.

17-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

«Ҫук, — терӗ, йӗрсе ярса, — куна тума пултараймастӑп эпӗ… Хамӑн атте ӳтне пеместӗп».

«Нет, я не могу сделать этого… Не буду стрелять в труп моего отца».

V сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

— Старик ӳтне эпӗ йывӑҫ патне тӑратрӑм та тӑвансенчен кашнинех хӑйсен уххисемпе йӗпписене патӑм.

— Я поставил труп старика у дерева и дал каждому из братьев их луки и стрелы.

V сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

— Йывӑҫ патне эпӗ аҫӑр ӳтне тӑратса хума хушӑп.

Я прикажу поставить у дерева труп вашего отца.

V сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Начартарах куҫлӑ, сӳрӗкрех ҫаврӑнкалакан парти райкомӗн секретарӗ сӗтел хушшине кӗрсе ларчӗ, Давыдов ҫине хӑяккӑн пӑхса илчӗ, куҫӗсем айӗнче тӑртанса тӑракан ӳтне пӗр ҫӗрелле пӗркелентерсе, унӑн докуменчӗсене вулама тытӑнчӗ.

Секретарь райкома партии, подслеповатый и вялый в движениях, присел к столу, искоса посмотрев на Давыдова, и, жмурясь, собирая под глазами мешковатые складки, стал читать его документы.

2-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ҫывӑхран вӗлтлетсе иртсе каякан хитре пикесен ҫинҫе те тӑп-тӑпӑл ӳтне ҫисе ярас пек пӑхакан куҫӗсем унӑн ҫунаҫҫӗ.

Ее глаза горят, жадно обнимая мелькающие мимо тонкие крепкие тела красавиц.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Халӗ ӗнтӗ вӑл унӑн кӑкӑрне турта-турта ҫурать, ӳтне каскалать, юнне ӗҫет, ирӗксӗрлет, ним курмасӑр, выҫӑпа антӑхнӑн, ҫав хӗрарӑмшӑн ҫапӑҫать.

И сейчас рвет ей груди, режет мясо, пьет кровь, насилует и слепо, голодно, неустанно дерется над ней и за нее.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Вӗтӗ шӑлӗсене кӑтартса, унӑн амӑшӗ, тӑван ачин ӳтне ыталанӑ аллине секундлӑха та вӗҫертмесӗр, тепӗр аллипе хӑйӗн асапне курма пынисем тӑсакан патаксемпе зонтиксене пӗр вӗҫӗмсӗр сире-сире ярать.

Оскалив мелкие белые зубы, его мать, ни на секунду не отрывая руки, обнимающей родное тело, другой рукой все время непрерывно отбивает протянутые к ней палки и зонтики зрителей ее мук.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Тигр пуҫне хутлатать, куҫне салхуллӑн чарса пӑрахать те, тавӑрас кӑмӑлпа ҫуннӑ ӳтне сасартӑк пӑрлӑ ҫумӑрпа ҫапнӑ пек, пӗтӗм кӗлеткипе, лӑпкӑн ҫеҫ хумханса, каялла чакать.

Тигр втягивает голову в плечи, тоскливо расширяет глаза и волнисто, мягко подается всем телом назад, точно его кожу, воспламененную жаждой мести, вдруг облили ледяным дождем.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Йӗри-тавралӑх пӗтӗмпех, хӑйӗн килпетсӗр ӳтне ҫарамаслантарса, намӑссӑрланса, ҫиҫсе-ҫуталса тӑрать.

Все вокруг нагло блестит, обнажая свое скучное уродство…

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Ача пӗчӗк сарӑ ӳтне чӗтретсе кӑшкӑрать, — амӑшӗ ун сассине илтмест, вӑл тапаҫланнине туймасть…

Ребенок кричит, судорожно подергиваясь маленьким, желтым тельцем, — она не слышит его криков, не чувствует ударов…

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.

Ачи амӑшӗн ҫемҫелсе кайнӑ выҫӑ ӳтне пӳрнисемпе чӗрмелесе ҫухӑрать, амӑш кӑкӑрне пичӗпе сӗртӗнет, тутине чаплаттарса илет, самантлӑха кӑшкӑрма чарӑнать те, каллех ҫӗнӗ вӑйпа хытӑрах ҫухӑрса ярать, алли-урисемпе тапаҫланма тытӑнать.

Ребенок кричит, царапая пальцами вялое, голодное тело матери, тычется в него лицом, чмокает губами, на минуту умолкает, вновь кричит с большей силой, бьет руками и ногами грудь матери.

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.

Пылчӑк — стихия, вӑл ҫурт стенисене, чӳрече кантӑкӗсене, ҫын тумне, унӑн ӳтне, пуҫ мимине, ӗмӗчӗсемпе шухӑшне — пӗтӗмпех витсе хупӑрласа хунӑ…

Грязь — стихия, она пропитала собою все: стены домов, стекла окон, одежды людей, поры их тела, мозги, желания, мысли…

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.

Вӑл, Ылттӑн вӑйӗпе пурнӑҫа пырса кӗнӗскер, Ылттӑнпа чӗрӗлнӗскер, этеме эрешмен карти пек ҫавӑрса илнӗ те, ун сассине хупласа, нервисемпе пуҫ мимине ӗмсе, ӳтне кӑшласа тӑрать; чӗмсӗр чулсем ҫине таянса, хӑйӗн сӑнчӑрне тӑснӑҫем тӑсса, ӳснӗҫем ӳссе пырать вӑл.

Вызванное к жизни силою Золота, одушевленное им, оно окружает человека своей паутиной, глушит его, сосет кровь и мозг, пожирает мускулы и нервы и растет, растет, опираясь на безмолвный камень, все шире раскидывая звенья своей цепи.

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed