Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Тӳпенелле the word is in our database.
Тӳпенелле (тĕпĕ: тӳпенелле) more information about the word form can be found here.
Врач тӳпенелле пӑхрӗ, унтан, куҫӗсене алли ҫине куҫарчӗ те, кӑшт тытӑнчӑклӑрах калаҫма пуҫларӗ:

Врач посмотрел на небо, перевел взгляд на свои руки и, насупившись, заговорил:

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Пальти тӳмисене вӗҫертсе янӑ хӗр ҫаплах ҫул ҫинче тӑрать, тӳпенелле пӑхать.

Девчушка в распахнутом пальто по-прежнему стоит на дороге и смотрит в небо.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Мӑрьесенчен сенкер тӳпенелле кӑвак тӗтӗм йӑсӑрланса хӑпарать.

Из труб к голубому небу стремился сизый дымок.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫӗршӗннӗ сӑрӑ хӑмасемпе хӗресле ҫапса питӗрнӗ чӳречесен тӗттӗм шӑтӑкӗсене, тӗрленӗ хашакасен ванчӑкӗсемпе кивелнӗ пӳрт тӑррине, унта сарӑ анра ҫарӑкӑн имшер тунисем тӳпенелле туртӑннине курсан, унӑн чунӗ тӳсме ҫук хытӑ ыратса кайрӗ…

Криком кричала его душа, пока смотрел он на темные провалы окон, забитые крест-накрест серыми полуистлевшими досками, на обломки резных наличников, обветшалую крышу, где взошли и тянулись к небу желтые хилые кустики сурепки…

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хутор унчченхинчен нимӗн те улшӑнман: ҫӳллех мар тӑрӑллӑ кирпӗч чиркӳ ылтӑн тӗсӗ пӗте пуҫланӑ хӗресне ҫав-ҫавах кӑвак тӳпенелле кӑнтарса ларать, пупсемпе купцасен кӗрӗс-мерӗс ҫурчӗсем ӗлӗкхи пекех хутор плацне тӑвӑрлатаҫҫӗ.

Хутор был все тот же: так же поднимала к голубому небу вылинявший позолоченный крест невысокая колоколенка кирпичной церкви, все так же теснили хуторской плац кряжистые поповские и купеческие дома.

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Анчах ун ятне панӑ ката пурӑнать, юмансемпе караичсен тӗксӗм симӗс тураттисене тӳпенелле кармаштарать.

А перелесок, названный его именем, живет, тянет к небу темно-зеленые кроны дубов и караичей.

LXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Чуна тӑвӑнтарса, ҫав тери вичкӗннӗн ӳлесе ҫитнӗ снаряд сасси ӑна ҫиҫӗм пек хӑвӑрт татӑлнӑн туйӑнчӗ; ҫав кӗске самант хушшинче вара тӳпенелле питӗ сасартӑк хура пӗлӗт катрамӗ ывтӑнса хӑпарчӗ, урӑм-сурӑм хӑватлӑ вӑй пырса ҫапнипе ҫӗр чӗтренсе илчӗ, лашан малти урисем таҫта тӗпсӗр авӑра анса кайнӑ пек пулчӗҫ…

Ему показалось, что гнетущий, достигший предельного напряжения скрежет на какую-то сотую долю секунды оборвался, и вот в эту-то сотую секунды перед глазами его дыбом встало взметнувшееся черное облако, от сокрушающего удара задрожала земля, передние ноги коня как будто провалились куда-то…

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Алешкӑн вилсе кайнӑ чух йӗрсе пӑрахнӑ шурӑ шӑллӑ ҫӑварӗнче яланлӑхах хаяр тарӑху хытса ларнӑ, анчах ҫурри хупӑ куҫӗсем сенкер тӳпенелле, ҫеҫенхир ҫийӗн юхса иртекен шурӑ пӗлӗт ҫинелле, лӑпкӑн, темле салхуллӑ шухӑша путнӑ чухнехи пек пӑхнӑн туйӑнаҫҫӗ…

В мертвом оскале белозубого Алешкиного рта навек застыла лютая злоба, но полубеневшие глаза глядели на синее небо, на проплывавшее над степью облачко со спокойной и, казалось, грустной задумчивостью…

LI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унтан вӑл аялалла персе анӗ, хӑйӗн ҫулӗ ҫинчи лутра кӳкен тӗмӗсене, ҫыран ҫумнелле именчӗклӗн йӑпшӑннӑ катӑркас йывӑҫҫине хуҫса антарӗ, тӳпенелле мӑкӑрланса вӗҫекен юр тусанӗн кӗмӗл аркине хӑй хыҫҫӑн сӗтӗрсе, янӑравлӑн та ҫемҫен ҫыран тӗпне хаплатса ӳкӗ…

И тогда, влекомая вниз, с глухим и мягким гулом низринется она, сокрушая на своем пути мелкорослые кусты терновника, ломая застенчиво жмущиеся по склону деревца боярышника, стремительно влача за собой кипящий, вздымающийся к небу серебряный подол снежной пыли…

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Икке пайланнӑ ушкӑн, ҫӑварне тӳпенелле карса хунӑ авӑр патӗнчен аякран ҫаврӑнса иртсе, хутор еннелле ҫывхарса килчӗ.

Раздерганная толпа приближалась к хутору, далеко обогнув черное, глядевшее в небо жерло полыньи.

XV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Бунчук чӗнмерӗ, якорь ҫинчи тральщикрен каҫхи шуҫӑмпа кӑварланса хӗмленекен тӳпенелле прожекторӑн пас тытнӑ пек шуррӑн йӑлтӑртатса кармашнӑ ҫути ҫине вӑл пӗтӗм чунӗпе килленсе пӑхса пычӗ.

Бунчук не ответил, любуясь на оранжевый, посыпанный изумрудной изморозью щупалец прожектора, рукасто тянувшийся от стоявшего на якоре тральщика к вершине вечернего, погоревшего в закате неба.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Пурте пуҫӗсене ирӗксӗрех тӳпенелле ҫӗклеҫҫӗ.

Все невольно подняли головы к небу.

Хир, аслӑ хир // Георгий Ефимов. Сергей Алексеев. Гришатка Соколовӑн пурнӑҫӗпе вилӗмӗ: повесть. Георгий Ефимов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 83 с.

Кӑйкӑрсене ирӗк тӳпе кирлӗ, вӗҫсӗр-хӗрсӗр ирӗклӗх кирлӗ вӗсене! — Пугачев аллисене сарать, унтан ҫӳлелле, кӑвак тӳпенелле ҫӗклет.

Соколам вольное небо, ширь им, простор им и вечность, — Пугачев вскинул руки, простер их вверх в синеву, к небу.

Хир, аслӑ хир // Георгий Ефимов. Сергей Алексеев. Гришатка Соколовӑн пурнӑҫӗпе вилӗмӗ: повесть. Георгий Ефимов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 83 с.

Вӗсем ҫинче, шурӑ кӑпӑк евӗр хӑпартланса, пӗлӗт шӑвӑнать, ҫӗр ҫинчен пӗлӗтелле, куҫпа виҫейми тӳпенелле, ҫилпеле хумханса, ҫип-ҫинҫе эрешмен карти ҫиппи вӗҫсе ҫӗкленет.

Над ними белопенной пышной грудью висело облако, и к нему, в немыслимую высоту, стремилась от земли нежнейшая, волнуемая ветром нитка паутины.

17 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Наталья тӳпенелле, куҫпа ытамлама ҫук ҫӑлтӑрсен ушкӑнӗ ҫине, хӑйсем ҫийӗн юхса иртекен пӗлӗтсен тӗксӗм мӗлке евӗрлӗ пӗркенчӗкӗ ҫине пӑхать, нимӗн чӗнмесӗр выртать.

Наталья глядела вверх на недоступное звездное займище, на тенистое призрачное покрывало плывущей над ними тучи, молчала.

5 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Садсенче ҫулҫӑсем хӑвӑрт саралса тӑкӑнчӗҫ, ҫаралса юлнӑ йывӑҫсем сивӗ те пӗлӗтлӗ тӳпенелле салхуллӑн кӑнтса лараҫҫӗ.

Быстро пожелтели и осыпались листья в садах, — голые деревья грустно смотрели на остуженное, пасмурное небо.

I // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Манӑн унта нимӗн тума та каймалли ҫук, — тӳпенелле ҫаплах шухӑшлӑн пӑхса ответлерӗ Евсей.

— А мне туда ехать нечего, — все так же глядя в небо, ответил Евсей.

XIX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ҫывӑхри вӗтлӗхре икӗ лашан тӗксӗм ҫурӑмӗсем курӑнса кайрӗҫ, йӗп-йӗпе тарланӑ, сывлӑш ҫитменнипе хытӑ аптранӑ Федор Лукич вӗсем патне аран-аран ҫитрӗ те ӑнсӑртран Евсее тӗл пулчӗ, вӑл тӗмӗ айне сарнӑ бурка ҫинче тӳпенелле шухӑшлӑн пӑхса выртать.

Вблизи, чернея спинами, виднелись в кустарнике две лошади, и Федор Лукич, обливаясь потом и задыхаясь, еле-еле подошел к ним и случайно набрел на Евсея, — тот лежал под кустом на раскинутой бурке, задумчиво глядя в небо.

XIX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ҫак темшӗн аса килсе кӗнӗ сӑмахсене вӑл темиҫе хут ӑшра каларӗ, унӑн яп-яка хырса тасатнӑ питӗнче кулӑ сӳнме пӗлмест; ыйӑхран вӑрансан ху кӗҫех атте пуласси ҫинчен шухӑшлама епле лайӑх-ха, шутларӗ вӑл, вара ӑна йӗри-тавра кам пур — пурте ун ҫине пӑхнӑ пек, пурин пичӗсем те хӑйӗн пекех телейлӗ кулӑпа ҫуталса тӑнӑ пек туйӑнать; хӗвел пайӑркисем чӳрече кантӑккисем ҫинче нихҫан та паянхи пек йӑлтӑртатса ҫуталман; тап-таса та кӑн-кӑвак тӳпенелле кармашса ларакан йывӑҫсем темшӗн ӗнерхинчен ҫӳллӗрех та лапсӑрккарах пулнӑ; такам ҫӑра пылпа сапнӑ пек ҫутӑ-сарӑ тӗслӗ пиҫсе ҫитнӗ абрикоссем шутсӑр нумай ҫакӑнса тӑракан турат хӳме урлӑ усӑнса аннӑ, анчах Сергее ҫав турат хӑйне евӗрлӗ кулса ӑна пуҫ тайнӑн туйӑнать; турат ҫинче абрикосран та пысӑк мар ылтӑн мӑйлӑ кайӑк ларать.

Он мысленно повторял эти пришедшие на ум слова, и улыбка не сходила с его свежего, чисто выбритого лица; как же хорошо, — рассуждал он, — проснуться и думать, что скоро станешь отцом; ему казалось, что солнечные блики еще никогда так не вспыхивали на стеклах окон, как сегодня; деревья на фоне чистого синего неба были и выше и пышнее, нежели вчера; к забору клонилась ветка, вся усыпанная созревшими абрикосами, янтарно-желтая, точно облитая густым пчелиным медом, а Сергею думалось, что она кланяется ему с какой-то своей доброй улыбкой; на ветке примостилась птичка величиной с абрикосину, с золотистой шейкой.

XIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Аллине пуҫ айне хурса тата ҫӗмелтен тухса тӑракан тутлӑ шӑрша туйса, Евсей нумай ҫӑлтӑрсемлӗ хура тӳпенелле шухӑшлӑн пӑхса выртрӗ, унӑн ҫывӑрса каяс килет, анчах ыйӑх килмест.

Положив руки под голову и чувствуя приятный запах, исходящий от копны, Евсей задумчиво смотрел на темное небо, густо-густо унизанное звездами; ему хотелось уснуть, а сна не было.

XI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Страницăсем:

Menu

 

Statistics

...more detailed