Шырав

Шырав ĕçĕ:

Уйӑх the word is in our database.

Уйӑх (тĕпĕ: уйӑх) more information about the word form can be found here.

Вара уйӑх пӗлӗте урлӑ пӗкӗ пек авӑнчӑк ҫулпа хӑвӑрт шуса каҫрӗ те пӗлӗт асамат кӗперӗ пек ялкӑшса кайрӗ, ҫӑлтӑрсем ҫӗр ҫине тӑкӑна пуҫларӗҫ, Кубань шывӗ те хӑй ҫыранӗсенчен тухнӑн, вӑрман шиклӗн кӗрлесе ларнӑн, ҫеҫенхире темиҫе ҫӗрте пушар хыпса илнӗн туйӑнчӗ…
Луна вдруг описала дугу, и в небе загорелась радуга, посыпались звезды, и казалось ему, будто Кубань вышла из берегов, забурлила, зашумел лес, а в степи вспыхнули пожары…

XXII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Вӑрман хыҫӗнчен паҫӑрах уйӑх тухнӑ, йывӑҫсенчен ӳкекен мӗлкӗсем пӗтӗм шыва хупларӗҫ.
Из-за леса давно вышла луна, и тень от деревьев покрыла всю реку.

Шӑршӑ персе тӑракан помидор йӑранӗ ҫине пӗшкӗнсен, Ҫемен хӑвӑртрах каҫ пуласса кӗтсе, Анфисӑпа пӗрле киле таврӑнасси ҫинчен, шыв хӗрринчи вӑрман ҫине уйӑх тухасси ҫинчен шухӑшланӑ…
Нагибаясь над пахучей помидорной ботвой, Семен с нетерпением ждал вечера и думал о том, как они с Анфисой будут идти домой, как над лесом за рекой встанет луна…

Уйӑх ытла пурӑнать ӗнтӗ Ҫемен станицӑра, ку вӑхӑта вӑл ахаль ларса ирттермен, анчах ӑна вак-тӗвек ӗҫсем хурлантарнӑ кӑна…
Живя в станице вот уже более месяца, Семен не сидел без дела, но пустяковые дела нагоняли на него тоску.

Ирина ҫывӑрнӑ, шупка уйӑх ун ҫамкине, минтер ҫинче выртакан хулӑн ҫивӗтне ҫутатнӑ…
Ирина спала, слабый свет луны освещал ее лоб, темную, лежавшую на подушке косу…

XX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Чӳречерен уйӑх курӑнать.
В окно была видна луна.

Федор Лукич вырӑнне ҫын кирлӗ», — тенине аса илчӗ те, вал инҫетре уйӑх ҫутипе ялтӑрса тӑракан ҫӳллӗ кӑтра йывӑҫ ҫине пӑхрӗ.
Надо заменить Федора Лукича», — вспомнил он их и посмотрел на высокое и пышное дерево вдали, залитое лунным светом.

Каҫхи таса тӳпере катӑлнӑ уйӑх тӑнӑ, пӳртсенчен, йывӑҫсенчен урама урлӑ вӑрӑм мӗлкесем ӳкнӗ.
На чистом вечернем небе стоял ущербный месяц, от хат, от деревьев далеко на улицу выползли тени.

Килни уйӑх та ҫитрӗ, эпир куҫ тулли курман та-ха ӑна.
Месяц как дома, а мы его еще и в глаза как следует не видели.

Тӗттӗм урампа (уйӑх хӑпарайман-ха) утнӑ май, Сергей ҫапла шухӑшларӗ:
Шагая по темной улице (луна еще не взошла), Сергей думал:

X сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Сергей йӑл кулчӗ, Иринӑна, уйӑх ҫутатнӑ сӑрта аса илчӗ, анчах ним те чӗнмерӗ…
Сергей вспомнил Ирину, курган, залитый лунным светом, и ничего не ответил…

— Уйӑх ҫутипе ҫуталса тӑракан сӑрта, Иринӑна аса илчӗ Сергей…
— Сергей вспомнил курган в лунном свете, Ирину.

IX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ту хыҫӗнчен шурӑмпуҫ ҫути тухрӗ, уйӑх ҫути шупкалчӗ — Сергей Иринӑпа сывпуллашрӗ те пӳлӗмне кӗчӗ.
Из-за горы вставала заря, и свет луны тускнел — Сергей простился с Ириной и вошел в комнату.

Ирина куҫне уҫрӗ — куҫӗсем уйӑх ҫутинче кӑвак пек курӑнчӗҫ.
Ирина посмотрела на Сергея и улыбнулась.

Вӑл, курӑк сарнӑ урайне чӗрне вӗҫҫӗн пусса, Марфа ҫывӑракан кровать умӗнчен ерипен иртсе кайрӗ; уйӑх ҫути чӳречерен кӗрсе, карчӑкӑн кӑвак ҫӳҫне кӗмӗл тӗссемпе ҫутатать…
На цыпочках, неслышно ступая по мягкому настилу травы, он прошел мимо кровати, на которой спала Марфа; луна светила в окно и щедро серебрила ее седую голову…

Сергей сиксе тӑрса ларчӗ, мӗн курнипе хӗпӗртерӗ те, хӑрарӗ те: ун умӗнче, аташнӑ чухне куҫа курӑннӑ пек, Ирина тӑра парать, пӗлӗт хыҫӗнчен тухнӑ уйӑх унӑн шурӑ кӗпе тӑхӑннӑ ҫӳллӗ те яштака пӳне ҫутатать, куҫӗсем йӑлтӑртатаҫҫӗ.
Сергей поднял голову: перед ним, как привидение, стояла Ирина в белом платье, и луна, уже выглянувшая из-за туч, озаряла всю ее, высокую, стройную, с живыми, блестящими глазами.

Станица уйӑх ҫутинче юмахри пек хитре курӑнса кайрӗ, ӑна нимӗнпе танлаштарма та ҫук.
А станица в лунном сиянии казалась такой сказочной, что ее нельзя было ни с чем сравнить.

VII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Уйӑх пӳртсем тӑррипе, пахчасен ҫийӗпе ерипен шурӗ, ҫӳллӗ шупка тӳпере пӗр ҫӑлтӑр та курӑнмасть.
Луна давно гуляла над крышами домов, над садами, и высокое бледное небо было без звезд.

Амӑшӗпе хӗрӗ уйӑх ҫутипе ҫуталнӑ чӳрече умӗнче чылайччен ларчӗҫ.
Мать и дочь долго еще сидели у освещенного луной окна.

Уйӑх ҫутипе ҫуталса тӑракан чӳрече сакки ҫине пуҫне хурса, макӑрса ячӗ.
Склонила голову на освещенный луной подоконник и расплакалась.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics