Шырав

Шырав ĕçĕ:

Хӗрлӗ the word is in our database.

Хӗрлӗ (тĕпĕ: хӗрлӗ) more information about the word form can be found here.

Пичӗ унӑн ним шухӑшсӑрскер, кӑвак паллӑсемлӗскер, питҫӑмартийӗнче хӗрлӗ ҫӳҫ тӗмиллӗ шӗпӗн пур, вӑя ҫав ҫӳҫ пӗрчисене йӗп пек пӗтӗрсе ҫӳрет.
Лицо у него пустое, в сизых пятнах, на одной щеке бородавка с кустиком рыжих волос, он их закручивает в иголку.

V. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Пароход хыҫҫӑн вӑрӑм буксирпа баржа пырать, вӑл та хӗрлӗ тӗслӗскер, ӑна палуба ҫинчен тимӗр решеткепе хупланӑ, решетке ӑшӗнче — суд туса урӑх ҫӗре пурӑнма тата катӑргӑна янӑ ӑристансем пыраҫҫӗ.
За пароходом на длинном буксире тянется баржа, тоже рыжая; она прикрыта по палубе железной клеткой, в клетке — арестанты, осуждённые на поселение и в каторгу.

Кӑвакӑн курӑничченех хырса янӑ тем пысӑкӑш сӑн-питне сӑмса таврашӗнче хӗрлӗ вӗт юн тымарӗсем хупласа илнӗ, тачка хӗрлӗ-кӑвак сӑмсийӗ усси патнелле анатчӗ, аял енчи тута хӗрри йӗрӗннӗ пекле, йывӑррӑн усӑнса аннӑ, ҫӑвар кӗтессинче пирус мӑкӑрланса, ҫыпҫӑнса тӑратчӗ.
Его огромное, досиня выбритое лицо было покрыто около носа сплошной сетью красных жилок, пухлый багровый нос опускался на усы, нижняя губа тяжело и брезгливо отвисла, в углу рта приклеилась, дымясь, папироса.

— Выляма хутшӑннӑшӑн пӗр пус, — мӑнкӑмӑллӑн каларӗ шатра питлӗ те хӗрлӗ ҫӳҫлӗ ҫынӗ.
— Копейку за вход в игру, — гордо заявил рябой и рыжий человек.

IV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Тепӗр чӳрече витӗр эпӗ пӗр сухаллӑ мӑн ҫын хӗрлӗ кофтӑллӑ хӗрарӑма чӗрҫи ҫине лартса, ачана сиктернӗ пек, сиктерсе ларнине куртӑм, хӑй ҫӑварне кара-кара ярса, куҫӗсене чарса пӑрахса, темскер юрлатчӗ пулмалла.
В другом окне я подсмотрел, как большой бородатый человек, посадив на колени себе женщину в красной кофте, качал её, как дитя, и, видимо, что-то пел, широко открывая рот, выкатив глаза.

Фасад пӑсӑлнине хӗрлӗ карандашпа паллӑ туса вӑл мана татах хут пачӗ.
Отметив красным карандашом разрушения фасада, он дал мне ещё бумаги.

Вырӑнӗ калама ҫук кичемлескер, пылчӑклӑскер; кӗркунне ҫӳпӗллӗ тӑм тӑпрана ытла та сӑнсӑрлатса пӑрахнӑ, ӑна урасем ҫумне ҫыпҫӑнакан хӗрлӗ сӑмала пек туса хунӑ.
Место донельзя скучное, нахально грязное; осень жестоко изуродовала сорную глинистую землю, претворив её в рыжую смолу, цепко хватающую за ноги.

Тӳлек те пӑтранчӑк Ока шывӗ ҫинчен тӳлек ҫил тӗлӗрнӗ пек вӗрет; сывлӑм ӳкнипе йывӑрланнӑ сарӑ тӑрӑллӑ чечексем чӳхенкелесе лараҫҫӗ, кӑвак колокольчик вӑйсӑррӑн ҫӗр ҫумнелле усӑнса аннӑ, тӗрлӗ тӗслӗ бессмертниксем сахал ҫимӗҫ тӑвакан ҫерем ҫинче типпӗн карӑнса тӑраҫҫӗ, «ҫӗрлехи хитре чечек» гвоздика хӑйӗн хӗрлӗ ҫӑлтӑрӗсене уҫать.
Тихий ветер сонно веет с тихой, мутной Оки, качаются золотые лютики, отягчённые росою, лиловые колокольчики немотно опустились к земле, разноцветные бессмертники сухо торчат на малоплодном дёрне, раскрывает алые звезды «ночная красавица» — гвоздика…

III. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Акӑ, эпир виҫсӗмӗр те тул ҫутӑлнӑ чухне симӗс кӗмӗл тӗслӗ сывлӑмлӑ уйпа утатпӑр; пирӗнтен сулахай енче, Ока шывӗн леш енче, Дятловой тусен хӗрлӗ тӗслӗ аяккисем тӗлӗнче, шурӑ Чулхула тӗлӗнче, симӗс пахчасен тӳписем хушшинче, ылттӑн тӗслӗ чиркӳ тӑррисем хушшинче, вырӑссен кахалтарах хӗвелӗ васкамасӑр тухать.
Вот и мы трое идём на рассвете по зелёно-серебряному росному полю; слева от нас, за Окою, над рыжими боками Дятловых гор, над белым Нижним-Новгородом, в холмах зелёных садов, в золотых главах церквей, встаёт не торопясь русское ленивенькое солнце.

Вутӑ ӑшӗнче шӑшисем кӑштӑртатаҫҫӗ, ҫуначӗсем ҫинче пӑт-пӑт хура пӑнчӑллӑ хӗрлӗ кӑпшанкӑсем чупаҫҫӗ.
В дровах шуршат мыши, бегают красненькие букашки с чёрными точками на крыльях.

Лавка тытакан арӑмӑн ывӑлӗ Валек, пӗр ҫирӗм ҫула ҫитнӗ хӗрлӗ сӑнлӑ самӑр каччӑ пырса тӑчӗ, эпир тавлашнине итлекелерӗ те каларӗ:
Подошёл сын лавочницы, Валёк, толстый, румяный парень лет двадцати, послушал наш спор и сказал:

II. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Чӑптаҫӑ арӑмӗ пӗчӗк пӳрт пек туйӑнать, кӑкӑрӗ унӑн крыльца евӗрлӗ малалла тухса тӑрать; симӗс тутӑр ҫыхса картласа илнӗ хӗрлӗ питне пӑхсан, маччари чӳрече аса килет, хӗвел ҫутти ҫапнӑ чухне ҫав чӳрече мӗнле туйӑнать, ҫавӑн пекех туйӑнать ун пичӗ те.
Она похожа на маленький дом, грудь у неё выпятилась, подобно крыльцу; красное лицо, прикрытое и срезанное зелёным платком, напоминает слуховое окно, в час, когда стёкла его отражают солнце.

Ман ҫумра хӗрлӗ йытӑ сӗнкӗлтетсе пырать, тилӗ пуҫӗ евӗрлӗ пуҫлӑскер, тата айӑплӑн пӑхакан кӑмӑллӑ куҫлӑскер.
Около меня тряслась рыжая собака с лисьей мордой и добрыми виноватыми глазами.

Хӗвел ҫап-ҫутӑ ҫутатать, ҫӳлте пӗлӗтсем шурӑ кайӑксем пек ишсе пыраҫҫӗ, эпир Атӑл урлӑ каҫлӑхсем ҫийӗпе утатпӑр, кӗрлет, ҫӳлелле ҫӗкленет пӑр, каҫлӑх хӑмисем айӗнче шыв чӑмпӑлт-чӑмпӑлт тутарать, ярмӑнкӑри аш пек хӗрлӗ собор тӑрринче ылттӑн хӗрессем ялкӑшаҫҫӗ.
Ярко светит солнце, белыми птицами плывут в небе облака, мы идём по мосткам через Волгу, гудит, вздувается лёд, хлюпает вода под тесинами мостков, на мясисто-красном соборе ярмарки горят золотые кресты.

I. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Каларӑм эпӗ ӑна, хӗрлӗ усала…
Говорила я ему, рыжему бесу…

Хуҫасӑр пуҫне магазинта ман тӑван, Якку куккан Саши тата аслӑ приказчик — пит ҫыпӑҫма пӗлекен, хӗрлӗ питлӗ, ҫивӗч ҫын — сутӑ тӑватчӗ.
Кроме хозяина, в магазине торговал мой брат, Саша Яковлев, и старший приказчик — ловкий, липкий и румяный человек.

Эпӗ статуй мӗн иккенне пӗлместӗп, алӑсене хыҫмасӑр та тӳсме пултараймастӑп: икӗ алла та чавса таран пӑч-пӑч хӗрлӗ шатрасем тата кӗсен тапса тухнӑ, вӗсене кӑрчанкӑ пыйти пӗтерет ҫеҫ.
Я не знаю, что такое статуй, и не могу не чесать рук, — обе они до локтей покрыты красными пятнами и язвами, их нестерпимо разъедает чесоточный клещ.

Нӑхтисене тӗрленӗ, пуҫӗсенче хӗрлӗ ярапасем — пӑхсан куҫ савӑнтӑр.
Недоуздок расшит и с красными кисточками — чтоб глаз радовался.

40 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Ҫунаттисенче, спицӑсем ҫинче пурҫӑн ҫиппи пек хӗрлӗ йӗрсем.
По краю задка, по крыльям и по спицам колес — красные линии, тонкие, словно шелковые нитки.

Партизансем кӗтмен ҫӗртен тапӑннипе ҫухалса кайнӑ нимӗҫсемпе жандармсем чухӑммӑнах переҫҫӗ, пӗлӗтелле хӗрлӗ ракетӑсем кӑлара-кӑлара яраҫҫӗ.
Застигнутые врасплох немцы и жандармы стреляли наугад и пускали в небо красные ракеты.

39 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics