Шырав

Шырав ĕçĕ:

Хӗрлӗ the word is in our database.

Хӗрлӗ (тĕпĕ: хӗрлӗ) more information about the word form can be found here.

Пушӑ хир хӑйӑрӗсем тӑрӑх хӗрлӗ хӗвел айӗнче тискер кайӑксем иртсе пыраҫҫӗ.
По песку пустыни под красным солнцем проходили звери.

Вӑрттӑн алӑк хыҫӗнче вӗсем мӗн тупрӗҫ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Хӑйӑрлӑ пушӑ хир тӑрринче хӗрлӗ хӗвел курӑнчӗ.
Показалось красное солнце над песчаной пустыней.

Унӑн пуҫӗ патӗнче пӗр шавсӑр хӑлтӑ тӑпра ҫӗкленчӗ, хӗрлӗ ураллӑ ҫап-ҫутӑ арлан сиксе тухрӗ, виҫӗ хутчен ҫухӑрнӑ пек сасӑпа апчхулатрӗ те ҫапла каларӗ:
Около его головы бесшумно поднялся рыхлый бугорок земли, вылез бархатный крот с розовыми ладонями, пискляво чихнул три раза и сказал:

Буратино хӑйӗн пурӑнӑҫӗнче пуҫласа питех те пысӑк хуйхӑна кӗрсе ӳкет, анчах ӗҫ аванах майлашса каять // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Апатланмаллин алӑкӗ патӗнче пӗр пысӑк автан темӗнле пӗрчӗ, е чӑх-чӗппин типсе ларнӑ пыршӑ татӑкне тупнӑ та, хӑйӗн хӗрлӗ кикирикне мӑнкӑмӑллӑн ҫӳлелле тӑратса, урисемпе чавкаланса чӑхсене йыхӑрса тӑрать:
Около дверей харчевни Буратино подкрался к большому петуху, который, найдя зёрнышко или остатки цыплячьей кашки, гордо встряхивал красным гребешком, шаркал когтями и с тревогою звал кур на угощенье:

Хуть те мӗн пулсан та, Буратино Карабас Барабасран ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне ыйтса пӗлме шут тытать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Артемон хӑйӗн хӗрлӗ чӗлхине тутӑр татӑкӗ пек усса ерипен те ерипен чупма пуҫланине курать.
Он видел, что Артемон уже высунул язык красной тряпкой и скачет всё медленнее.

Вӑрман хӗрринче питех те хӑрушӑ ҫапӑҫу пулчӗ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Вара унтан Карлона виртлесе, ҫинҫе те хӗрлӗ чӗлхе тӑсӑлса тухрӗ.
И высунулся из него, дразнясь, узенький красный язык.

Карло йывӑҫ пукане тӑвать те ӑна Буратино ят парать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Унӑн савӑнӑҫлӑ ҫӳҫ кӑтрийӗсем пит сайраланнӑччӗ, хӑлхисем хӑпартланса тӑратчӗҫ, куҫ шуррисем ҫине тата хыртарса янӑ питҫӑмартисен сафьян пек ӳт-тирӗ ҫинче вӗт-вӗт хӗрлӗ юн тымарӗсен ҫӑра карӑмӗ тухса кайнӑччӗ.
Его веселые кудри сильно поредели, уши оттопырились, на белках глаз и в сафьяновой коже бритых щек явилась густая сеть красных жилок.

XX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Эпӗ астуса илетӗп: Атӑл леш енче вӑрман ҫунмасӑр пӗр ҫул та иртменччӗ пулас; кашни ҫул июльте пӗлӗте тӗксӗм сарӑ тӗтӗм хупласа илет, хӗрлӗ тӗслӗ хӗвелӗ, пайӑркисене ҫухатса, ҫӗр ҫинелле, чирлӗ куҫ пек пӑхать.
Я вспоминаю, что, кажется, не было лета, когда бы за Волгою не горели леса; каждогодно в июле небо затянуто мутно-желтым дымом; багровое солнце, потеряв лучи, смотрит на землю, как больное око.

Куҫ умӗнче — чуна пӑсса тӑракан картинӑччӗ: полицейски хыпаланмасӑр хӑйӗн шинель кӗсъинчен кантра туртса кӑларатчӗ, хаяр пророкӗ парӑнса, ҫӑмлӑ хӗрлӗ аллисене ҫурӑм хыҫнелле тытнӑ та вӗсене ҫыхассине кунӑҫса хӗреслӗ хунӑччӗ.
А перед глазами — тягостная картина: полицейский не спеша вытягивает из кармана шинели своей веревочку, а грозный пророк покорно заложил красные волосатые руки за спину и скрестил кисти их так привычно, умело…

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Йӗпе те хӗрлӗ куҫлӑ, ывӑннипе ҫӑварне карса пӑрахнӑ ватӑ городовой чупса ҫитрӗ, октависта ҫыхса лартнӑ кантра вӗҫне аллине илчӗ тӗ ӑна хуллен хуланалла ҫавӑтса карӗ.
Прибежал еще старенький городовой, с мокрыми красными глазами, с разинутым от усталости ртом, взял в руку конец веревочки, которой был связан октавист, и тихонько повел его в город.

Унпа паллашма ҫӑмӑлччӗ — ӑна ӗҫтерсе ҫитерме ҫеҫ сӗнмеллеччӗ, вӑл пӗр графин эрех тата хӑй юратнӑ апатне — хӗрлӗ пӑр ҫапа пӗҫернӗ вӑкӑр пӗверне пӗр порци ыйтатчӗ; вӑл апат ҫӑвара та пӗтӗм ӑшчикке шутсӑрах ҫунтаратчӗ…
С ним легко было познакомиться, — стоило только предложить ему угощение; он требовал графин водки и порцию бычачьей печенки с красным перцем, любимое его кушанье; оно разрывало рот и все внутренности.

Вӑл картусне пуҫӗ ҫине ватӑ старикле тӑхӑнни тата пурне те кӑтартса, мӑйне ҫыхнӑ хӗрлӗ шарфпа чӗркесе, хӑтланни мана темле лайӑх мар пек туйӑнатчӗ.
Неприятно было смотреть, как он, по-стариковски, натягивает на голову картуз и как, всем напоказ, кутает шею красным вязаным шарфом.

Клещовӗ пурин ҫине те арӑш-пирӗшленсе тӑракан хӗрлӗ куҫ харшийӗсем айӗнчен пӑхса, трактир хуҫине лапкӑн та ҫепӗҫӗн калатчӗ:
А Клещов, поглядывая на всех из-под рыжих клочковатых бровей, спокойно и вежливенько говорил трактирщику:

Пӗчӗк те ырхан Клещов, хӑмӑт ӑсти — пуринчен те лайӑхрах, тата темле ӑраснах аван юрӑсем юрлатчӗ; вӑл чӑмланӑ пек лучӑрканса кайнӑ ҫынччӗ, хӗрлӗ ҫӳҫӗ арпашӑнса тӑратчӗ; пӗчӗк сӑмси, вилӗ ҫын сӑмси пек, йӑлкӑшатчӗ, ыйхӑллӑ та пӗчӗкҫӗ куҫӗсем пӗртте вылямастчӗҫ.
Лучше всех — и всегда какие-то особенно хорошие песни — пел маленький, тощий шорник Клещов, человек мятый, жеваный, в клочьях рыжих волос; носишко у него блестел, точно у покойника, крошечные сонные глаза были неподвижны.

Юлашкинчен вӑранчӗ, Уҫӑп ҫине, ман ҫине тискеррӗн пӑхса илчӗ те, хӗрлӗ куҫӗсене хупса: «Ну, ну…» тесе мӑкӑртатса илчӗ.
Наконец проснулся, дико поглядел на Осипа, на меня и, закрыв красные глаза, промычал: — Ну, ну…

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Баржа ҫинче, урисене баржа аяккинелле усса, ҫумма ҫумӑн тӑватӑ мужик — пӗри хӗрлӗ кӗпеллӗскер — ларса юрӑ юрласа пыраҫҫӗ: сӑмаххисем илтӗнмеҫҫӗ, анчах эпӗ ӑна пӗлетӗп.
На барже, свесив ноги за борт, сидят плечо в плечо четыре мужика — один в красной рубахе — и поют песню; слов не слышно, но я знаю ее.

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Хӑш-хӑш ҫӗрте чӳречесене уҫса пӑрахнӑ, лавка речӗсенчи галлерейӑсен тӑррисенче кӗпе-йӗм типсе тӑрать, кӑҫатсем курӑнса выртаҫҫӗ; чӳрече витӗр тӗксӗм кӑвак шыв ҫинелле хӗрарӑм пӑхса тӑрать, галлерейӑри чугун колонка тӑрринчен кимӗ кӑкарса хунӑ, кимӗн хӗрлӗ аяккисен мӗлкийӗ шыв ҫине ҫуллӑн та аш тӗслӗн ӳкнӗ.
Кое-где окна открыты, на крышах рядских галерей сушится белье, торчат валяные сапоги; из окна на серую воду смотрит женщина, к вершине чугунной колонки галерей причалена лодка, ее красный борт отражен водою жирно и мясисто.

— Деймонне эпӗ ӳкерме те пултаратӑп: ӳчӗ хура та ҫӑмламас, вут пек хӗрлӗ ҫуначӗсене — сурикпа, сӑнӗ, алӑ-урисем — кӑвакрах шурӑ тӗслӗ, ҫӗрле уйӑх ҫутти чухнехи юр пек туса ӳкеретӗп.
— Деймона я могу даже написать: телом черен и мохнат, крылья огненно-красные — суриком, а личико, ручки, ножки — досиня белые, примерно, как снег в месячную ночь.

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Питҫӑмартисене хӗрлӗ улмасем пек ҫырнӑ, куҫӗсем вара вӗсем ҫумӗнче ют куҫсем.
Щечки написаны румяно, яблоками, а глазки — чужие к ним.

XIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Тен, вӑл чӑнах та хӑйӗн шӑпӑрӗсем Мускава лекесси, унта вӗсемпе кам та пулин Хӗрлӗ площаде шӑласси ҫинчен ӗмӗтленнӗ.
Может быть, он и вправду мечтал, что веники попадут в Москву и кто-то будет подметать ими Красную площадь.

Балалайкӑллӑ Йӑкӑнат // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 84–108 с.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics