Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӗслӗ the word is in our database.

тӗслӗ (тĕпĕ: тӗслӗ) more information about the word form can be found here.

«Мов» ачисем ырханкка, сархайнӑ тӗслӗ, урисем вӗсен темшӗн кукӑр.
Дети «Mob» худосочны, желты, ноги у них почему-то кривые.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Шӑлӗсем шатӑртатни, аллисенчи тимӗрсем чӑнклатни, ыратнипе йынӑшса яни, ҫӑткӑнлӑха пула ахлата-ахлата илни, татӑк аш тивменшӗн хирӗлсе кӑшкӑрни, выҫӑпа хаяррӑн ҫухӑрни — ҫаксем пурте пиншер хут ирӗксӗрлесе ҫуркаласа пӗтернӗ тупӑш ҫинче, ҫӗрӗн тӗрлӗ тӗслӗ пылчӑкӗпе вараланса пӗтнӗ виле тупӑш ҫинче янӑраса тӑракан музыкӑпа пӗрлешсе каяҫҫӗ.
Скрежещут их зубы, стучит железо в их руках, стоны боли, вопли жадности, крики разочарования, рев голодного гнева - всё это сливается в похоронный вой над трупом убитой добычи, разорванной, изнасилованной тысячами насилий, испачканной всей разноцветной грязью земли.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Нӑрра тытрӗ те ал тупанӗ ҫине хурса утмӑл турат тӗслӗ ҫивӗч куҫӗпе сӑнарӗ, унтан мана тахҫантанпах ҫывӑх пӗлнӗ евӗр каларӗ:
А поймав жука, положила его на ладонь своей руки, осмотрела бойкими глазами василькового цвета и сказала мне тоном старой знакомой:

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Тинӗс тӗкӗр пек тикӗс чухне, чулсем хушшинче шурӑ хумсем сиккелесе выляман вӑхӑтра, Пепе пӗр-пӗр чул ҫине пырса ларать те, ҫивӗч куҫӗпе тӑрӑ шыв ҫинелле пӑхать: унта, хӗрлӗрех тӗслӗ шыв курӑкӗсем хушшинче, пулӑсем ярӑнса ишеҫҫӗ, пӗчӗк раксем хӑвӑрттӑн вӗлтлетеҫҫӗ, краб хӑяккӑн йӑраланса иртет.
А когда море спокойно, как зеркало, и в камнях нет белого кружева прибоя, Пепе, сидя где-нибудь на камне, смотрит острыми глазами в прозрачную воду: там, среди рыжеватых водорослей, плавно ходят рыбы, быстро мелькают креветки, боком ползет краб.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Чо! — кӑшкӑрать вӑл; изумруд тӗслӗ калтана хӑратас тесе, аллипе ҫапать.
— Чо! — кричит он, хлопая ладонями, пугая изумрудную ящерицу.

Ват ҫын хӗвел ҫинӗ ҫӑм калпакне хыврӗ (вӑл ӗлӗкрех хӗрлӗ пулнӑ пулас), ун ӑшӗнчен чӗлӗмне кӑларчӗ те, пӑхӑр тӗслӗ шакла пуҫне пӗшкӗртсе, хыттӑн ҫапла каласа хучӗ:
Старик снял свой вязаный колпак, когда-то красный, теперь бурый, достал из него трубку и, наклонив голый, бронзовый череп, сильно сказал:

Хумсем ҫав чулсем ҫине шӑршлӑ тинӗс курӑкӗн — кӗрен те ылтӑн тӗслӗ е симӗс курӑкӑн лӑймакине кӑларса ывӑтнӑ; хӗвел ҫинче тата вӗри чул ҫинче выртнипе курӑк типсе куштӑркаса кайнӑ, тӑварлӑ сывлӑш йодӑн тӑкӑскӑ шӑршипе тулнӑ.
Прибой набросал на камни волокна пахучей морской травы — рыжей, золотистой и зеленой; трава вянет на солнце и горячих камнях, соленый воздух насыщен терпким запахом йода.

Пӑхӑр тӗслӗ алӑ тунине чӗркуҫҫийӗ ҫине хурса, пуҫне кӑшт ҫӗклесе, вӑл иртен-ҫӳрене, каштан йывӑҫҫи айӗнче тӑракана: — Ку, синьор, Симплон туннелӗнче ӗҫленӗшӗн панӑ медаль, — тесе каласа парать.
Положив бронзовые кисти рук на колена свои, приподняв голову, он смотрит в лицо прохожего, стоящего под каштаном, говоря ему: — Это, синьор, медаль за работу в Симплонском туннеле.

— Касса тат… — пӑшӑлтатса калать амӑшӗ; унӑн куҫӗсем хупӑннӑ, питҫӑмартисем шалалла путса кӗнӗ, вилнӗ ҫыннӑнни евӗр, ҫӗр тӗслӗ, кӑвакарнӑ тутисем аран-аран хускалаҫҫӗ:
— Режь… — тихо шепчет мать, — глаза у нее закрыты, лицо опало, оно землисто, как у мертвой, а синие губы едва шевелятся:

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Вӑл, шӑна пек, ҫара урисене кӗл тӗслӗ тусан ӑшӗнче пӗтӗркелет, йывӑр пуҫне сулкаласа хӑрӑлтатать:
— Она сучит, как муха, голыми ногами в пепельной пыли и, болтая тяжелой головою, хрипит:

Вӗсемпе пӗрле унта тата тепӗр хӗрарӑм пурччӗ — ҫӳлӗ те тӳп-тӳрӗ, хӑма евӗр лаптак кӗлеткеллӗскер; янах шӑммисем унӑн лашанни пекчӗ, хӑрӑм тӗслӗ хура, чалӑш куҫӗсем — тӗксӗмччӗ.
Была там с ними еще одна баба — высокая, прямая, плоская, как доска, с лошадиными челюстями и тусклым взглядом черных, точно угли, косых глаз.

… Эпӗ куратӑп: вӑрӑм сухаллӑ ватӑ улӑпсем, хаваслӑ ачасенни пек пысӑк куҫлӑскерсем, тусем ҫинчен анса ҫӗре илемлетеҫҫӗ, пур ҫӗре те тӗрлӗрен тӗслӗ пурлӑх-ырлӑха хӗрхенмесӗр акаҫҫӗ, ту тӑррисене хулӑн кӗмӗл сийпе витеҫҫӗ, ту сакӑлтакӗсене темӗн тӗрлӗ йывӑҫсен чӗрӗ кавирӗпе витеҫҫӗ; вара — тулӑх ҫӗрӗн ҫакӑ пӗр кӗтесӗ пушшех хӑтсӑр илемлӗ курӑнать.
…Я вижу, как длиннобородые седые великаны, с огромными глазами веселых детей, спускаясь с гор, украшают землю, всюду щедро сея разноцветные сокровища, покрывают горные вершины толстыми пластами серебра, а уступы их — живою тканью многообразных деревьев, и — безумно-красивым становится под их руками этот кусок благодатной земли.

Ман пуҫ ҫинчи каштан ҫулҫисем ылтӑн тӗслӗ курӑнаҫҫӗ, ман ура айӗнче — касса татнӑ алӑ тупанӗ евӗр ҫулҫӑсем тем чухлӗ йӑванса выртаҫҫӗ.
Каштаны надо мною убраны золотом, у ног моих — много листьев, похожих на отсеченные ладони чьих-то рук.

Хӗлле вӗсем темле лайӑх ҫӗлӗксемпе, кӗрӗксемпе ҫӳретчӗҫ; ҫулла — чечеклӗ шлепкесемпе, аллисене тӗрлӗ тӗслӗ сулхӑш тытса иртетчӗҫ.
зимой одетые в какие-то особые шапочки и шубки, а летом — в шляпках с цветами и с разноцветными зонтиками в руках.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Алли шурӑ, вӑйлӑ, ылтӑн тӗслӗ ҫутӑ ҫӑмпа витӗннӗ.
Рука была белая, сильная, поросшая блестящей, золотистой шерстью.

Жилетки чӑнах та темле кӑсӑкчӗ — кӑвак, пӑт-пат чечеклӗскер; вӑл пӗтӗмӗшпех темле йӑлтӑраса тӑратчӗ, тӳмисем унӑн темскерле хӗрлӗ тӗслӗ вӗтӗ чултанччӗ.
Жилетка на нем была действительно — какая-то особенная — синяя, расшитая цветами, она вся как-то сияла, а пуговицы на ней были из каких-то красных камешков.

Унӑн кантӑк ҫумне лапчӑннӑ сӑмсине те, писев тӗслӗ тутисем хушшинчен ҫутӑлса тӑракан шап-шурӑ вӗтӗ шӑлӗсене те курма вӗреннӗччӗ эпир; илемлӗччӗ вӗсем пире.
Нам было приятно видеть приплюснутый к стеклу нос и мелкие белые зубы, блестевшие из-под розовых губ, открытых улыбкой.

Тинӗс ӗнтӗ, инҫетре, хӗрхӗлтӗм ылтӑн тӗспе витӗнчӗ, хӗвеле хирӗҫ хӗрлӗ-шурӑрах тӗтӗм тӗслӗ, ҫӳхе хӗрриллӗ пӗлӗт ҫӗкленчӗ.
Море вдали уже покрылось багрецом и золотом, навстречу солнцу поднимались розовато-дымчатые облака мягких очертаний.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

… Ӗҫлекенсем хушшинче, темле, тӗлӗнмелле, ырханскерсем, йӗс тӗслӗ, шерепеллӗ чалма, кӗске кӑвак сӑхман тата чӗркуҫҫи тӗлӗнче тӑвӑр та, анчах тӗпне шалпар туса ҫӗлетнӗ шӑлавар тӑхӑннӑскерсем пурччӗ.
…Среди работавших были какие-то странные, сухие, бронзовые фигуры в красных чалмах, в фесках, в синих коротких куртках и в шароварах, узких у голени, но — с широкой мотней.

Эпӗ ун сӑн-пичӗ ҫинче савнӑҫ ҫиҫсе тӑнине курма ӗмӗтленнӗччӗ, анчах пӑхрӑм та, тата ытларах тӗлӗнсе кайрӑм: унӑн сӑн-пичӗ пӗтӗмпех кичемленсе, ывӑнса ҫитнӗ чухнехи пек темле йӳҫенчӗк тӗслӗ.
Мое изумление еще больше увеличилось, когда, взглянув на него в чаянии видеть на его лице сияние радости, я увидел, что оно только кисло, скучно и утомлено.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics