Шырав

Шырав ĕçĕ:

Пӗлӗтсем (тĕпĕ: пӗлӗт) more information about the word form can be found here.

Тӳпере пӗлӗтсем шурӑ тусем пек купаланнӑ.
Вороха белоснежных облаков нагромоздились в небе, точно горы.

3 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Пӗлӗтсем те, ҫеҫенхир те йӑлӑхтарчӗҫ.
Надоели облака и степь.

1 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Ҫӗр ҫийӗн кӗрхи сапаланчӑк та вараланчӑк пӗлӗтсем шума тытӑнчӗҫ.
Поплыли над землей осенние тучи, мокрые, растрепанные.

Унта ҫӗр пӗтет, сасартӑк чӑнкӑ ҫыран пулать, аялта — пӗлӗтсем.
Земля кончается, и вдруг обрыв, а внизу облака.

4 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Унта, пӗлӗтсем ҫинче, турӑ пурӑнать.
Там, на облаках, живет бог.

Питӗ аван-ҫке ҫеҫенхирте выртса сенкер тӳпе тӑрӑх пӗлӗтсем шунине сӑнама.
Хорошо лежать в степи и смотреть, как по голубому небу кочуют облака!

Вӑйлӑ ҫил тинӗс хумне ҫапӑнать те хаяррӑн, — Пысӑк карап вӑркӑнать, хура пӗлӗтсем явӑнаҫҫӗ; Е ҫил вӗҫет хирпеле, юпа пек пулса ҫаврӑнать вӑл, — Йывӑҫ ӳкет шартлатса, ҫӳллӗ тусем кисренеҫҫӗ, Сӗм вӑрмансем чӗтренсе каш-кашлаҫҫӗ: ҫапла пӗр тапхӑр Тӑвӑл, урса алхасса, иртет шуххӑн, хӑрушшӑн.
Ветер морей неистово волны бичует, Рушит громады судов и небесные тучи разносит, Или же, мчась по полям, стремительным кружится вихрем, Мощные валит стволы, неприступные горные выси, Лес, низвергая, трясет порывисто: так несется Ветер, беснуясь, ревет и проносится с рокотом грозным.

VI сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Туратлӑ вут-ҫулӑмлӑ йывӑҫсем пур енчен те пере-пере анаҫҫӗ, кашни ялтӑртатса илмессеренех ҫӳлте темӗн ишӗлме тытӑнать, — хура та ҫав тери пысӑк пӗлӗтсем хӑранипе чулланса-шӑпланса ларнӑ ҫӗр ҫине тӑкӑнаҫҫӗ тейӗн.
Ветвистые огненные деревья падают со всех сторон, и вслед за каждой вспышкой наверху начинается обвал, будто черные громады туч окаменели и непрерывно рушатся на притихшую в испуге землю.

Ҫирӗп пул, Константин! // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Маларах, унран тарнӑ пек, ҫӳхе шурӑ пӗлӗтсем вӗҫсе пыраҫҫӗ, анчах хура пӗлӗчӗ хуллен те пӗр чарӑнми мӑкӑрланса та кӗмсӗртетсе шӑвать.
Словно убегая от нее, впереди несется тонкая гряда белых облачков, но туча медленно и неотвратимо движется следом, клубясь и погромыхивая.

Хӗвелӗ пӗр шӑтӑкран, тепринчен ҫутатса пӑхать, анчах пӗлӗтсем часах ӑна пӗтӗмпех хупласа хураҫҫӗ.
Оно прорывается в одно, другое окошечко, но облака скоро смыкаются.

Ӑна Костя пурпӗрех туса пӗтернӗ тӗле, куҫ умӗнчех хулӑнланса пыракан пӗлӗтсем хӗвеле хирӗҫ чупаҫҫӗ.
Когда Костя все же справляется с нею, пухнущие на глазах облака закрывают солнце.

Кашни ирех тӳпене юр пек йӑлтӑртатса тӑракан шурӑ пӗлӗтсем тухаҫҫӗ.
Каждое утро на небе появляются сверкающие, как снег, клубы облаков.

Анчах Нюра вӗсене хирӗҫ те йывӑҫ тӑррисем ҫине, те вӗсем ҫийӗн шуса иртекен кӗмӗл пӗлӗтсем ҫине киленсе пӑхса пырать.
Но Нюра уже идет им навстречу, старательно любуясь не то верхушками деревьев, не то плывущим над ними перламутровым облаком.

Кам пулма туртӑм пур санӑн? // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Вӗсем ҫинче темӗнле мӗлкесем палӑраҫҫӗ, вӗсем симӗсленеҫҫӗ, часах вара Костя ку тӗтӗм те, пӗлӗтсем те пулманнине, ҫӳлӗ те чӑнкӑ ҫыран иккенне, ун ҫинче ешӗл ӳсентӑрансем пуррине тавҫӑрса илчӗ.
На них появляются тени, они зеленеют, и скоро Костя догадывается, что это не дым и не облака, а высокий крутой берег, поросший редкой зеленью.

«Ашхабад» // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Пӗлӗтсем ӳссе пыраҫҫӗ, ҫӳлерен-ҫӳлерех хӑпараҫҫӗ, ерипен сарӑрах пулса каяҫҫӗ.
Облака растут, поднимаются выше и мало-помалу желтеют.

Пуҫне ҫӗклесен, инҫетре, малта, ҫӗрпе пӗлӗт пӗрлешнӗ тӗлтех, хӗвел тухнӑ чухнехи пӗлӗтсем евӗрлӗ хӗрлӗрех тӗтӗм ҫӗкленнине курчӗ вӑл.
А когда он поднимает голову, далеко впереди, у самого горизонта, клубится розовый дым, словно облака на рассвете.

Хӗвел ҫурҫӗр-хӗвелтухӑҫ енчен тухрӗ, тӗрӗссипе каласан, ҫав енчен кун килме пуҫларӗ, мӗншӗн тесен хӗвелӗ курӑнмасть, вӑл тӗксӗм пӗлӗтсем хыҫне пытаннӑ.
Солнце взошло на северо-востоке — вернее, в той стороне начало светать, потому что солнце скрывалось за серыми тучами.

Пурнӑҫа юратни // Николай Степанов. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 5–34 с.

Вӗсен хыҫҫӑн, хура-хӑмӑр пӗлӗтсем ҫийӗн, тискер вӗҫен кайӑксем ишеҫҫӗ.
За ними, над коричневыми облаками плыли хищные птицы.

Лось пӗччен юлать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Вӑл ҫав тери ҫӳллӗ, унӑн тӑрринче пӗлӗтсем йӑсӑрланса шӑваҫҫӗ; Ҫывӑраканӑн Пуҫне унта куҫарса лартаҫҫӗ.
Она была столь высокая, что облака дымились на вершине её, — туда перенесли Голову Спящего.

Аэлитӑн иккӗмӗш калавӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Анчах эпӗ ачалӑхра телейлӗччӗ — пӗлӗтсем, пӗлӗтсем, ҫумӑр юхӑмӗсем, симӗс тусем, улӑпсем тӗлленнӗ чухне…
Но счастлива я была, когда в детстве снились облака, облака, потоки дождя, зелёные горы, великаны.

Пусма ҫинче // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics