Шырав

Шырав ĕçĕ:

вӑрман the word is in our database.

вӑрман (тĕпĕ: вӑрман) more information about the word form can be found here.

Сайра хутран вӗсен хушшинчен хӗвел урисем чалӑшшӑн ӳкеҫҫӗ, ҫуллахи пекех кӑн-кӑвак тӳпе татӑкӗ курӑнса каять, ҫавӑн пек чухне вара кантӑкран курӑнса выртакан Дон шывӗн кукри, ун хыҫӗнчи вӑрман, инҫетри сӑрт урлӑ каҫакан ҫул тата питӗ пӗчӗк ҫил арманӗ курӑнать, — ҫавсем пурте чуна хумхантаракан черченкӗ ӳкерчӗк евӗр туйӑнаҫҫӗ.
Изредка в просвет косо ниспадали солнечные лучи, вспыхивал — по-летнему синий — клочок неба, и тогда видневшийся из окна изгиб Дона, лес за ним и дальний перевал с крохотным ветряком на горизонте обретали волнующую мягкость рисунка.

2-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Пахчана сӑрт тӑрӑх виҫӗ енчен, кедрсемпе те кипариссемпе ылмашӑнса, гранат йывӑҫӗсем, оливӑсемпе вӑрман улмуҫҫийӗсем хупӑрласа тӑнӑ, тӑваттӑмӗш енӗпе вара ӑна ҫулран ҫӳллӗ чул стена пӳлсе картланӑ.
Гранатовые деревья, оливы и дикие яблони, вперемежку с кедрами и кипарисами, окаймляли его с трех сторон по горе, с четвертой же был он огражден от дороги высокой каменной стеной.

IV сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Австралирен Энрико Борбоне таврӑнчӗ, ҫав тӗлӗнмелле ҫӗршывра (унта камӑн кӑмӑл пур, ҫавӑ ҫӑмӑллӑнах нумай укҫа тупма пултарать) вӑл вӑрман касса пурӑннӑ, халӗ тӑван ҫӗршыв хӗвелӗпе ӑшӑнма килнӗ те унтах, ирӗклӗн пурӑнмалли ҫӗрех, каялла кайма шухӑшлатчӗ.
Воротился из Австралии Энрико Борбоне, он был дровосеком в этой чудесной стране, где всякий желающий легко достает большие деньги, он приехал погреться на солнце родины и снова собирался туда, где живется свободней.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Хуллен пыратпӑр, амӑшӗ хушӑран чарӑнса тӑрать те, вӑрӑммӑн сывласа, пуҫне ҫӳлелле ҫӗклет, йӗри-тавралла — тинӗс, вӑрман, тусем ҫинелле пӑхкалать, унтан ывӑлӗн питне тинкерсе пӑхать — унӑн асап куҫҫулӗпе витӗрех ҫуса тасалнӑ куҫӗсем каллех тӗлӗнмелле таса, каллех йӑлкӑшаҫҫӗ, вӗсенче иксӗлми юрату кӑвак ҫутӑпа ҫиҫсе тӑрать.
Шли — тихонько, иногда мать останавливалась, глубоко вздыхая, вскидывала голову вверх, оглядывалась по сторонам, на море, на лес и горы, и потом заглядывала в лицо сына — глаза ее, насквозь промытые слезами страданий, снова были изумительно ясны, снова цвели и горели синим огнем неисчерпаемой любви.

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Таҫта, хыҫалта, вӑрман ҫинче аслати кӗмсӗртетнӗ, кунта — хӗвел йӑлтӑртатнӑ, ҫеҫенхир кӑкӑр тулли сывланӑ, курӑк ҫинче ҫумӑр тумламӗсем ахах-мерченӗн ҫиҫнӗ, юханшыв та ылтӑнӑн ҫуталнӑ…
Гроза была — там, сзади них, над лесом, а тут сияло солнце, вздыхала степь, блестела трава в брильянтах дождя и золотом сверкала река…

III сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Вӑрман, тӗлӗннипе тӑррисене хумхатса, каллех шавлама пуҫланӑ, анчах чупса пыракан ҫынсен урисем тапӑртатни ун сассине хупланӑ.
Тогда лес снова зашумел, удивленно качая вершинами, но его шум был заглушен топотом бегущих людей.

Вӑрман ҫаплах хӑйӗн салхуллӑ юррине юрланӑ, аслати кӗмсӗртетнӗ, ҫумӑр шӑпӑртатса ҫунӑ.
А лес все пел свою мрачную песню, и гром гремел, и лил дождь…

Вӑрман та ҫынсен сассипе пӗрле ҫаплах кашланӑ та шавланӑ; ҫиҫӗм хыҫҫӑн ҫиҫӗм, тӗттӗм таврана татӑкӑн-татӑкӑн ҫуркаласа, ялтӑртатнӑ.
А лес все гудел и гудел, вторя их крикам, и молнии разрывали тьму в клочья.

Каҫса кайса шавлакан сӗм вӑрман айӗнче, темӗнле чӗтреклӗ тӗттӗмлӗхре, чарӑнса тӑнӑ та вӗсем, ывӑннӑскерсем те ҫиленнӗскерсем, Данкона айӑплама тытӑннӑ.
Остановились они и под торжествующий шум леса, среди дрожащей тьмы, усталые и злые, стали судить Данко.

Пӗчӗк ҫынсем пысӑк йывӑҫсем хушшипе, хаяр аҫа ҫапса шавланипе пӗшкӗнсе, малалла утнӑ; улӑп-йывӑҫсем, тайӑла-тайӑла, ҫатӑртатса, ҫилӗллӗ, хӑрушӑ юррине янӑратнӑ; ҫиҫӗмсем, сивӗ, сенкер ҫутӑпа йӑлтӑртатса, вӑрман ҫийӗпе вӗҫе-вӗҫе иртнӗ; вӗсем, ҫынсене хӑратса, сасартӑк ҫиҫсе илнӗ те, ҫийӗнчех таҫта кайса ҫухалнӑ.
Шли маленькие люди между больших деревьев и в грозном шуме молний, шли они, и, качаясь, великаны-деревья скрипели и гудели сердитые песни, а молнии, летая над вершинами леса, освещали его на минутку синим, холодным огнем и исчезали так же быстро, как являлись, пугая людей.

Анчах пӗррехинче вӑрман ҫине вӑйлӑ ҫил-тӑвӑл капланса килнӗ, йывӑҫсем хӑрушшӑн уласа шавлама пуҫланӑ.
Но однажды гроза грянула над лесом, зашептали деревья глухо, грозно.

Вӑрман чӑтлӑхланнӑҫем чӑтлӑхланнӑ, вӑй чакнӑҫемӗн чакнӑ.
Все гуще становился лес, все меньше было сил!

Ҫав наркӑмӑшлӑ сывлӑш сарса выртакан шурлӑха хӑваласа кӗртнӗ телейсӗр ҫынсем пурӑннӑ вӑрман шӑв-шавӗ ҫинчен куҫ умне курӑнмалла, илтӗнмелле, юрланӑ пек, чун тӗпӗнчен ҫатӑртатса тухакан сасӑпа каласа парать вӑл…
Она говорила певуче, и голос ее, скрипучий и глухой, ясно рисовал предо мной шум леса, среди которого умирали от ядовитого дыхания болота несчастные, загнанные люди…

Йывӑҫ тӑррисене вӑйлӑ ҫил ҫапса авкаланӑ вӑхӑтра, пӗтӗм вӑрман ахӑрса шавланӑ та, ҫав сасӑ унти ҫынсен виллисене пытарас чух янӑрас юрӑ пек туйӑнса кӗрлени тата хӑрушӑрах пулнӑ.
А еще страшней было, когда ветер бил по вершинам деревьев и весь лес глухо гудел, точно грозил и пел похоронную песню тем людям.

Анчах пӗррехинче вӗсемшӗн йывӑр самант килсе тухнӑ: таҫтан-амакран урӑх йӑхсем пырса ҫитнӗ те унта, кусене вӑрман ӑшнелле, шаларах хӑваласа янӑ.
И вот пришла однажды тяжелая пора явились откуда-то иные племена и прогнали прежних в глубь леса.

«Ӗлӗк-авал ҫӗр ҫинче пӗр йӑх пурӑннӑ; ӑна виҫӗ енчен утса тухма ҫук чӑтлӑх вӑрман хупӑрласа тӑнӑ, тӑваттӑмӗш енче — ҫеҫенхир пулнӑ.
«Жили на земле в старину одни люди, непроходимые леса окружали с трех сторон таборы этих людей, а с четвертой — была степь.

Ҫавӑнтах, инҫетре, нумай кимӗ курӑннӑ; сулахай енче — аякра — вӑрман пек мачтӑсем тата хула ҫурчӗсен шурӑ куписем кӗпӗрленсе тӑнӑ…
Там же, вдали, видно много судов; далеко влево — целый лес мачт и белые груды домов города.

III сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Пирӗн патра вӑрман хаклӑ.
У нас дорог лес-то.

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Ҫил-тӑман витӗр уй-хирте — телеграф юписем те, вӑрман та курӑнмаҫҫӗ.
За снежным туманом не видно ни поля, ни телеграфных столбов, ни леса.

Хуйхӑ // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 46–55 стр.

Вара кунтах ҫӗр каҫмалла пулать иккен тенӗ, шухӑшӗпе татӑклӑн килӗшме ҫеҫ ӗлкӗрнӗччӗ землемер, — вӑрман ӑшӗнчен, ҫиле май, такам нӑйкӑшнӑ сасӑ илтӗннӗ.
и помирился с мыслью о ночевке в лесу, слабый ветерок донес до него чей-то стон.

Ҫул ҫинче // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 3–10 стр.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics