Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ҫавӑнтах (тĕпĕ: ҫавӑ) more information about the word form can be found here.

«Хӑнӑхрӑм пулмалла! — вӗҫсе илчӗ савӑнӑҫлӑ шухӑш; ӑна ҫавӑнтах шалтан темӗнле йывӑр япала тухса ӳкнӗнех туйӑнса кайрӗ.
«Сжился! — победно мелькнула мысль, и сразу стало легче на душе.

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫавӑнтах, ун ҫырӑвӗпе юнашарах, йышӑннӑ йӑламӑр тӑрӑх, ара, ӑна панӑ хуравсене пичетленӗ.
Ну, и, как у нас водится, рядом печатают ответы ему!

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫак тивӗҫсӗрлӗхпе курайманлӑха тата шӑнӑҫманлӑха ӑнланнӑ пек, Сергей ӳт-пӗвӗнчи пур клетка та ҫавӑнтах протеза хирӗҫ тӑчӗ, хӑй евӗрех, хыттӑн тӗрте-тӗрте ячӗ ӑна, йышӑнма мар, ҫывӑхне те пыртарасшӑн пулмарӗ.
И, будто приняв этот непонятный вызов несовместимости, вражды и неприязни, все клетки организма Сергея восстали против протеза, так же жестко отталкивали его, не хотели не только принять, но и допустить приближения к себе.

Нимӗн ӑнланмарӗ пулин те: — Пӗлтӗм, — терӗ Сергей, хӑй ҫавӑнтах кӑмӑлсӑрланчӗ.
— Ясно, — ничего не поняв, сказал Сергей и насупился.

Аллаппи ҫавӑнтах ҫӳлелле пулса выртрӗ.
Ладонь оказалась перевернутой вверх.

Чупса кайма хӑтланчӗ, анчах каймарӗ, ҫавӑнтах ҫаврӑнчӗ те чун хавалӗпе упӑшки пуҫне ыталаса илчӗ, ӑна кӑкӑрӗ ҫумне хӗссе тытрӗ, вара куҫҫульне ҫӑта-ҫӑта пӑшӑлтатрӗ:
Пыталась бежать, но тут же повернулась, порывисто обняла голову мужа, прижала ее к груди и, глотая слезы, зашептала:

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Хула паркӗнче вылянчӑкрах кӗвӗ ҫӗкленчӗ, ӑна ҫавӑнтах такӑлтӑк кустӑрмасен сасси хупласа, путарса хучӗ.
В городском парке взвизгнула игривая мелодия и тут же была раздавлена дробным стуком колес.

Вара ҫавӑнтах курчӗ ӑна.
— И увидела его.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Савӑнса кайнӑ Сергей ун патне ыткӑнчӗ, ҫавӑнтах пӗтӗм ҫиллипе ятлаҫса ячӗ.
Обрадованный Сергей бросился к нему и зло выругался.

Ҫавӑнтах тепӗр ыйту тухса тӑчӗ:
Тут же встал другой вопрос:

Шӑпланса ларнӑ лава тӑрӑх ҫын шуса килни илтӗнчӗ, ҫавӑнтах аслати пек хулӑм сасӑ пӗр хӗрхенӳсӗр кӗмсӗртетрӗ:
В наступившей тишине послышался шорох ползущего по лаве человека, и беспощадный, как гром, голос пробасил:

Сергей ура ҫине тӑма хӑтланчӗ, анчах тӑрас вырӑнне ҫавӑнтах урайне хевтесӗррӗн йӑванса кайрӗ.
Попытался встать на ноги, но тут же беспомощно повалился на пол.

«Ҫӑварпа!» — вӗлтлетсе илчӗ пуҫра ҫавӑнтах.
«Ртом!» — осенило его.

Куҫӗ умне ҫавӑнтах паян кӑнтӑрла вакун чӳречинчен курнӑ шахта терриконӗ тухса тӑрать, ӑна тӗтре карать, вӑл ҫухалса-ҫухалсах пырать, ак ӗнтӗ кӗҫех ун вырӑнне табак туртса тултарнӑ шавлӑ та хаваслӑ наряднӑй, ӗҫ тумӗпе кӗрмеленнӗ шахтерсем, юлташла калаҫса, кӗрӗлти кӗпҫе патнелле утаҫҫӗ, ахӑлти саспа янӑрать ун таврашӗнчи килкарти, штрек тӑрӑх ҫил кӑларттарса шӑхӑрать пиҫӗ те чӗре сывлӑш, чӑштӑртатса шӑвать транспортер ҫинче кӑмрӑк, ялтӑраса та ҫуталса тӑкӑнать вӑл вагонеткӑна…
Перед его глазами проплывает шахтный террикон, виденный им днем из окна вагона, он застилается дымкой, тает на глазах, и вот уже вместо него шумит, смеется прокуренная нарядная, деловито переговариваясь, идут к гудящему стволу облаченные в шахтерскую робу ребята, звенит хохочущим звоном околоствольный двор, свистит по штреку упругая струя воздуха, шуршит по транспортеру уголь и, весело поблескивая, падает в вагонетки…

Ӑна ҫавӑнтах кӗрхи тӗттӗм каҫ шӑплӑхӗ ҫавӑрса, ытамласа илет.
Темная осенняя ночь окутывает его тишиной.

Шухӑш чӑптине вӑл ҫавӑнтах урӑх еннелле ҫавӑрать.
И менял направление своих мыслей.

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫывӑрайман вӑрӑм каҫсенче Егорыч ӑна итлетчӗ те пичӗ ҫумне пӑчӑртатчӗ — чуна тӗксӗм палатӑри шӑплӑхра вара ҫавӑнтах шавлама, ахӑрма пуҫлатчӗ тайга, геолог-юлташӗсен сассисем янӑратчӗҫ:
Бывало, долгой бессонной ночью достанет ее Егорыч, прижмет к щеке — и зашумит, застонет тайга в гнетущей тишине палаты, и забасят голоса друзей-геологов:

14 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Анчах ун ҫавӑнтах, хыттӑн кӑшкӑрса янине пула, вӑранма тиврӗ.
Но тут же был разбужен громким вскриком.

12 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тӑсӑлчӗ те — ҫавӑнтах хытса кайрӗ: «Мӗнпе татӑп-ха эпӗ ӑна?»
Потянулся и тут же замер: «Чем же я сорву-то?»

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тӗкӗн йывӑҫа — пуҫу ҫине ҫавӑнтах юр кӗрчӗ йӑтӑнса анать.
Тронь дерево — и сугроб снега на голову свалится.

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Страницăсем:

Corpus of the Chuvash language

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Menu

Statistics